31 กรกฎาคม 2544 02:20 น.
เสี้ยว
เธอจะรู้มั้ย
ว่ามีใครอยู่เคียงข้าง
ดูแลเธอทุกอย่าง
ให้เธอได้ดังใจฝัน
ทุกคนผ่านไปมา
ไม่มีใครใส่ใจใครทั้งนั้น
ถ้าเธออยู่เดียวดาย
อย่างน้อยก็มีฉันอยู่อีกคน
30 กรกฎาคม 2544 11:12 น.
เสี้ยว
"ตัวเทียนนั้นไม่ได้ต้องเสียอะไรเลยมิใช่หรือ
ถ้าจะเอามาต่อเทัยนอีกเล่มให้สุกสว่างขึ้นมา"
29 กรกฎาคม 2544 02:51 น.
เสี้ยว
จุดหมายที่อยู่ข้างหน้า
มันคงไม่ไกลเกินคว้าใช่ไหม
ถ้าสู้ด้วยพลังแห่งความตั้งใจ
สิ่งที่ฝันไว้คงได้สักวัน
อย่าเพิ่งท้อถอยง่าย ง่าย
ยังมีเพื่อนมากมายร่วมทางฝัน
จุดหมายปลายทางก็ถึงสักวัน
ณ ที่ตรงนั้นเราคงสมใจ
มันคงไม่ยากเท่าไหร่หรอก
ก็แค่บอกตัวเองว่าทำได้
จุดหมายคงไม่ไกลจนเกินไป
แล้วเราจะไปถึงได้อย่างแน่นอน
28 กรกฎาคม 2544 12:42 น.
เสี้ยว
สวัสดี.ความรัก
ความจริงการเขียนจดหมายถึงเธอ ก็เปรียบเหมือนเขียนจดหมายถึงคนที่ไม่รู้จักกันดีนัก
โดยเฉพาะกับเธอด้วยแล้ว เวลาเห็นจดหมายฉบับนี้ก็คงงงมากเลย
แน่นอนแหละ ก็เธอไม่เคยแม้แต่จะแวะมาทักทายกับฉันเลยนี่
ผิดกับฉัน....ที่เฝ้าวิ่งตามเธอเพื่อหวังที่จะได้ทำความรู้จักกับเธอสักครั้งหนึ่ง
ก็มีแต่เธอนั่นแหละที่เหมือนจะวิ่งหนีฉัน ไม่ยอมแม้กระทั่งหันมามามองคนอย่างฉันเลย
ฉันเหนื่อยมากนะกับการวิ่งตามเธอ
เหนื่อย...จนบางครั้งอยากจะหยุด
หยุด...เพียงเพื่อหวังว่าเธอจะหันมาเห็นใจคนอย่างฉันบ้าง......
...........แต่เปล่าเลย เธอกลับวางเฉย ไม่สนใจฉันเหมือนเคย............
ฉันจึงได้รู้จักเธอแต่เพียงฝ่ายเดียว
ฉันไม่เข้าใจเธอเลย ทำไม...เธอจึงเมินเฉยกับฉันนัก
ฉันจำได้ว่า ฉันไม่เคยมองเธอในแง่ลบเลย
ฉันมองเธอด้วยความชื่นชมเสมอ
เธอคือสิ่งสวยงามที่สุด ที่ใครๆ ก็อยากได้รู้จักกับเธอ
มีหลายต่อหลายคนได้รู้จักกับเธอ
คนเหล่านั้นพูดถึงเธอไว้มากมาย .....
บ้างก็ว่าเธอช่างแสนดี ทำให้ชีวิตของเค้ามีค่า
.....แต่บางคนก็ว่าเธอคือสิ่งที่ทำลายชีวิตเค้าทั้งชีวิต
ฉันไม่เคยเชื่อใคร.........
ฉันรอว่าสักวันหนึ่งฉันจะต้องรู้จักกับเธอด้วยตนเองให้ได้
มีบางครั้ง....ที่ฉันได้เข้าใกล้เธอ
แต่นั่น....ก็เป็นเพียงฉันคิดไปเองเท่านั้น
คิดว่าเธอหยุดรอฉัน ........
เปล่าเลยเธอยังคงห่างไหลจากฉันอยู่......เหลือเกิน
บางทีฉันก็แปลกใจนะ ........
ว่าทำไมกับคนที่เห็นความสำคัญของความรักอย่างฉัน
เธอกลับทำเหมือนมองไม่เห็น มองข้ามอยู่ตลอดเวลา
แต่กับคนบางคนที่เค้าไม่อยากแม้แต่จะหยุดทักทายเธอ ทำความรู้จักกับเธอ
เธอกลับอยากรู้จักกับเค้านักหนา พยายามให้เค้าได้รู้จักในตัวตนของเธอ
ซ้ำบางครั้งเค้าเอ่ยปากไล่เธอไปให้พ้น ..... แต่เธอก็คงอยู่กับเค้า
ยังคงให้ความสนิทสนมกับเค้าครั้งแล้ว...ครั้งเล่า
.......แต่กับฉันเธอกลับวางเฉยได้อย่างไม่สะทกสะท้านไดๆ เลย
ฉันมันไม่คู่ควรได้รู้จักกลับเธอ.....
ฉันอยากรู้จริงๆเลยว่าเธอใช้อะไรเป็นเครื่องวัดล่ะ
ว่าใครควรได้รู้จักกับเธอ แล้วฉันคนนี้ล่ะ....จะต้องทำอะไร....อีกสักเท่าไหร่
ฉันจะต้องวิ่งตามเธออีกนานแค่ไหน
ฉันน่ะไม่หวังที่จะได้คำตอบจากเธอหรอก
เพียงแค่อยากจะบอกให้เธอรู้ไว้เท่านั้นเอง ว่า.
ยังมีคนอีกคนหนึ่งนะที่เฝ้าจะได้รู้จกกับเธอ
ก็แค่เตือนเธอเท่านั้นเอง
เผื่อบางทีในบัญชีรายชื่อของเธออาจจะตกชื่อของฉันไปก็ได้นะ
อยากรู้จักกับเธอมากที่สุด
ปล.วันได้ที่ฉันหยุดวิ่งตามเธอ หวังไว้เธอคงหันมาสนใจทักทายฉันบ้าง
และวันใดที่ฉันได้รู้จักกับเธอ วันนั้นฉันจะเขียนจดหมายพร้อมของขวัญกล่องใหญ่ไปให้นะจ๊ะ
จากคนที่เฝ้อคอย..................ความรัก
27 กรกฎาคม 2544 03:25 น.
เสี้ยว
เงาทาทาบทับฟ้า ปีกกางร่าแล้วบินร่อน
พยับแดดกลับรังนอน แสงสวยอ่อนอ้อนขอบฟ้า
ใกล้แล้วใกล้ลาจาก อาทิตย์พรากจากเมฆา
ปีกนกเริ่มอ่อนล้า เหินเวหาลับหลงรัง
อีกนิดคงถึงบ้าน ปีกซมซานคงถึงฝั่ง
บินฝันถึงไอรัง เพื่อเพิ่มหวังพลังบิน
รอก่อนพระอาทิตย์ อีกสักนิดคงถึงถิ่น
แต่มืด มืดหมดสิ้น ก็ยังบินพลัดหนทาง
หลบหลับใต้ใบไม้ สะท้านกายภัยรอบข้าง
เพียงบินไม่หลงทาง ฝันเลือนลางอาจเป็นจริง
พายุสาดกระหน่ำ ลมพัดซ้ำสาดทุกสิ่ง
ไร้รังให้อุ่นอิง ซุกปีกนิ่งใต้พุ่มไม้
รอบข้างช่างมืดมิด เหมือนภัยชิดอยู่ข้างกาย
รังนอนอุ่นสบาย น่าใจหายนกหลงรัง
ขอเพียงถึงรุ่งเช้า จะบินเข้าให้ถึงฝั่ง
ซุกปีกหลับในรัง นกหลงหวังหาทางเจอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเสี้ยว
หน้าส่วนตัว
1031
