20 พฤศจิกายน 2547 14:54 น.
เส้นขนาน
วันที่แย่ ไม่มีแม้เพื่อนช่วยคิด
ฟุ้งซ่านจิต คิดเครียด เกลียดความเหงา
ยามนี้ ความคิดช่างแสนเศร้า
เก็บความเหงา เศร้าลำพัง อย่างเดียวดาย
อยากมีมิตรคอยคิดคอยแก้ไข
ให้กำลังใจ ยามท้อ ยามเศร้าเหงา
อยากมีมิตรสักคนเคียงข้างเรา
ช่วยกล่อมเกลา ยามท้อ ขอแรงใจ
คงได้แต่เฝ้ารอ..รอมิตรคู่
ได้เฝ้าอยู่ผูกพัน ใจเหงาๆ
รักเพื่อนอยู่ พร้อมเคียงข้างเสมอเหงา
ลบความเศร้า เค้าคลอเคียง ข้างเคียงกัน..
20 พฤศจิกายน 2547 14:23 น.
เส้นขนาน
เมื่อเพื่อนมีรัก เพื่อนคนนี้ดีใจด้วย
เอาใจช่วย ขอให้รักนั้นสมหวัง
แม้วันนี้เธออาจไม่ได้ฟัง
ฉันก็ไม่รั้งอะไร ให้เธอหันมอง
ไม่ต้องมาใส่ใจอะไรฉันมากหรอก
แค่อย่าออกนอกใจเค้าคนนั้น
เพื่อนคนนี้ขอให้เธอนั้นสุขสันต์
แฮปปี้ในทุกๆวันเท่านั้นก็เพียงพอ
หากวันไหนที่เธอนั้นมีความทุกข์
อาจไม่สุขสมหวังกับรักบ้าง
ฉันคนนี้พร้อมจะไปดูแลเธอข้างๆ
ไปปลอบใจยามอ้างว้าง...ยามเศร้าใจ
เจ็บในวันนี้ก็ยังดีกว่าเจ็บในวันหน้า
ในไม่ช้า ความเจ็บร้าวคงจางหาย
แม้ว่าอาจต้องใช้เวลาที่มากมาย
แค่เจ็บกาย เจ็บหัวใจในวันที่...เธออ่อนแอ
คิดเสียว่า ได้เคยรักใครในครั้งหนึ่ง
รักอาจไม่ ตราตรึง ไม่สดใส
ในไม่ช้าเมื่อความมืดนั้นหายไป
แสงตะวันจะสดใสในอีกวัน
20 พฤศจิกายน 2547 13:59 น.
เส้นขนาน
เคย เดินเคียงข้างกัน ในวันก่อน
เคย แอบงอนตอนแหย่กันวันว่างๆ
เคย นั่งจับหนอนชาเขียวกันข้างทาง
เคย เดินห้างกินไอติมแดรี่ควีน
แล้ววันนี้ไม่มีแล้วอย่างวันก่อน
ตอนที่งอน เธอไม่ง้อ แถมเดินหนี
ไม่เดินด้วย ไม่โทรหา ทำท่าที
เหมือนไม่มีใจให้กันอย่างวันวาน
บอกฉันก่อน บอกได้ไหม ว่าอะไร
อยู่ๆเธอเปลี่ยนไป ทำไมเป็นอย่างนี้
ไม่รักกันแล้วใช่ไหม ช่วยบอกที
ปล่อยไว้อย่างนี้ยิ่งไม่เข้าใจ
พูดได้นะ หากว่าใจเธอจะเปลี่ยน
ฉันไม่เจียนใจจะขาด ฉันฟังได้
บอกฉันก่อนที่จะคิดอะไรมากมายไป
บอกมาได้ไม่เป็นไร..ฉันรับฟัง
20 พฤศจิกายน 2547 13:16 น.
เส้นขนาน
คนเราดูแค่หน้าอาจไม่ใช่อย่างที่คิด
มองถูก-ผิดคิดมากกล่าวว่าร้าย
มองว่าคล้ายคนนั้น พลันว่าไป
ไม่คิดจะศึกษาเข้าใจให้ตรงกัน
มองผิวเผิน...ว่าไปได้ดังใจคิด
อาจจะผิด ลองคิดเสียดูใหม่
อย่ามัวว่าคนทั่วไปว่าร้ายๆ
ลองทำลายกำแพงแล้วคุยกัน
ลองคุยเพื่อเปลี่ยนทัศนคติใหม่
เอาใจใส่ นึกถึงคนอื่นบ้าง
อย่าฟังคนอื่น อย่าฟังคำกล่าวอ้าง
เปิดใจบ้าง..เปิดเพื่อรับ..ปรับความคิดคุณ
19 พฤศจิกายน 2547 14:08 น.
เส้นขนาน
จุดเล็กๆ จุดหนึ่ง ณ ฟากฟ้า
มีชื่อว่าดาวฤกษ์แสนสดใส
แสงน้อยนิด ที่สำกิดตรงหัวใจ
กระพริบไว้ ประดับฟ้า..ยามค่ำคืน
คืนเดือนหงาย ฟ้าสว่าง จันทราจ้า
ดาวฤกษ์ล้าแสงน้อย..นั้นลอยหาย
คืนเดือนมืด จักออกมาปรากฏกาย
กระพริบพราย ให้ฟ้ามืดมีแสงดาว
โอ้..คืนนี้ ณ ราตรี ที่เมืองหลวง
เฝ้ามองหวง หาดาวฤกษ์ ที่สดใส
โอ้..ดาวน้อย เจ้าลอยหายอยู่ ณ แห่งใด
หรือหลงไป ตามแสงสี แห่งเมืองกรุง
จักรอเจ้ากระพริบ ณ ฟากฟ้า
เฝ้าหวังว่าเจ้าจะไม่หลงเลิงหาย
ขอให้ฟ้าส่งเสียงเรียกให้เจ้าปรากฏกาย
จักรอเจ้าจนวันตาย จากฉันนามจันทรา
หน้าส่วนตัว
1005
