ลูกอิสานฮ้องไห้

เสียงหัวเราะ

หยดน้ำตาหลั่งริน....
จักสูญสิ้นความผูกพัน
แลมองแผ่นดินนั้น
ทุกวานวันให้อาลัย

กราบลาท่านผู้เฒ่า...
ฝ้ายขาวผูกหัวใจ
หอมกลิ่นดอกไผ่
ไม่รู้วันไหนจักหลบมา

ดวงตาเปี่ยมพลัง...
ไร้หวังไอฝนบนห้วงฟ้า
แสนเศร้าแทนนกกา
ว่าข้ามิใช่..ผู้ก่อการ

โลกผันเปลี่ยนแปลง...
หมากแพงข้าวแพงทุกข์แสนเข็ญ
ปล้นฆ่าเลือดตากระเด็น
สงครามซ่อนเร้นปลายกระบี่

จำต้องจากจร...
สู่อมรเมืองกรุงศรี
ขุมทรัพย์มากมี
แต่ผิดที่ผิดเวลา

ไม่มีดวงดาว...
เคยส่องพราวดาษดา
จันทร์เจ้าโหยหา
เพื่อนนิทรายามค่ำคืน

ผู้คนยื้อแย่ง...
แข่งขันเมื่อยามตื่น
ติดอาวุธกระบอกปืน
หลงลืมความเป็นคน

เดียวดาย....
มองหาจุดหมายตน
กลับคืนถิ่นเคยยล
สู่อ้อมกอดท้องนภา..

แลมองทุ่งแล้ง...
ดินแห้งผงเกินเยียวยา
ก้มกราบแผ่นดินข้า
ส่งแรงมาอธิษฐาน

ข้าแต่อินทร์องค์ผู้ปราณี
ผืนดินนี้อุดมมาช้านาน
ใยสาปส่งมอดไหม้ให้ร้าวราน
สังหารหมู่ชนต้องมนตรา

ด้วยแรงอฐิษฐาน.....

ละอองน้ำ....
ฟ้าครึ้มฝนตรงขอบฟ้า
หยดรินจูบพื้นพสุธา
ชุ่มชีวาชื่นฤทัย

แมกไม้นานา...
ผลิยอดต่อดอกสดใส
นกน้อยโผบินไกล
ย่ำค่ำสนธยา.....

นับศักราชนี้....
สู่วิถีแห่งชาวนา
คืนถิ่นดรข้า
ปรัชญาแดนอิสาน...