เปรียบเธอดุจรวงดาวเหนือราวฟ้า พิณบรรเลงเพลงงามนามชีวา ประหนึ่งห้วงลีลาแห่งคนธรรพ์ .., แพรไหมใยเยื่อโอบเอื้อรัก ทอถักอุ่นไอในสีสัน ยิ้มหวานแรกแย้มแซมตะวัน แก้มจันทร์ปักทรวงเคียงรวงดาว เป็นลมพลิ้วปลิวไหวละไล่โศก เป็นเชื้อไฟแห่งโลกในคืนหนาว เป็นศรัทธาแห่งใจให้ฝันพราว เป็นหยาดรักแวววาวเรื่อหยดริน จักเก็บห้วงดวงใจในส่วนลึก แม้คืนดึกลมกล้าชะหาดหิน แม้ผืนฟ้าพลิกกลับลับแผ่นดิน สิ้นชีวินมิเลือนพรากมิจากจร ๑ มีนาคม ๒๕๕๐