29 มิถุนายน 2552 15:33 น.
เอื้องคำ
เห็นความรักบ้างไหมอยู่ในนี้
เต็มฤดีเปี่ยมในดวงใจฉัน
บานเอิบอิ่มยิ้มชื่นทุกคืนวัน
มีเพียงกันและกันมั่นในใจ
มีท้องฟ้านภากาศให้วาดฝัน
เวหานั้นสีครามงามสดใส
ให้เธอวาดต่อเติมเสริมสายใย
มีเอาไว้ให้พธูเพียงผู้เดียว
บนถนนสายยาวให้ก้าวย่าง
เป็นเส้นทางสงบดีด้วยสีเขียว
ให้ก้าวเดินเพลินฝันมั่นกลมเกลียว
ได้ท่องเที่ยวเกี่ยวเก็บเหน็บนำมา
เส้นทางฝันวันหวานลำธารรัก
ไหลประจักษ์ทุกฤดูจากภูผา
ผ่านทางเลี้ยวเคี้ยวคดจรดพนา
เป็นธาราเย็นล้ำชื่นฉ่ำทรวง
มีแดดเรืองประเทืองแสงมิแรงมาก
ส่องมาจากแดนสวรรค์ในชั้นสรวง
เป็นสีทองผ่องใสให้แดดวง
สุรีย์ล่วงอุ่นระคนวิมลวรรณ
คือถนนสายนี้ที่ฉันสร้าง
เป็นเส้นทางก้าวไปตามใจฝัน
แดดมิจ้าฟ้ามิโกรธพิโรธกัน
เพื่อกำนัลมอบรักแท้...ให้แด่เธอ
9 มิถุนายน 2552 16:18 น.
เอื้องคำ
ฟ้าสว่างกลางไพรในหุบเขา
พนาเนาว์เสาวคนธ์ปนฉ่ำชื้น
แสงสลับดับไปในค่ำคืน
กลับมาฟื้นตื่นตาคราอรุณ
จึงปรากฎตรงหน้าภูผาใหญ่
ถูกล้อมไว้ด้วยหมอกหนามาเกื้อหนุน
ดูเคลียคลอล้อกันมั่นละมุน
ยิ่งอบอุ่นคุ้นตาพนาไพร
ไก่ป่าขันพลันฟังดังเจื้อยแจ้ว
อรุณแพร้วแนวฟ้านภาใส
แสนเสนาะเพราะพริ้งยิ่งเสียงใด
แล้วจากไกลหากินตามถิ่นทาง
ดอกไม้ป่าร่าเริงบันเทิงยิ้ม
กลีบอวบอิ่มปริ่มน้ำยามรุ่งสาง
มาลีหอมถูกดอมดมด้วยลมบาง
หอมมิจางหอมร่ำประจำไพร
น้ำไหลเอื่อยเรื่อยรินยินเสียงน้ำ
เจ้ากล่อมย้ำซ้ำหวานลำธารไหล
เห็นหมู่ปลาแหวกว่ายกระจายไป
มัจฉาไล่เล่นซนในชลธี
กอไผ่รกปรกป่าดูหนาทึบ
ลมพัดพรึบกอไผ่ล้อคลอเสียดสี
เสียงนั้นแว่วแผ่วฟังดังดนตรี
เจ้าเปรมปรีด์จึงโอนอ่อนผ่อมตามลม
อรุณรุ่งจรุงฟ้าในป่ากว้าง
ยังมิจางห่างหายคลายสุขสม
จึงบรรเจิดเพริศพริ้มอิ่มอารมณ์
ช่างชวนชมชื่นฉ่ำล้ำอุรา
4 มิถุนายน 2552 15:11 น.
เอื้องคำ
เหม่อมองฟ้าอากาศประหลาดจิต
เจ้ามิคิดเห็นใจให้สงสาร
มืดมิดมองหมองหม่นบนวิมาน
ดังอาการข้าเจ็บเหน็บกินใจ
มิมีคู่ดูหรือคือตัวข้า
ตั้งหลายคราคนรักเขาผลักไส
จำทนเหงาเปล่าเปลี่ยวโดดเดี่ยวใจ
มิมีใครให้ห่วงในทรวงตรม
จึงจำทนบนทางเปลี่ยวเที่ยวเดินท่อง
ตามครรลองคนเหงาเศร้าใจสม
มิเคืองเจ้าเราเจ็บเก็บอารมณ์
ถึงอกตรมระทมหนักจักยินยอม
ปลีกวิเวกมาอยู่ผู้โดดเดี่ยว
เพียงเดี๋ยวเดียวทุกข์หนักจักหล่อหลอม
สงบจิตคิดตกอกออมชอม
ก็พรักพร้อมน้อมฝ่าชะตากรรม
กระท่อมสูงอยู่บนต้นไม้ใหญ่
ห่างยุงเหลือบริ้นไรได้ขย้ำ
ข้าเห็นนกบินเล่นเป็นประจำ
จนเย็นย่ำค่ำมาจึงลาจร
สกุณามาร้องทักที่พักข้า
อรุณฟ้าเวลารุ่งเก็บมุ้งหมอน
มิลืมตัวเพราะกลัวหล่นลงบนดอน
บ้านที่นอนอยู่สูงมากจากพื้นดิน
เห็นสุขดิบระยิบไปในสังขาร
ธาตุวิญญาณได้ยินอยู่ยังรู้สิ้น
อารมณ์พุ่งพล่านพาเป็นอาจิณ
ต้องตัดสินด้วยสติมิฟุ้งซ่าน
จึงเอาสีดำทาให้หน้านิ่ง
มิไหวติงสิ่งกระทบได้พบผ่าน
จะประกอบกิจใดในการงาน
มองวิญญาณของเราดูอยู่ข้างใน
ยามว่างวันประพันธ์เพลงบรรเลงเล่น
พอตกเย็นนั่งชมฟ้านภาใส
เม้าท์ออแกนกับกีต้าร์ภาษาใจ
บรรเลงได้หลายอารมณ์สมใจปอง
มีห้องซ้อมของข้าหน้าห้องน้ำ
หลายคนถามทำไมอยู่ในที่หมอง
จึงตอบว่าห้องน้ำข้าเสียงกึกก้อง
ได้ร่ำร้องทำนองฟังดังสุนทรีย์
ทางชีวิตลิขิตไว้ใกล้กิเลส
มันเป็นเหตุให้ตัวข้ามาหมองศรี
ข้าเข้าป่าฆ่ากิเลสทุเรศมี
เป็นวิธีเพื่อกำราบช่วยปราบปราม...
http://www.tvburabha.com/tvb/playoldprogram/programold_playflv.asp?flv_id=51&flv_program_id=1
หน้าส่วนตัว
1088
