22 สิงหาคม 2553 22:33 น.
เอื้ออารมณ์
เห็นเป็นจริงสัจจะ
แห่งวาทะที่รำพัน
สยามประเทศนั้น
สู่กลียุคทุกข์ลำเค็ญ
คนดีไปอยู่ป่า
ภูตผีห่าไม่ซ่อนเร้น
เที่ยวหลอกผู้คนเล่น
เห็นสนุกสนานใจ
คนชั่วเข้าสู่เมือง
แต่งแต้มเรื่องเสียยกใหญ่
เที่ยวลวงคนทั่วไป
ไฉนหนอช่างมาเป็น
ผู้คนจะครองทุกข์
สู่กลียุคเกิดให้เห็น
บ้านเมืองเคยร่มเย็น
เช่นก่อนนั้นคงไม่มี
เห็นเป็นจริงสัจจะ
แห่งวาทะครั้งก่อนนี้
เมืองไทยสิ้นคนดี
ที่จะกอบกู้บ้านเมือง...
เอื้ออารมณ์
๒๒ สิงหาคม ๒๕๕๓
8 สิงหาคม 2553 17:08 น.
เอื้ออารมณ์
เอ่ยออกเพื่อบอกแม่
ลูกงอแงแต่หนหลัง
เพราะเป็นเด็กเล็กยัง
ไม่อาจช่วยตัวเองได้
วัยทารกแรกเกิด
ถือกำเนิดสู่โลกใหญ่
จากท้องแม่ทันใด
ก็ว้าเหว่และอ้างว้าง
ไออุ่นแรกสัมผัส
แขนกระหวัดโอบกอดอย่าง
ทะนุถนอมมิจาง
จากอกอุ่นด้วยห่วงใย
เอ่ยออกเพื่อบอกแม่
นับตั้งแต่ลูกเติบใหญ่
มีครอบครัว...ห่างไกล
ไปจากแม่หลายสิบปี
ลูกยังคิดถึงแม่
มิผันแปรดวงใจนี้
รักเคารพยังมี
เต็มเปี่ยมแห่งดวงใจ
เอ่ยออกเพื่อบอกแม่
แม่จ๋าแม่รอได้ไหม
ปีนี้ลูกจะไป
กราบตักแม่อย่างแน่นอน
เอื้ออารมณ์
๘ สิงหาคม ๒๕๕๓
หน้าส่วนตัว
1584
