สายน้ำ...ดวงดาว ..เมื่อสายฝนเป็นน้ำตาของพระจันทร์

เสี้ยว

พระจันทร์....เหน็บหนาว
อยู่ท่ามกลางหมู่ดาวที่เจิดจ้า
เหงาหงอย ยามล่องลอยอยู่บนนภา
แสงส่องดูหม่นล้า หากจรัสจ้ากว่าดาวใด

ระยะทางที่กั้นสายน้ำให้แสนห่าง
ระหว่างทางเบื้องล่างกับพระจันทร์ใส
จึงทำได้เพียงเฝ้าดู และรับรู้อยู่ไกลๆ
พระจันทร์เหงาใช่ไหม สายน้ำที่แสนไกลได้รู้มา

อยากปลอบประโลมจันทร์เจ้า
ยามต้องหม่นร้าว กลางหมู่ดาวริษยา
แต่ทำได้เพียงเรียบเรียงเป็นเสียงส่งมา
ประพันธ์คลื่นซัดซ่า ซัดเข้าหาฝั่งยามค่ำคืน

คงไม่อาจจะ โอบกอดชิดใกล้
ด้วยสถานะที่ห่างไกล ไม่อาจคิดฝืน
ถนนสีครามกั้นกลางไว้ทุกค่ำคืน
จากจุดที่ยืน จึงต้องฝืนต้องห้ามใจ

สายน้ำคงไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรนัก
แค่พระจันทร์สาดเงามาทักก็ดีใจไปถึงไหน
แต่หากจันทร์เศร้า มีน้ำตาเหงาๆรินมาจากใจ
ก็ขอจงรินไหล แล้วเอาน้ำตามาให้ผืนน้ำก็เพียงพอ