มรรคามืด

เสี้ยว

เคว้งๆ เหมือนเว้งว้าง
ตกอยู่ในความว่างตรงหว่างฝัน
มืดมิดในความคิดอนันต์
จนเมามายคืนวันผ่านชีวิต

ติดกรอบแสวงหา
บนมรรคาที่ต่างยึดติด
ขอบเขตขีดคั่นความคิด
คือที่เลือกลิขิตชีวิตไว้

ด้วยถือมั่นอย่างนักแสวงหา
จึงมุ่งหน้าคล้ายว่าหลงใหล
ลำแสงทาบทอล่อให้ตามไป
คือแรงบันดาลใจลุกไหวเนิ่นนาน

ด้วยรัก มักดื้อรั้น
จนเกิดสารพันเรื่องขับขาน
ใครจะรู้ ไฟหรี่โหมฝันจนตระการ
จะกลับหว่านพันธ(น)าการความขลาดกลัว

กระแสลางๆ ของความคิด
คือทางเดินชีวิตสลัวๆ
ก้าวซ้ำๆ ถลำลึกไม่รู้ตัว
บนหนทางอันมืดมัวเหมือนตีบตัน

แต่คงเชื่อในแสงสะท้าน
จึงแต่งตำนานอย่างคนดื้อรั้น
ขยับคืบเคลื่อนไปตามมัน
โหมแรงโรมรันด้วยศรัทธา

แรงเร้าอันวิบไหว
คือดวงไฟกระพริบพร่า
สะท้อนสั่นในเงาตา
ชั่วกาลอาจร้างลาแล้วลับเลือน

ม่านหนาหนักหม่นดำ
รูดปิดตอกย้ำอย่างเชือดเฉือน
วูบดับจับตาแล้วลาเลือน
แรงเร้าคลายเคลื่อนคล้อยจากกัน

ยังดิ้นพล่านเหมือนบ้าใบ้
วิ่งแหวกแทรกไปตามใจกระสัน
ร้องแรกแหกกระเชออยู่อย่างนั้น
จนเสื่อมทรุดฉับพลันแล้วลับไป