20 ตุลาคม 2548 11:11 น.
เสือยิ้มมุมปาก
สิ้นสุดวันวานด้วยไข่ปิ้ง - - หาบเร่
เปล่าเลย ฉันไม่ได้หิวหรืออยากกิน
แต่อย่างใด ..
ฉันวิ่งตามหลังพ่อค้าขายไข่ปิ้ง
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม - -
ทั้งๆที่ฉันก็กินข้าวเย็นแล้ว .. อิ่มแล้ว
แต่ฉันไม่รู้ว่าพ่อค้าขายไข่ปิ้ง
มีของกินเต็มหาบ
จะได้กินมันไปบ้างแล้วหรือยัง
วิ่ง .. วิ่ง .. วิ่ง
" ขายยังไงอ่ะคะ "
" 2 ลูก 10 บาท "
" ค่ะ งั้นเอา 2 ลูก"
" เอ้อ..เอาไข่นกกระทาด้วย "
ใบหน้าพ่อค้าไข่ปิ้งดูเหมือนจะเศร้าหมองนะ
แต่นัยน์ตาของเค้ามันดูมีความสุขยังไงก็ไม่รู้
ได้ของ ฉันก็กล่าวคำขอบคุณให้พ่อค้า
แล้ววิ่งตื๋อหายไปในความมืดยามค่ำคืน
ถามตัวเองอีกครั้งเถอะ ??
กะอีแค่ไข่ปิ้ง มันจะอร่อยอะไรหนักหนา
ฉันกินไปยิ้มไป .. มีความสุขเหลือเกิน
ทำไมล่ะ ??
ก็ซื้อเพราะความสงสารนะ
20 บาทของไข่ปิ้ง
กับ 200 ตอนกินซิสเลอร์ที่ลีฯ
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม 20 บาท
มันมีคุณค่ามากกว่ามูลค่า 200 เสียอีก
เช่นเดียวกันกับวันนั้น บนสะพานลอยหน้าโรงเรียน
มีผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนแรกฉันก็รู้เพียงว่า
หล่อนเป็นขอทาน
น้อยครั้งมากที่ฉันจะให้เงินหล่อน
แต่วันนั้น ฉันมีเงินเพียง 20 บาท หรืออาจไม่ถึงด้วยซ้ำ
ฉันให้หล่อนไป 5 บาท
ฉันรู้สึกและเข้าใจถึงสภาวะจิตใจของคนที่ไม่มีกิน
รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้แบ่งปัน
มันดีเสียกว่าทำบุญที่วัดอีกนะ
ทำบุญกับพระ ที่หมกเม็ด
รีเทิร์นสังฆทาน บอกหวยชาวบ้าน - -
............................................
.................................
ในวันที่ฉันมีเงินมากมาย 'เป๋าตุง ว่างั้นเหอะ
ไม่เคยเลยที่จะหยิบเงินในกระเป๋าให้ขอทานคนนั้น
อาจเป็นเพราะ - -
ฉันไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกหิวโหย
ฉันอิ่มเสมอ ..
ใช่ ฉันคิดและเชื่อมั่นว่าฉันโชคดีกว่าใครหลายคน
ที่อิ่มทุกมื้อ .. เสมอ
แต่วันที่มีเงินน้อย ฉันก็ให้ขอทานไป ..
ฉันรู้ว่าหิวเป็นยังไง - - -
และเช้าวันนี้ ..
ฉันเริ่มต้นด้วย ข้าวแกงร้านซอมซ่อแห่งหนึ่งแถวจุติฯ
มันไม่เชิงร้านหรอก แต่มันเป็นช่องว่างระหว่างบ้าน 2 หลัง
แล้วไอ้ตรงกลางน่ะแหละ ตั้งโต๊ะ ..
ไม่สำคัญเลยว่า เราจะกินอะไร - -
มันสำคัญตรงที่ว่า กินแล้วได้อะไร .. ??
7 ตุลาคม 2548 22:38 น.
เสือยิ้มมุมปาก
ตุลาคม 2516
เสียงสะอึกสะอื้นสะท้อนขึ้นท่ามกลางครวามมืดดำที่รายรอบ
ได้ยินไหมนั่น?
เด็กน้อยผู้ไม่เดียงสา..ผิดหรือ?
จึงต้องทนเฝ้ามองการเดินทางของกาลสมัย
ภายใต้ห้วงหาวแห่งความเจ็บร้าวที่มืดมิด
.
.
เจ้านกพิราบเอย - -
ข้ารอคอยการกลับมาของเจ้า
แต่..
โอ้อนิจจา เจ้าคงกลับมาช้ำเกินไป
ไอ้ขบถยุคสมัย
มันเชือดเฉือนก้อนเนื้อแห่งจิตใจไปเสียสิ้น
.
.
ศักดิ์ศรีและความทรนงกลับทะลักล้น
ไหลรวมอยู่ตรงหน้า
และเหมือนไม่ใช่สิ่งที่มีและเป็นไป
แต่ก็..
ทะลักปะทะร่องแผล
แผลบนต้นยาง
ต้นยาง..
เลี้ยงชีวิตมีแผล
ทะลักล้น
หยุดแค่นั้น
- - -
- - - -
ย้อนรอยทางเบื้องหน้า..
เสียงสะท้อนจากวิญญาณดิบเถื่อน
รุนแรง แต่..
อีกด้านหนึ่งก็แฝงไว้ด้วย
แววตาอ่อนโยน
.
.
แววตาอ่อนโยน
ที่คนบางคน -- ไม่มี
คนบางคนที่ไม่เคยรู้รสของการสูญเสีย
เพียงมื้อค่ำบางมื้อ..
เทียบเท่าได้กับครั้งหนึ่งของการจากไป
อาจโดยจริงแท้หรือไม่นั้น?
มิอาจรู้ได้ - -
.
.
กันยายน 2548
พิราบเถื่อนโฉบผ่านหลังคามุงจาก -- ฟากเก่าผุกร่อน
ตีเดาะ อาเดาะ ตีเดาะ
หลับเสียเถิด..ปล่อยความหลับใหล
หลับแล้ว หลับใหล - -
โนยโนย เจ๊าะ เจ๊าะ มากันบาดี
อาเน๊าะ เดาะตอเยาะ เมาะเนาะ กะตามปาดี
...
....
เสียงแว่วกังวาน..
มันเหมือนกับ - กับการรอคอย
......
ภาพการณ์ที่เห็นตรงหน้า
ก้องกระทบโสตประสาท - - เชือดเส้นแว้งแห่งนัยน์ตา
แหวกก้อนเนื้อหว่างอกระริกรั่น -- ริกริก
ผุดพรายขึ้นด้วยหลากถ้อยปุจฉา
- อาจไร้ซึ่งวิสัชนา -
เด็กน้อย..จะคิดเหมือนฉันไหม?
ถ้าเจ้าหนูคิด..จะคิดถึงใคร
จะเหมือนฉันไหม ?
ใช่!
ฉันคิดถึง .. คนที่ควรค่าแก่การรอคอย
.........
เจ้านกพิราบเถื่อนวิ่งผ่านธาตุอากาศเหนือป่ายาง - -
น้ำตายางรินไหล -- น้ำตาใจทะลักล้น
แว่วเสียงโหยไห้จากเด็กน้อย..
พ่อจ๋า - กลับบ้านเถอะ
ตอนนี้โรงเรียนใกล้จะเปิดแล้ว
รองเท้าคู่เดิม..ยังพอใส่ได้
แต่ภายใต้มือว่างเปล่าของหนูล่ะ ..
จำเป็นอย่างยิ่ง
สำหรับมือหยาบกร้านของพ่อ
มือที่เคยสัมผัสเพียงดอกไม้ที่ปลายปืน
และ..
ใบยางสุดท้ายร่วงหล่น
เช่นกันกับพ่อที่ลื่นไถลไปพร้อมกับคมมีด
เหวยเหวย..เออละเว้ยเฮ้ย!!
จิตวิญญาณแห่งยุคสมัย
มันตะเกียกตะกายออกมาแล้ว
จิตวิญญาณกู..มันเกิดขึ้นพร้อมกับความสูญเสีย
และ ..
น้ำตาของเด็กน้อย .. เด็กน้อย --
กูสวมมงกุฎอุดมการณ์ มองผ่านกรอบแว่นอุดมคติ
ภายใต้แววตาของบุปผาชน
....
ตามรอยทางบนถนนแปลกแยกสายอุดมการณ์
เด็กน้องร้องไห้ท่ามกลางความมืดมืด
รอยแผลทะลักล้นบนต้นยาง
พิราบเถื่อนโฉบเงาเบื้องล่าง
...
เดินย้อนกลับตามเส้นทางเดิม
ตีเดาะ อาเดาะ ตีเดาะ
ตึเดาะ อาเดาะ ตีเดาะ
อาเต๊าะ เดาะ ตอเยาะ
ยังคงแว่วกังวานท่ามกลางความมืดมิด
ในห้วงหาวแห่งความเจ็บร้าวและน้ำตา ..
- - -
- - - -
หรืออย่างไร ?
30 กันยายน 2548 07:57 น.
เสือยิ้มมุมปาก
นานจังเสียแล้ว ..
ป๊ะ ไม่หลบเรินมาหาเด๊ะ
ป๊ะ .. ป๊ะ
ป๊ะ อยู่ไหน ??
ไซร้ป๊ะไม่หลบบ้าน ป๊ะอยู่กับใคร ป๊ะบายดีม่าย ?
. . . ......................
หวางนี้ก็ปิดเทอม ..
เด๊ะเหงา เด๊ะอยู่บ้านคนเดียว
ม๊ะไปตัดยาง รับจ้าง - -
... ป๊ะว่า อิพาเด๊ะไปเที่ยว แล้วไซร้ ป๊ะแหลง แต่ป๊ะทำไม่ได้
........... อิเปิดเทอมแล้วเหล่า ............
เสื้อผ้ารองเท้า พอใส่ได้เหลย
แต่..เด๊ะอยากให้ป๊ะไปส่งโรงเรียน ..
.. เด๊ะอยากให้ป๊ะไปส่งโรงเรียน ..
25 กันยายน 2548 06:59 น.
เสือยิ้มมุมปาก
เคยสงสัยเมื่อครั้งหนึ่งเห็นคนร้องไห้ระคนกับความมืดดำที่รายรอบ
ถามตัวเอง ถามพ่อ ถามแม่ .. เค้าเป็นอะไรกัน ?
- - เสียใจ - -
แม้กระทั่งเสียงหวีดหวิวของใบไม้ก็บอกฉันเยี่ยงนี้
- - ความสูญเสีย - -
พระพุทธองค์ทรงตรัสมิใช่หรือ ? เราไม่เคยเป็นเจ้าของสิ่งใด
รำคาญแต่ก็หวั่นไหวลึกๆ กับการเปลี่ยนแปลง - - ตอนนี้
จากที่เคยมี .. สูญ
แม้วินาทีสุดท้ายจะเอื้อมมือตะกาย..ไขว่คว้า
เพื่อที่จะรู้สึกว่า - - เหมือนกับยังมีอยู่
แบมือ..เศษผงธุลี - - แรงหวิวไหวกลับพรากไปเสียสิ้น
- - ว่างเปล่า - -
.
.
นาทีนี้ .. รับรู้อย่างเต็มแรงต่อวิถีแห่งความสูญเสีย สละ
ใครหนอ ? ช่างโหดร้ายเหลือเกิน
ความมืดดำเบื้องหน้าอันใด - - ปิดตาเธอไว้สิ้น
เธอมองไม่เห็นแม้แววตาเศร้าหม่น .. ยอมแพ้ แต่ ใจสู้ ..
เธอไม่ได้ยินแม้เสียงโหยไห้ - - คร่ำครวญของเด็กน้อย
เด็กน้อย..พร่ำบ่นหา พ่อ
พ่อจ๋า .. พ่ออยู่หนใด พ่ออยู่ที่ไหน . ทำไมไม่กลับมา - -
เธอได้ยินแล้วใช่ไหม ? ความเดียงสาที่เธอย่ำขยี้
.
.
ฉัน - - แม้นไม่ได้ยิน แต่รับรู้ ..
และ - -
ไม่เข้าใจ
โต๊ะไม้ตัวแรก ใต้ตึก 7
17.50 น. วันศุกร์ 23 กันย์ 48
21 กันยายน 2548 07:50 น.
เสือยิ้มมุมปาก
พ่อ . บอกหนูหน่อย
พ่อเลือกจะเป็นใคร ?
..
มือปืน ?
. ใช่! พ่อเลือกมือปืน
ถ้าไม่มีมือปืน .. แล้วเจ้าจะเห็นค่าของบอดี้การ์ดไหม?
.. แต่สำหรับหนู - -
ไม่ใช่ ! หนูเลือกบอดี้การ์ด
อย่างน้อย บอดี้การ์ด ก็มีโอกาสได้อยู่เคียงข้างนายของมัน
อย่างสงบนิ่ง ใจเย็น
แต่ก็พร้อมจะอารักขา ระแวดระวังในทุกๆเมื่อ
.. ล้วนเกิดขึ้นด้วยเจตนาดี
แต่ มือปืน มุ่งเข้ามาหาเหยื่อ..
เหยื่อ ?? - -
ใครเล่า?ที่เจ้าหวังจะให้เป็นเหยื่อ
ริมบาทวิถี-ศุกร์สงัด
หน้าส่วนตัว
1234
Lovers
0 คน เลิฟเสือยิ้มมุมปาก
