ทำไม..ต้อง??

เสือยิ้มมุมปาก

ไมเราต้องนั่งมองท้องฟ้านานๆ 
ก่อนที่เราจะเขียนอักษรซักตัวลงบนกระดาษ 
จบประโยคหนึ่งต้องแหงนหน้ามองท้องฟ้าทีหนึ่ง 
เราเรียนรู้ว่า อาชีพนักเขียน ไม่ใช่อาชีพที่มีค่าตอบแทนสูง 
เราจึงสรุปว่าสิ่งที่เราเรียนรู้นั้น ทำให้เราคิดหนัก 
หากเราเลือกที่จะเป็นนักเขียน 

มีประโยคหนึ่งที่นักคิดนักเขียนต่างๆชอบเขียนหรือชอบพูดว่า 
"จงเขียน ถ้าอยากเป็นนักเขียน" 
แต่เราไม่ได้อยากเป็นนักเขียนแล้ว 
เพราะเราลองคิดดูแล้ว ลองศึกษาดูแล้ว 
ว่ามีนักเขียนจำนวนน้อยมากในประเทศไทย 
แต่ทุกคนต้องผลิตงานแบบเน้นปริมาณ 
เพราะค่าตอบแทนมันไม่สูงนั่นแหละ 

เราไม่ได้อยากเขียนแบบเร่งรีบ 
อาจจะเป็นเพราะว่าเราเขียนประโยคหนึ่ง 
ต้องแหงนหน้ามองท้องฟ้าทุกที 
มันคงทำให้เราเร่งไม่ขึ้นนั้นเอง 

เราจึงสรุปอีกทีหนึ่งแหละ 
ว่าเราเป็นแค่นักอยากเขียน-นักอยากอ่าน 
แต่เราก็เขียนเราก็อ่าน 
เราจึงสรุปนิยามของเราเองเลย 
"จงเป็นนักอยากเขียน หากเรารักที่จะเขียน 
และจงเขียน หากเราเขียนแล้วมีความสุข" 
อาจจะดูเหมือนคำบ่น ไม่รู้ใครจะคิดแบบนั้นบ้างไหม 
หลังจากที่เรานั่งเขียนงานซักชิ้น 
ไม่รู้จะมีใครเป็นเหมือนเราบ้างรึเปล่า 
แต่เราจะ อิ่มทุกครั้งที่เราเขียนเสร็จ 
ยิ้มไปกับการเขียน มีความสุขกับการเขียน 

เราแหงนหน้ามองท้องฟ้าครั้งสุดท้าย 
สำหรับคนที่รักตัวอีกษร ท้องฟ้ายังคงมีพื้นที่มากพอสำหรับทุกคน 
ที่จะเขียนอะไร ที่จะวาดอะไรลงไปตามใจเรา 

และคงทำให้ ท้องฟ้าวันนั้นดูสวยกว่าวันอื่นๆ แน่นอน