29 ธันวาคม 2544 18:43 น.
เสี้ยว
จากกันไปก็แสนนาน
เรื่องวันวานยังจำเสมอ
เป็นตัวแทนในวันที่ไม่เจอ
แทนภาพเธอในวันไม่มีใคร
เป็นอย่างไรบ้างล่ะ
สบายดีไหมนะ ฉันสงสัย
อากาศคงหนาวจับจิตจับใจ
เพื่อนคนไกลยังห่วงใยเธอ
ฉันทางนี้ก็สบายดี
แต่ก็มีที่เหงาคนเดียวเสมอ
เหงาเมื่อไหร่ก็ดูรูปถ่ายของเธอ
ภาพทะเล้นหน้าเหลอทำให้อุ่นใจ
ไม่มีใครเข้าใจฉันเหมือนวันวาน
ฉันต้องการอะไร ใครจะสงสัย
ฉันก็ยังยิ้มแย้มร่าเริงบันเทิงใจ
หากความจริงในใจ...ฉันคิดถึงเธอ
27 ธันวาคม 2544 12:00 น.
เสี้ยว
เวลาผ่านไป นับปี
ฉันคนนี้ยังอยู่ที่เก่า
ที่ที่เคยเป็นของเรา
หากวันนี้เหงาลำพัง
เพื่อนฉันผ่านมาและห่างหาย
หากฉันเปล่าดายกับความหลัง
พวกเขาก้าวไปด้วยกำลัง
เขาตั้งความหวังไว้เพื่อมุ่งไป
หากฉันยังอยู่ที่เก่า
เพียงความเหงาที่เพื่อนทิ้งให้
ยังรอวันที่เพื่อนกลับมารวมหัวใจ
แม้รู้ว่าไม่มีทางเหมือนเดิม
27 ธันวาคม 2544 11:45 น.
เสี้ยว
มิตรภาพยามเยาว์ช่างสดใส
เดี๋ยวนี้เติบใหญ่หายากยิ่ง
ยากนักที่คบกันที่ใจจริงๆ
หน้ากากคอยเป็นสิ่งปิดบังใจ
มองหน้าคนนั้นคนนี้
รอยยิ้มไมตรีก็มีให้
หากพอหันหลังกลับเมื่อไร
กลายเป็นแสยะยิ้มไซร้ ไร้ไมตรี
สังคมปัจจุบัน
จะอยู่กันตามลำพังใช่ไหมนี่
คบกันเพราะผลประโยชน็ที่ต้องมี
ต้องการแค่นี้ใช่ไหม มนุษย์
26 ธันวาคม 2544 21:07 น.
เสี้ยว
สลับสล้าง ล้อแดด คือขุนเขา
เขียวเป็นเงา เขาเหยียดสูง ดูสง่า
หยัดยงคง ดำรงมั่น พสุธา
ตระหง่านฟ้า พาสงบ ประสบการณ์
ธรรมชาติ จัดวาง สล้างสวย
ประปรายด้วย พฤกษา ปานสวรรค์
ดอกไม้งาม ตามเชิงเขา หลากเหล่าพรรณ
ธรรมชาติ สร้างสรรค์ ตระการใจ
ช่างกว้างใหญ่ ไพศาล โอฬารนัก
มนุษย์จัก เทียบได้ ก็หาไม่
สถาปัต- ยกรรม ยิ่งใหญ่ไซร้
ขุนเขาให้ สายธาร แต่นานมา
แดดเติมสี ให้มีเงา เขาตระหง่าน
คล้ายชำนาญ ช่างวาด น่าค้นหา
เขียวแก่อ่อน สะท้อนกลับ เล่นกับตา
สูงสุธา คงกำแหง งามแห่งตน
เขาสู้แดด แดดล้อเขา สีเทาแต้ม
ประกายแซม แดดแกล้ง แสงสับสน
ที่ใกล้ตา พฤกษาเด่น เป็นสีตน
เป็นเขียวหม่น ผจญแดด แผดพลัง
ที่ไกลหน่อย ทิวเขา เป็นเทาอ่อน
ขาวเทาซ้อน สะท้อนสี มีหน้าหลัง
ทีไกลตา สีเขียว หมดกำลัง
แดดไล่หลัง ต่างสีสัน แสนสวยงาม
ผู้สรรค์สร้าง ที่ยิ่งใหญ่ ใช่มนุษย์
สิ่งใดสุด ยิ่งใหญ่เล่า เฝ้าทวงถาม
ธรรมชาติ สรรค์สิ่งสร้าง ทุกโมงยาม
เกิดสิ่งงาม ประดับพื้น ชื่นโลกา
1 ธันวาคม 2544 23:45 น.
เสี้ยว
ขอปิดปากเงียบเชียบ
ให้ความเงียบสะท้อนรอบข้าง
ปล่อยลมเบาๆเป่าผิวบางๆ
สัมผัสความเวิ้งว้างตรงแก่นกลางใจตน
นั่งคุยกับตัวเองทั้งวัน
ใครว่าบ้าก็ช่างหัวมัน ไม่สน
ในเมื่อการเป็นคนดีๆมันยากเหลือทน
การเป็นคนบ้าดูสักหน ก็น่าจะดี
เมื่อร้อยคนต้องการร้อยอย่าง
หลีกตัวออกมาห่างๆดีกว่าวันนี้
หลบญาติมิตรสหายสนิทที่มี
แล้ววิ่งหนีสู่ความว่างเปล่า เพียงลำพัง
จะนั่งอยู่เงียบๆตรงนี้
หลบหนีจากมากคน มากความหวัง
มานั่งปิดปากเงียบๆหลังฉากบัง
ไว้อิ่มเอิบกับ โ ล ก ลำ พั ง
จะรวบรวมพลังสู่ โ ล ก ค ว า ม จ ริ ง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเสี้ยว
หน้าส่วนตัว
930
