29 กันยายน 2547 18:45 น.
เสือยิ้มมุมปาก
มหัศจรรย์วันที่ 29/09/47 ..สุข..สุด..แสน
วันนี้เราไปโรงเรียนพิมานพิทยาสรรค์..ใส่เสื้อรุ่น..รองเท้าผ้าใบ(ไฮโซ..แหวะ) กางเกงยีนส์ กระเป๋าสีดำ..เดินอาดๆเข้าไปอย่างค่อนข้างมั่นใจนะ
((แต่ก็หวั่นลึกๆเหมือนกันนะ..ก็เขินนี่นา..คนมอง..เราแปลกนักหรือ)) ............???
เดินเวียนไปวนมา..ลงท้ายก็หมวดอังกฤษ..ครูพวงpink ก็ยังนั่งตรวจงานอยู่...(อาจารย์ยังน่ารักเหมือนเดิมค่ะ) ก็คุยๆนิดหน่อย..แล้วก็เดินจากไป..((ทิ้งหัวใจไว้ที่นี่))
...จากนั้น..โทร.หาอาจารย์กัลยา (ที่ปรึกษาสุด love) ที่ไหนได้..[[ไม่อยู่คร่า!!]] เซ็งมาก..ตอนแรกที่มาตั้งใจว่าจะมา "บูม" อาจารย์ ย้อนหลังวันเกิดให้ซะหน่อย ((อดเลย))
แล้วก็ไปหาเพื่อนๆที่อาคารวิทย์ .. ก็ดีนะ .. แต่มีบางสายตาที่มองพวกเราแบบเหยียดๆ ((ไม่สนค่ะ..สาวมั่นนี่นา)) ก็คุยกันนานเหมือนกัน..แล้วก็เดินตามพวกเพื่อนๆไปตามวิชาต่างๆเรื่อยๆ
..มื้อเที่ยง..
" F7 team กลับมาอีกครั้ง...เราดีใจมาก..มาก...มาก..มาก..มากที่สุด..เรารอคอยเวลาเช่นนี้มาก็ค่อนข้างนาน..เอาที่คั่นหนังสือให้ไอแป้ง..กะ..นังออน..และก็ค่อนขอดมันว่า..ไม่ยอมมาตอนกีฬาสี (( I'บ้า เอ๊ย))
..กินข้าวเสร็จ...พวกเราก็ซื้อไอติมโคนชาเขียว แต่ไอหนากินชิพ .. ช่างเหอะ..มันชอบแบบนั้น..." มีความสุขมากๆ "
....คิดถึงเวลาเก่าๆของพวกเรา...เหมือนภาพถ่ายในความทรงจำ..เอ๊ะ!! อยู่ในกล่องเก็บฝันมากกว่ามั้งค์....
อยากจะยิ้มให้แก้มฉีก...กับความฝัน..ความทรงจำที่กลับมาเป็นความจริงอีกครั้ง... :-)
และก็ไม่ได้ทำอะไร..เดินไปนู้นที..ไปนี้ที...ลงท้ายอีกที..ก็ไปนั่งคุยกับ อ้อม เมย์ และก็ใครไม่รู้ (มะรุจักชื่อ..แต่เค้ารู้จักชื่อเราอ่า) คุยกันสนุกดีนะ..เข้ากันได้ง่ายๆดี..จ้ะ
...และสุดท้าย..หลังจากตัดตอนบางกิจกรรมที่ขี้เกียจพูดไปเยอะ...
ปรางไปยืนทำมิวสิค..หน้าห้องพิมพ์ดีด (ใกล้ที่วางรองเท้า) มองทางกระจก..จะเห็น "อาจารย์ภัทรวดี" (ครูอุ้ม) ในกระจก..เป็นเงาอ่า...น่ารักนะ...อายุมากแล้ว..ยังร่างดีอยู่เลย..ไม่รู้จะพูดยังไง..ว่าเราคิดถึงครูอุ้มมากๆ
ยอมไปยืนรอ...ให้ใครๆเดินมองหน้าไป..มองหน้ามา..."ก็คนมันรัก" .. พออาจารย์ออกมา..เราก็ทักทายตามปกติ..แล้วชวนคุยไปเรื่อยๆ...นะ...
...........ไปรอเพื่อนๆ เรียน..คีตศิลป์..นานมั่กๆๆ................
สุดท้ายจริงๆนะ..ก็ไปลาครูอุ้ม ครูพวง ครูวราภรณ์ ครูลัดดา..สุดท้ายไปกราบลาป๋าแล้วก็โบกมือลา..ทีเด็ด.."ส่งจูบให้ป๋า - - ป๋าก็ส่งจูบคืน" เด็กๆที่นั่งกันในห้องก็มองหน้าสบตากันเลิ่กลั่ก..อิอิ ..เขิน..
..ลืมบอกไปว่า..ป๋าเป็นผู้ชาย..ผู้ชายทีเป็นผู้หญิงอ่านะ..ยังไม่มีแฟน..ไม่มีชายใด..หลงกลป๋าซะที..เฮ้อ -_-' สงสารจัง..แล้วเราก็เดินออกมาขึ้นรถหน้าโรงเรียน สวัสดีคุณยาม แล้วก็เดินออกมาด้วยความสุขใจยิ่ง รู้มั้ย ตอนรอรถ..
เห็นคุณธนบัตร ขับรถผ่านไปก็เลยทัก...นิดหน่อยนะจ๊ะ...
27 กันยายน 2547 07:22 น.
เสือยิ้มมุมปาก
.. หลายวันแล้วที่ฉันต้องทนทุกข์ทรมานกับความรู้สึกปวดร้าวเยี่ยงนี้ ..
ฉันต้องคอยหลบทุกสายตาที่จ้องจะเหยียดหยามฉัน แม้ฉันจะปวดร้าวเพียงใดฉันต้องเก็บซ่อนความรู้สึก ครั้นจะร่ำไห้..ปล่อยน้ำตาให้หยดหยาด..สายน้ำของฉันคงจะเป็นสีแดงเถือก..ฉันผิดด้วยหรือ?? .. ที่ฐานะของฉันมันไม่ร่ำรวยล้นฟ้าดั่งเช่นมหาเศรษฐีเหมือนเขา..ฉันผิดด้วยหรือ?? ที่ฉันเป็นคนบ้านนอก ในเมื่อบ้านนอกหรือที่ใดๆ ก็ล้วนผืนแผ่นดินไทยด้วยกันทั้งสิ้น กินข้าวด้วยกันทุกคน?? ฉันผิดด้วยหรือที่กินอาหารฝรั่งไม่เป็น?? ฉันผิดด้วยหรือที่พูดภาษาไทยด้วยสำเนียงที่ไม่ชัดมากนัก แต่ฉันก็พูดอังกฤษได้..ดีกว่าเขาเสียด้วยสิ (ฉันมั่นใจเช่นนั้น)?? ... แต่สิ่งเหล่านี้แม้จะกระทบกระเทือนใจฉัน..ฉันยังรับได้..ว่าคนมีเงินย่อมข่มคนจนกว่า..ข่มฉัน..ฉันทนได้..ทนเสียงกระแทกแดดดัน..เสียดสีได้..แต่..เขากระเทือนมาถึง "แม่" บุพการีผู้ซึ่งฉันรักยิ่ง .. แล้วแม่ของฉันก็คือพี่สาวแท้ๆของเขานั่นแหละ..แม่เป็นมือข้างขวาของยายช่วยเลี้ยงน้องเล็กๆกว่า 12 คน จริงอยู่แม่ฉันอาจจะไม่มีเงินเป็นสิบๆล้าน แต่แม่ฉันก็เลี้ยงตัวเองได้ เลี้ยงครอบครัว มียศฐาบรรดาศักดิ์ มีความรู้ เป็นที่เคารพนับถือของคนทั่วไป..สิ่งเหล่านี้เขาอาจหาเพิ่มเติมได้ แต่ฉันเชื่อว่ามีอย่างหนึ่งที่เขาไม่มีแต่แม่ฉันมี คือ "ความรู้สึกเอื้ออาทร"
..เมื่อวานนี้เอง..ฉันกำลังจะย่างกรายลงบันได..เผชิญหน้ากับความโหดร้ายของถ้อยมธุรสที่อาจผรุสวาทขึ้นทันทีทันใด ฉันได้ยินเขาพูดกับใครคนหนึ่งว่า "โตเป็นควายแล้ว ยังโทร.มาเหลย(เหลย - อีก= ภาษาถิ่นใต้)" แล้วจะให้ฉันคิดอย่างไร..ในเมื่อพ่อแม่ทุกคนย่อมเป็นห่วงลูกด้วยกันทั้งสิ้น..แล้วการมาของฉันครั้งนี้..เขาคะยั้นคะยอฉันเองมิใช่หรือ..แต่ฉันมา..แทนที่จะเป็นแขกบ้านแขกเมืองของเขา..ฉันกลับต้องเป็นคนทำให้เขาแทบทุกอย่าง..ฉันทำได้ไม่ดีนัก..แต่ฉันก็ตั้งใจ..จนสุดกำลังที่ฉันจะมี..เขากระแทกกระทั้นกับแม่ฉันทางโทรศัพท์อีกว่า "น้องยูโกะน่ะเหรอ เขาก็จัดของตามประสาคนเรียบร้อยน่ะสิ" .. อย่างนี้ก็หมายความว่า..เขาว่าฉันว่าไม่เรียบร้อยเลยหรือ..แล้วเขาไม่คิดบ้างเลยหรือว่า..คนเราต้องมีจุดในใจที่ไม่เท่ากัน...จะให้หยิบจับอะไรคล่องตัวไปหมดในบ้านคนอื่นก็ไม่ได้..ฉันไม่รู้ว่าสิ่งของอะไรที่จะต้องใช้อยู่ตรงไหน..ฉันจะทำถูกได้อย่างไร
..มากระทั่งวันนี้..16 มีนาคม วันเกิดฉัน ฉันถึงกับร่ำไห้..เมื่อยังไม่ได้กลับบ้าน..ฉันรอคอยวันนี้...ฉันโทร.ไปหาพ่อ..เพียงแค่ได้ยินเสียงพ่อคำแรก "เป็นอย่างไรบ้างลูก" ฉันถึงกับน้ำตาตก แต่ก็ต้องอดกลั้นความรู้สึก..ไม่ให้เสียงสะอึกสะอื้นพรั่งพรูออกมา เพื่อให้พ่อสบายใจ ไม่อยากให้พ่อเป็นห่วงฉันมาก.. จริงๆถ้าฉันนั่งรถประจำทางกลับ ฉันก็ทำได้..แต่ฉันไม่อยาก "แพ้" ..หนีเตลิดเปิดเปิงกลับบ้านไปก่อน..ฉันนึกในใจ.."ลูกทนได้..ลูกทนได้"
..แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันสุดจะทน..เมื่อพี่สาวคนโตของแม่และเขา โทร.มาหาเขาและบอกว่า แม่ของฉันไปล่ำเลิ่กเรื่องยาย...จะให้พี่สาวคนโตเลี้ยง...เขาอ้างว่าอย่าเอาเงินมาฟาดหัว..และเขาก็ด่าแม่ของฉันอีกว่า "มึงนิ เวลามีความสุขก็ไปมีกันแต่ส่วน แต่มีทุกข์ก็แล่นมาหากู" ((ฉันได้ยินจากคำบอกเล่า..นึกในใจ "ไอเหี้ย แล้วยายคิ่ม ไม่ใช่แม่มึงเหรอ เกิดหัวมึงมารึป่าว ไอสัตว์สันดาร อกตัญญูพ่อแม่ตัวเอง มึงไม่เจริญหรอก")) แม่ฉันน้อยใจ..เครียด..กระทั่งเข้าโรงพยาบาล แม่คิดว่า..ไปคุยเรื่องยาย..แก้ปัญหา..หาทางออกให้ยาย..มันผิดด้วยหรือ..ในเมื่อมียายเพียงคนเดียว..ลูกยาย 12 คน เลี้ยงยายไม่ได้หรือ (ยายเคยพูดกับฉันเช่นนี้) .. มีอีกสิ่งหนึ่งที่ฉันผูกใจเจ็บกับพี่สาวของแม่คือ หล่อนโกงสมบัติพัสถารของยาย..ของญาติพี่น้องไปเป็นเรือนล้าน ที่ยายต้องมีอาการหลงๆลืมๆอันมี่ต้นเหตุจากความเครียดก็เนื่องด้วยสาเหตุนี้นั่นเอง ยายเป็นโรคdementia รักษาไม่หาย..ความทุกข์มิได้เกิดกับคนไข้..แต่เกิดกับคนเฝ้า..คนเลี้ยงดู....
...ตั้งแต่บัดนั้น..ถึงบัดนี้..ฉันไม่เคยคิดจะปริปากคุยกับพวกเขาเหล่านั้นเลย..2 ปีแล้ว นับจากวันนั้น ฉันแม่พ่อ ไม่เคยย่างเหยียบไปบ้านของพี่สาวคนโตเลย..."จะบานชาติ..กันไปเลย"
26 กันยายน 2547 15:41 น.
เสือยิ้มมุมปาก
ปิดเทอม..นึกถึงอะไร..??
((นอน))
((ดูทีวี))
((เล่นเน็ต))
((ปลูกต้นไม้))
((อ่านหนังสือ))
((..ทำไรดีหว่า..))
"ง่วงก็นอน..ร้อนอาบน้ำ"
...จะมีอะไรดีไปกว่าการได้..อยู่บ้าน..ทำอะไรเล็กๆน้อยๆไปเรื่อยเปื่อย..
ขอแค่..
"ให้ฉันรัก..ในสิ่งที่ฉันทำ
..ฉันจึงเลือกทำในสิ่งที่ฉันรัก"
23 กันยายน 2547 08:40 น.
เสือยิ้มมุมปาก
. . . ค น ที่ เ ร า อ ย า ก ใ ห้ เ ค้ า โ ท ร . ม า ห า เ ค้ า ก ลั บ ไ ม่ โ ท ร . ม า ห า . . เ ค้ า โ ท ร . ห า ค น อื่ น . .
" ค น อื่ น "
. . . m s g . . . เ ร า เ ค ย ตั้ ง ห น้ า ตั้ง ต า ร อ .. แ ต่ ก็ . . " ว่ า ง เ ป ล่ า " เ ค้ า ส่ ง ห า ค น อื่ น . . รั บ ขอ ง ค น อื่ น
. . . ใ ช่ สิ ! ! เ ร า ค ง ไ ม่ สำ คั ญ พ อ สำ ห รั บ เ ธ อ แ ล้ ว น ะ ...
เ ร า ห ย อ ด ตู้ ส า ธ า ร ณ ะ เ พื่ อ คุ ย กั บ เ ค้ า . . เ ค้ า ทำ ไ ด้ เ พี ย ง โ ช ว์ เ บ อ ร์ . . น า น ๆ ๆ ๆ . . ที
แ ต่ พ อ เ ค้ า คุ ย กั บ ค น อื่ น . . เ ขา โ ท ร . ไ ป ห า . . โ ด ย ไม่ เ สี ย ด า ย. . ก ร ะ บิ ด ก ร ะ บี้ ..
แ ม้ แ ต่ น้ อ ย . .
' เ ศ ร้ า น ะ แ ต่ ไ ม่ เ ป็ น หร อ ก . . เ ร า เ ข้ า ใ จ . . ยั ง ไ ง ก็ ยั ง รั ก เ ค้ า ค น นั้ น ผู้ ซึ่ ง เ ป็ น ห นึ่ งใ น
F 7 ที ม ..
19 กันยายน 2547 08:58 น.
เสือยิ้มมุมปาก
กลับจากพัทยา ผัดฉ่าก็วิ่งไปหาพี่โย่งที่วัด เนื่องด้วยมีเรื่องสุขสมระคนปนเศร้าจะเล่าให้พี่โย่งฟังหลายเรื่องและจะไปทวงของฝากด้วยเช่นกัน
......................- - - - - พี่โย่งก็ตื่นเต้นที่จะอวดอัลบั้มภาพจากเมืองนอก เด็กทั้งสองแลกเปลี่ยนภาพและความคิดกันดู..เสียงหัวร่อต่อกระซิกเกิดขึ้นอยู่เนืองๆ ........
...ในคราที่ผัดฉ่าเขียนเรื่องสั้นๆได้สักเรื่องหรือสองเรื่อง เธอก็จะวิ่งไปให้คนนู้นอ่านที คนนี้อ่านที ตาชอบอ่านเรื่องที่เธอเขียนมา ตาบอกว่า มันใสดี ส่วนยาย..นานๆจึงจะยอมอ่านเรื่องของเธอเสียที..ส่วนพี่โย่ง..เฝ้าแวะเวียนหาอ่านเรื่องที่เธอเขียนเป็นประจำ..และชอบล้อเธอเสมอๆว่า นักเขียนก๋ากั๋น โดยให้เหตุผลว่า เรียกไว้ก่อนเผื่อนาคตได้เป็นนักเขียน จะได้ไม่ลืมนักอ่านคนนี้ไง
.........และผัดฉ่าก็กลับมาเป็นผัดฉ่าจอมซ่าคนเดิม........
หน้าส่วนตัว
945
Lovers
0 คน เลิฟเสือยิ้มมุมปาก
