29 มีนาคม 2547 10:24 น.
เสือยิ้มมุมปาก
จั่วหัวเรื่องซะ...แหม ได้อารมณ์กลิ่นอายปักษ์ใต้บ้านเราเชียว...แต่เรือที่ว่านี้คือ เรือแพขนานยนต์ เราไปสัมผัสมาแล้ว ตื่นเต้นดี...คนนิดหน่อย แต่รถเยอะสุดๆ ตอนแรกก็โคลงเคลงนิดๆ แต่ก็ถึงโดยปลอดภัย
- - - - -- - - -- - -- -- -- - - - -
บทสนทนา (กรุณาอ่านเป็นภาษาใต้)
ปราง:พ่อนิ เรือมันอิหล่มม่าย?
พ่อ:อึ มันอิล่มไซ่ เรือใหญ่ น้ำหนักมาก
- - - - - - -- -- - - --
ปราง:สาว่าอิจริงนั่นแหละหนาพ่อ
พ่อ: ระวังแว่นตกนะปราง
ปราง: ไม่ตกหรอกพ่อเหอ ครุบทัน
- -- -- --- - -- - - - -- - - -- -- -- --- -
อ่านกันเล่นๆนะ อย่าคิดมาก ถือซะว่าคลายเครียด ปล่อยวางอารมณ์ซะบ้าง เดี๋ยวครั้งหน้าสัญญาจะมาแบบมีสาระ ในแบบฉบับของเสือยิ้มมุมปากอย่างแน่นอน (มันติดอยู่ที่ ปรางขี้เกียจพิมพ์อ่ะดิ)
29 มีนาคม 2547 09:59 น.
เสือยิ้มมุมปาก
ครั้งหนึ่งนั้นฉันเดินบนปุยฟ้า
เดินท่ามกลางเวหาอันกว้างใหญ่
เกิดเป็นเทวดาแสนสุขใจ
ทำอะไรอำเภอใจในทางดี
โลกเรานี้บางคนว่านรก
สกปรกหมกไหม้ไร้ราศี
เพราะคนเรานั้นขาดกระทำดี
จึงไม่มีความสุขสำราญใจ
ถ้าคนเราลองทำกรรมดีบ้าง
ช่วยกันสร้างโลกนี้ให้สดใส
เหมือนฉันเดินท่ามกลางปุยฟ้าไกล
แสนสุขใจศาสวัตเพราะทำดี
29 มีนาคม 2547 09:49 น.
เสือยิ้มมุมปาก
ล้อรถเลื่อนหกโมงในยามเช้า
ใจกลับเหงาคิดไปถึงเรื่องอื่น
อีกซ้ำร้ายยังเมารถแทบขากกลืน
หลับเพียงตื่นฟุ้งซ่านถึงกาญจน์ดิษฐ์
จอดโคออปแหล่งโอทอปของสุราษฎร์
ช่างดื่นดาษกลาดตระการหลากสีสรร
ภัตตาคารเขตพื้นที่มากมายครัน
เสร็จจากนั้นก็รีบบึ่งไปพุนพิน
และชาร์จแบตเพิ่มพลังที่จอมจักร
บรรยากาศชวนชักให้หลงใหล
เลียบริมน้ำลมเย็นๆแสนสุขใจ
ฟาดเข้าไปถึงสามจานอิ่มจนเรอ
เสร็จากนั้นพุนพินรอเราอยู่
พวกเรารู้เส้นทางอย่างแข็งขัน
เอ๊ะ!นั่นไงบ้านคุณนายจอดเร็วพลัน
เดินเวียนบ้านเขาแล้วยังวิจารณ์
เหล่าเพื่อนพ้องครูคลองขุดรอหน้าบ้าน
ต่างกล่าวขานถ้อยคำซึ้งได้ขานไข
ส่วนคุณนายก็โศกาด้วยอาลัย
โอกาสหน้าฟ้าใหม่จะมาเยือน
ปอลอ.....ลิขิตบนรถตู้ตอนไปสุราษฎร์ธานี
แม่ง เมารถแทบแย่..
29 มีนาคม 2547 09:37 น.
เสือยิ้มมุมปาก
เกือบ 2 ปีแล้วนะที่เราได้รู้จักกัน .... โกเวดดีกับปรางมาก ไม่เคยนึกมาก่อนเหมือนกันว่าเด็กกะโปโลอย่างปรางจะมีคนคอยห่วงใยสนใจในความรู้สึกเหมือนกัน .... แม้ว่ารักของเราอาจจะแปลกประหลีไปบ้าง คงไม่เป็นไรนะ จะเรียกอะไรดีล่ะ กิ๊กก็ไม่ใช่ แฟนก็ไม่ใช่ ... พี่และน้อง เพื่อนและเพื่อน เข้าท่ากว่ามั้ย เพื่อนๆปรางก็ชอบถามนะว่า แกกับโกเวดเป็นอะไรกัน ปรางก็จะตอบไปด้วยความมั่นใจว่า ผู้ซึ่งส่งความหวังและพลังใจให้กันได้ตลอด .....
ผู้ซึ่งส่งความหวังและพลังใจให้กันได้ตลอด
------------------------------------------- ตอนนี้โกเวดก็จบม.6 แล้ว ปรางกำลังจะขึ้นม.4 ใจหายเหมือนกัน ที่เมื่อรู้ว่าทุกๆเช้าตอนมาโรงเรียนจะไม่ได้ยินเสียงร้องแรกที่ก้องกังวาน โกเวด หวัดดีค่ะ หรือ ปรางเมื่อวานทำไมไม่โทรมา โกรธอะไรพี่รึปล่าว ..... พรุ่งนี้สอบอาร์ทใช่มั้ย ให้พี่ไปช่วยนะ ------- และมีวันนึงที่เรารู้สึกโมโหโกรธาหน้าขึ้นเลือด ก็มีผู้หญิงคนนึงเอาเบอร์โทร.เขามาให้โกเวดแล้วบอกว่าโทรกลับด้วยนะ เขาคนนั้นอยู่ห้องเดียวกับโกเวดตอนม.5 แต่เราก็ไม่มายด์หรอก คิดซะว่า คงไม่ใช่คู่แท้ หมายถึงตัวเรากับโกเวด ..... เครียดเหมือนกันนะ วันนั้นน่ะ เราเข้าห้องน้ำปวดท้องเบาที่โรงเรียน เข้าไปเห็นที่ผนังข้างกระจกมีคนเขียนข้อความถากถางว่า Eปราง อย่าอาดพี่เวดมาก ระวังไว้ให้ดี วันนั้นปรางก็ตกใจเหมือนกันว่า เอ๊ะแล้วโกเวดนี้มันมีเจ้าของแล้วหรือ เห็นปั้มหัวไว้ในห้องน้ำ แล้วเราก็ไปบอกโกเวด เจ๊แกก็ปลอบใจบอกว่าไม่เป็นไร ไม่มีใครมายุ่งกับโกเลย .... ที่นี่มีปรางคนเดียว จริงอยู่ก่อนหน้าจะเจอปรางแฟนโกเวดอยู่ข้างบ้าน....เขาทิ้งโกแล้ว .... ปรางช่วยโกหน่อยสิ ช่วยให้โกลืมเขา........แต่ตอนนี้โกดีใจที่มีปรางนะ แล้วเราก็คุยกันไปตามประสาเรื่อยไป... (ติดตามตอนต่อไป)
29 มีนาคม 2547 09:20 น.
เสือยิ้มมุมปาก
วันหนึ่งฉันไปตลาด....
เห็นคนขับรถคันโต แต่หัวใจเล็กนิดเดียว คนขับรถคันใหญ่ราคาหลักล้าน นั่งต่อราคาผักจากยายแก่ๆ จากกำละห้าบาทเป็นสามกำสิบบาท ยายบอกลดไม่ได้ มีผักเพียงไม่กี่กำด้วย แล้วยายจะได้อะไร เขาก็ต่ออยู่แบบนั้น...ต่อแบบจะเอาชนะ ฉันก็มองดูว่า...ใครหนอจะเป็นฝ่ายชนะ
สุดท้าย....ยายยอมลดให้
เขาได้ผักไปสามกำสิบบาท เขาได้ห้าบาท ยายเสียห้าบาท
ซึ่ง...เงินห้าบาทของยาย คือ ค่าขนม ค่าดินสอ ค่าหนังสือของหลานๆ
.............................
แต่...เงินห้าบาทของเขา........
ฉันอยากรู้จริงๆว่าเขาเก็บไว้ส่งเงินค่างวด หรือ อยากโก้ (แต่ไม่มีเงิน) ถึงได้มากระเบียดกระเสียรเอาเปรียบผู้อื่นทุกวิถีทาง
.........แล้วมันคุ้มกันหรือ ???
หน้าส่วนตัว
930
Lovers
0 คน เลิฟเสือยิ้มมุมปาก
