19 ธันวาคม 2551 21:11 น.
เอินฟ้า
ฉันเคยคิดว่าความรักเป็นสิ่งสดใสและสวยงามเสมอ ฉันเลยทุ่มเทให้
กับความรัก จนหมดหัวใจ ให้..ไม่เหลือจะเผื่อใจไว้สำหรับความผิดหวัง
เพราะคิดว่าคงไม่มีวันที่ฉันจะเจ็บ
แต่ในที่สุด...ฉันก็พลาด
เรื่องราวความรักที่สวยงามของฉัน มันจบลง ด้วยน้ำมือของคนที่ฉันรัก
และไว้ใจที่สุด เธอทอดทิ้งฉันไปอย่างง่ายดาย
มันเจ็บจนบอกไม่ถูก มันสับสนคิดอะไรไม่ออก เหมือนอยู่ในที่ที่มืด
มองไม่เห็นอะไรเลย ไม่รู้แม้กระทั่งจะไปทางไหน ไม่รู้จะหาทางออกได้อย่างไร
บทเรียนที่สูงค่านี้คงจะจดจำจนวันตาย เคยร้องไห้เสียจนไม่มีน้ำตา ไม่อยากที่
จะคิด ไม่อยากที่จะเริ่มต้น ไม่อยากที่จะทำอะไร และไม่อยากที่จะรักใครอีกเลย
จนเมื่อวันที่ฉันได้พบกับเธอ เหมือนมีบางอย่างในตัวเธอดึงฉันให้เข้าไปหา
ทำไมหัวใจฉันต้องหวั่นไหวและเริ่มสับสนอีกครั้ง ไม่เป็นตัวของตัวเอง
ยามได้พบหน้าหัวใจก็เคลิบเคลิ้มดั่งเธอเป็นส่วนหนึ่งของลมหายใจแห่งชีวิต
พอเธอห่างหายไป หัวใจฉันก็ร่ำหาด้วยความคิดถึง เหมือนดั่งคนคุ้นเคยที่รู้จักกัน
กันมาเนิ่นนาน ทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกัน ทำไมฉันถึงห้ามใจตัวเองไม่ได้ ทำไมฉันถึง
อ่อนแอเพียงนี้ ทำไมต้องเธอ ไม่เข้าใจเลย
รู้สึกตัวอีกครั้ง ก็หลงรักเธอเข้าแล้ว ทำไมหัวใจจึงรั้นที่จะรัก ทำไมหัวใจจึงยัง
ไม่เข็ด กับบทเรียนเมื่อครั้งก่อน มันหมดเหตุผล หมดคำตอบให้กับตัวเอง
หรือ อาจเป็นเพราะ...เธอเข้ามาเพื่อค้นหาหัวใจของฉัน
หรือ อาจเป็นเพราะ...เธออยากใช้หัวใจของเธอมาดูแลหัวใจของฉัน
หรือ อาจเป็นเพราะ...เธอคือตัวจริงของฉัน เธอหาฉันเจอแล้ว
ใจรัญจวนหวนไห้ถึงใครหนึ่ง
เฝ้าตราตรึงถึงคนที่ค้นหา
ช่างรุ่มร้อนอ่อนไหวยามไกลตา
เสน่หาคราครวญชิดชวนชม
เคยเจ็บช้ำร่ำไห้ในก่อนเก่า
ลืมความเศร้าเฝ้าพรากยากสุขสม
ใยไม่เจ็บไม่จำร่ำระทม
ใคร่ภิรมย์ชมชิดคิดผูกพัน
หรือชะตาฟ้าสร้างทางเดินไว้
มาเติมรักพักใจใช่เพียงฝัน
ห้วงเวลาครานี้ตราบชีวัน
จะไม่พรากจากกัน เธอสัญญา
.:.:.:.แ ล้ ว เ ร า ก็ แ ต่ ง ง า น กั น.:.:.:.