15 พฤษภาคม 2545 21:36 น.
เสี้ยว
ขอถามหน่อยว่าเคยไหม
ที่เธอนั้นใฝ่ดาวใหญ่บนฟ้า
ตีค่าดั่งเพชรมณีมีราคา
แล้วทุ่มเทกายาคว้าดาวดวงนั้น
เธอก็คล้ายคนโดยมาก
ที่ยอมลำบากคว้าสิ่งเกินฝัน
ดาวใหญ่ดวงสวยบนฟากฟ้านั่น
หากมองกลับกันมันก็คือ ดิน
บนโลกแข่งกันคว้าดาว
คือแข่งคว้าดินกลางหาว พราวเพราะตัดสิน
บางครั้งบางคราวอาจเคยได้ยิน
ว่า ณ พื้นดิน นี่ก็คือดาว
7 พฤษภาคม 2545 21:49 น.
เสี้ยว
รู้สึกดีพิลึกที่ได้รู้ว่ามีใครมาชอบเรา อาจจะเป็นเพราะไม่เคย
รู้สึกลอยๆ บางทีอาจเรียกว่า รู้สึกหลงตัวเอง ว่าเราคงมีดีอะไรสักอย่าง
รู้สึกสงสัย ว่าเขาชอบเราที่ตรงไหนนะ อยากรู้จัง
ท้ายที่สุดรู้สึกกลัว กลัวว่าบางสิ่งในตัวเราที่เขาชื่นชม มันจะเปลี่ยนไปโดยที่เราไม่รู้ตัว
ฉันเชื่อว่าการที่เราจะรักหรือจะชอบใครสักคน
เป็นเพราะเราเชื่อและศรัทธาในบางมุมของเขา
แล้วเราก็คาดหวังไม่ให้มุมๆนั้นของเขาเปลี่ยนไป
จนบางครั้งเราอาจลืมไปว่า เขาเป็นคนนะ ไม่ใช่โปรแกรมคอมพิวเตอร์
ที่จะเป็นได้อย่างที่เรานิยมไปตลอดชีวิต
เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ที่ความเปลี่ยนแปลงก่อให้เกิดความผิดหวัง และความเจ็บปวดตามมา
ฉันเลยอยากรู้ว่า เขาชอบฉันตรงไหน เขาชอบตรงความเป็นคนของฉันรึเปล่า
ถ้าอย่างนั้นก็ดี เพราะความเป็นคนทำให้รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้ตลอด
ไม่มีใครสนุกสนานได้ทั้งวัน และไม่มีใครช่างฝันได้ทั้งปี
ฉันอยากให้ใครคนนั้นเขาเข้าใจว่าฉันเปลี่ยนแปลงได้
โปรดชอบความเป็นคนของฉันเถอะนะ
*********************************************
ชอบฉันตรงไหน
อธิบายได้ไหมในความรู้สึก
ว่าในความรู้สึกลึกๆ
เธอคิดนึกกับฉันยังไง
ชอบที่ฉันเป็นฉัน
เพียงแค่นั้นไม่พอรู้ไหม
รู้ไว้เถิดสักวันฉันอาจเปลี่ยนไป
กลายเป็นใครคนใหม่ที่เธอไม่ต้องการ
ถ้าฉันถอดหน้ากากโยนทิ้ง
แล้วเผยให้เธอเห็นสิ่งที่เคยมองผ่าน
จะรับได้ไหมในความเปลี่ยนแปลงตลอดกาล
แล้วรักคงร้าวราน ถ้าเอาแต่ต้องการความคงเดิม
***********************************************
ระหว่างที่เขียนบันทึกบทนี้ ฉันฉุกคิดขึ้นมาว่า
แล้วฉันล่ะ เคยรักเคยชอบใครในความเป็นคนของเขารึเปล่า........คุณล่ะคะ ^_^
6 พฤษภาคม 2545 11:35 น.
เสี้ยว
ฉันตั้งเป้าหมายในชีวิตไว้ตรงนั้น
คุณอาจมองไม่เห็น
.........................
แต่ฉันมองเห็นมัน
เส้นทางจากจุดนี้ไปถึงจุดนั้น
มันมีหลายแยก หลายสายเหลือเกิน
จนฉันไม่ค่อยแน่ใจว่า
เส้นไหนกันแน่ ที่จะพาฉันไปถึงเป้าหมายจริงๆ
และอ้อมน้อยที่สุด
ทุกครั้งที่เจอทางแยก
ฉันเกือบจะเลือกทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ
แต่
ฉันไม่เคยเลือก
อาจจะเป็นเพราะฉันกลัว.........
ว่าเมื่อฉันเหยียบย่ำไปบนดอกไม้เหล่านั้นแล้ว
มันจะเหี่ยวเฉาหมดน่ะสิ
ดีไม่ดี หนามแหลมคมที่มันซ่อนไว้
อาจทิ่มตำฉันให้เจ็บปวด
ฉันเลือกเส้นทางที่โรยด้วยก้อนกรวดเสมอ
อย่างน้อย
ฉันก็ไม่ต้องกลัวว่าถนนเส้นนี้จะพัง
ก่อนที่ฉันจะถึงจุดหมายปลายทาง
******************************
ทางที่โรยกลีบดอกไม้
บางทีไม่สบายอย่างใครคิดฝัน
ดอกไม้แม้สวยสดก็ยังมีวัน
ที่จะโรยรากลีบแห่งฝันร่วงลับไป
ดอกไม้อาจสวยในตอนแรก
แต่มันคงแบกน้ำหนักฝันไม่ไหว
สักวันถนนดอกไม้คงพังไป
และจะเหลือไว้เพียงซากเน่าดำ
อย่ากลัวถ้าต้องเดินบนกรวด
อย่ากังวลกับความเจ็บปวดที่ตอกย้ำ
อย่างน้อยๆเส้นทางกรวดก็มีข้อจดจำ
ว่าจะไม่มีวันเน่าช้ำหรือพังทลาย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเสี้ยว
หน้าส่วนตัว
914
