25 เมษายน 2545 19:26 น.
เอม่า
นกน้อย......บินถลา.......ลากลับ
ตะวันลับ.........ทิวไม้.........เมื่อใกล้ค่ำ
ท้องฟ้า...........สะท้อนแสง.......แดงก่ำ
ฝาพรำ...........พร่างพราว.......เหมือนร้าวราน
หรีดหริ่ง........เรไร......ร้องลั่น
แข่งขัน........บรรเลง.......ขับขาน
ส่วนเรา.........นั่งเศร้า.........ตลอดกาล
เนิ่นนาน.......แน่แท้..........แค่เหงา
24 เมษายน 2545 22:19 น.
เอม่า
ชกหมัดซ้ายกลางแสกหน้าให้ตาเขียว
ศอกทีเดียวให้หงายหลังยั้งไม่อยู่
ใครอย่าห้ามตามด้วยหมัดหนักพอดู
ให้โลกรู้ที่เราทำแค่จำเป็น
ให้เธอนั้นเจ็บตัวไปทั่วร่าง
แต่บางอย่างเจ็บกว่าถ้าเธอเห็น
คือความเจ็บดวงใจแอบซ่อนเร้น
รอยเจ็บเน้นตอกย้ำช้ำชาชิน
23 เมษายน 2545 00:14 น.
เอม่า
ท้อแท้........หมดแรง........กำลัง
สิ้นหวัง.....อยู่อย่าง.......ท้อถอย
อ่อนล้า.......จนใจ...เลื่อนลอย
เศร้าสร้อย.....หมองไหม้....ใจระทม
13 เมษายน 2545 23:16 น.
เอม่า
ยามเย็น.......ตะวันลา.....ฟ้าสีทอง
โสมส่อง.......อ่อนแรง....แสงสลัว
เย็นย่ำ......ค่ำลง........มืดมัว
หมองทั่ว......ท้องทุ่ง......จนรุ่งวัน
แสงทอง......เรืองรอง....จับฟ้า
เมฆา......เคลื่อนคล้อย......ลอยสวรรค์
นกน้อย.....บินถลา.......เล่นกัน
ส่วนฉัน.......นั้นเหงา........เศร้าคนเดียว
12 เมษายน 2545 17:02 น.
เอม่า
ความรัก........ยากนักเข้าใจ
ความรัก........ยิ่งใหญ่ผูกพัน
ความรัก........มีแท้/แปรผัน
ความรัก........ให้กันนั่นแหละดี
ความรัก.........ร้อยเรื่องพันรส
ความรัก..........สวยสดหลากสี
ความรัก..........ถักทอไมตรี
ความรัก..........ยังมีมากมาย
หน้าส่วนตัว
851
