...สี...

เสี้ยว

...เรื่องราวต่อไปนี้เป็นเรื่องเล่า...

เช้าวันหนึ่งของเมืองเล็กๆ ที่เคยสวยงาม
สองขาก้าวเข้าไปท่ามกลางพื้นที่แห่งสุญญากาศ 
ที่ถ่างช่องว่างระหว่างจิตใจของผู้คนให้กว้างออก

สองขาก้าวเดินไปในฝุ่นฟุ้งตลบ อึดอัดทรมาน
ท่ามกลางเขม่าสีเหลือง ละอองฝุ่นสีแดง และหมอกควันสีน้ำเงิน
ที่ห่อคลุมผู้คนไว้หลังม่านขมุกขมัว

ในควันเพลิงสีเทาที่แผดเผาความอ่อนโยนให้ปลาสนาการ
เห็นเพียงสีขาว และสีดำ เดินว่อนเต็มถนน 

ผู้คนไว้ทุกข์อะไรกันหรือ
ในวันที่ฟ้ายังเป็นสีฟ้า ปุยเมฆยังเป็นสีขาว

ผู้คนไว้ทุกข์อะไรกันหรือ
ในวันที่สีแดงยังคงเป็นของดอกไม้ 
สีเหลืองยังคงเป็นของพื้นดิน
และสีน้ำเงินยังคงเป็นของน้ำทะเลลึก
แต่สีสันในแววตาของผู้คนหายไป

อาลัยอะไรกันหรือ อาลัยสิ่งใดกัน
อาลัยน้ำใจไมตรี และความศรัทธาอย่างนั้นหรือ
อาลัยโลกแห่งความอาทรต่อกันอย่างนั้นหรือเปล่า

ในวันนี้ที่ทุกพื้นที่ว่างถูกดูดกลืน
ไม่มีที่ใดเป็นอิสระจากการถูกจองจำ
จองจำอยู่ในคำว่า พวกเขา และพวกเรา
จนกระทั่งสีสันของผู้คนหายไป
เหลือให้เห็นเพียงสีดำ และสีดำ 
ในเงาที่ทาบทับใบหน้าอันเรียบเฉยเหล่านั้น

หรือพวกเขากำลังไว้ทุกข์ให้กับการเกิดขึ้นของความเกลียดชัง
และเฉลิมฉลองให้แก่การจากไปของความรัก