21 กุมภาพันธ์ 2547 22:08 น.
เสียงเรียกจากสายลม
ความรักคืออะไรใครช่วยตอบ
คือความชอบหลงใหลใฝ่ฝันหา
คือเสน่ห์ยั่วเย้าเคล้าน้ำตา
คือมายาลวงหลอกช้ำชอกใจ
คือกุหลาบสีแดงแห่งความสุข
คือความทุกข์ลุกลามใจให้หมองไหม้
คือน้ำทิพย์หล่อเลี้ยงให้เคลื่อนไป
คืออะไรใครช่วยตอบบอกฉันที
หากรักเปรียบได้กับการเดินทาง
ต้องเดินห่างออกไปหลายสิบลี้
สองข้างทางสุขเศร้าล้วนมากมี
ชั่วและดีปะปนระคนกัน
จงมั่นใจกับทางที่เลือกแล้ว
จงคลาดแคล้วเดินต่อไปให้ถึงฝัน
จงเชื่อมั่นว่ารักนั้นต้องมีวัน
จะสุขสันต์สมหวังดังตั้งใจ
21 กุมภาพันธ์ 2547 21:58 น.
เสียงเรียกจากสายลม
ห่างกัน...ห่างกันสักเพียงไหน
สุดไกล...สุดไกลเกินขอบฟ้า
ห่างไกล...ห่างไกลเกินสายตา
สุดฟ้าไกลเกินกว่าจะเอื้อมไป
ห่างกัน...ห่างกันถึงเพียงนี้
คนดี...คิดถึงกันบ้างไหม
ตรงนี้...ตรงที่กลางหัวใจ
รักเธอ...ตลอดไปตลอดกาล
20 กุมภาพันธ์ 2547 13:21 น.
เสียงเรียกจากสายลม
ตั้งแต่เกิดไม่เคยเลยความรัก
อยากรู้นักความรักเป็นไฉน
มาบัดนี้รู้แล้วเป็นอย่างไร
เพราะมีใครคนหนึ่งผ่านเข้ามา
อยากสัมผัส อยากพูดคุย อยากพบเจอ
คิดถึงเธอพร่ำเพ้อถวิลหา
ดั่งจันทร์ฉายประกายแสงสาดส่องมา
กระซิบบอกว่า.......เธอมีค่ามากกว่าสิ่งใด
20 กุมภาพันธ์ 2547 13:10 น.
เสียงเรียกจากสายลม
เธอเปรียบดังสายฝน
ที่ร่วงหล่นมาจากฟ้า
เธอนึกจะมาก็มา
เธอนึกจะลาก็ไป
เจ็บนะรู้ไหม
ที่เธอทำให้ใครคนหนึ่งอ่อนล้า
ต้องนอนหลับทั้งน้ำตา
ที่เธอไม่พูดจาอะไรก่อนจากัน
คืนนี้สายฝนได้ร่วงหล่น
ทำจนน้ำตาของฉันหลินไหล
ก็ไม่รู้จากนี้ไปจะทำยังไง
แต่จะทำอะไรได้..........ในเมื่อเธอจากไปไม่กลับมา
19 กุมภาพันธ์ 2547 23:59 น.
เสียงเรียกจากสายลม
เกรงเหลือเกินเกรงฝันจะพลันดับ
เลือนไปลับกับทิวาในหน้าหนาว
คิดถึงเธอทุกวันฝันทุกคราว
อยากจะกล่าวรำพันก็หวั่นใจ
คนคนนี้มีเพียงเสียงอักษร
แทนคำวอนบอกจิตพิศมัย
เขาเอ่ยปากไม่เป้นเช่นใครใคร
รักก็ได้แต่พร่ำเป็นคำกลอน