25 เมษายน 2554 17:02 น.
เอื้องอังกูร
ลืมแล้วถิ่นบ้านนาป่าพงไพร
หลงแสงสีศิวิไลในบางกอก
ลืมมันสิ้นไร่นาที่บ้านนอก
เจ้าทิ้งคอกวัวควายไปหลายปี
ทิ้งแม่แก่แย่แล้วแถวท้องทุ่ง
มุ่งสู่กรุงจรุงกลิ่นถิ่นแสงสี
หลงบางกอกร่าเริงใจไม่ใยดี
หลายขวบปีที่ไร้เงาแม่เศร้าใจ
จากพื้นดินสู่ดาวสกาวฟ้า
เธอมุ่งหน้าสู่แสงสีที่สดใส
ลืมบ้านป่าลื้มสิ้นแล้วหรือไร
ไม่ห่วงใยแม่เฝ้าคอยบนดอยภู
ได้นุ่งผ้าห่มแพรเจ้าแน่นัก
ลืมความรักไม่สลดน่าอดสู
ลืมอ้อมอกของแม่เคยเลี้ยงดู
ลืมแล้วบ้านเคยอยู่อู่เคยเนา
ได้ยินเสียงเรียกขานกลับบ้านเถิด
อย่าเตลิดแม่เฝ้าคอยอย่างหงอยเหงา
หรือจะรอ แม่สิ้นใจ ไปก่อนเรา
สะใจเจ้า..แน่แล้ว..แก้วลืมดง
21 เมษายน 2554 10:17 น.
เอื้องอังกูร
แว่วเสียงซึงลอยล่องกล่อมท้องทุ่ง
ยามใกล้รุ่งไก่ขันประชันเสียง
อี่ เอ้ เอ้ก ติ๊ด เติ๊ด ตึง ซึ้งสำเนียง
ร้อยมาเรียงเป็นเพลงป่าพนาเนา
เสียงซึงคลอไก่ขันส่งบรรจงสร้าง
หรือเป็นเสียงเรียกนางอย่างหงอยเหงา
นานมาแล้วนางเคยอยู่คู่นาเรา
บัดนี้เงายังไม่เห็นเช่นวันวาน
เสียงวิหกเจื้อยแจ้วแว่วดังก้อง
กล่อมทั่วท้องนากว้างดังขับขาน
เสียงเพลงไพรกล่อมพฤกษ์ไพรดังกังวาน
เหมือนจะขานเรียกคนไกลให้ได้ยิน
คนเฝ้ารอยังคงรอเธอกลับบ้าน
แม้เนิ่นนานยังคงคิดจิตถวิล
ยังคงคอยคอยรอเป็นอาจินต์
กลับคืนถิ่นเถอะหนาบ้านนาเรา
วันสงกรานต์ผ่านไปไม่เห็นหน้า
หรือเธอลาไปลับไม่กลับเขา
ไม่มาเล่นสงกรานต์ที่บ้านเรา
รู้ไหมเจ้า...แม่เฝ้ารอ..จนท้อใจ
หน้าส่วนตัว
1792
