พอแล้วมั้งเรื่องหัวใจ ไม่ขอมีใครๆต่อไปจากนี้ ที่เจ็บเองยังฝืนๆได้บางที แต่ทำเขาเจ็บนี่ ทำไมเราทรมาน พอแล้วมั้งกับความรัก เรื่องมากนัก รักเพียงตัวเองก็คงผ่าน วันเหล่านั้น คงเก็บมันเป็นตำนาน จากวันนี้จะไม่ขอพบพานไม่รักใคร ยามยังดี ก็ดีกันจนหยด ยามรักหมดกลับชิงชังผลักไส นี่สินะ ที่เธออยากให้ฉันได้เข้าใจ จึงสอนให้รู้ไว้ รักนั้นไซร้ไม่ใช่อะไรเลย ไม่มีหรอกมั้งความรักที่เสาะหา ไขว่คว้าเพียงมายาที่เปล่าเฉย มีเกิดขึ้นมีดับไปทั้งนั้นเลย สมดังคำเปรียบเปรย ว่ารักคือทุกข์ระทม