27 กรกฎาคม 2551 20:14 น.
เสราดารัล
ในความงดงามของท้องฟ้า
ฉันกลับได้มาเพียงภาพฝัน
ในความสวยงามของพระจันทร์
ฉันกลับได้ยินเสียงรำพันของหัวใจ
ในความเยียบเย็นของสายธารา
ฉันกลับได้มาเพียงความเหว่ว้าหม่นไหม้
ในคืนค่ำที่อ้างว้าง...ไม่มีใคร
ฉันพบตัวเองนั่งกอดเข่าสะอื้นไห้ดายเดียว
21 กรกฎาคม 2551 16:56 น.
เสราดารัล
ถ้าคำรักสักหมื่นพัน
คงไม่มีความหมายและสำคัญเท่าสิ่งนี้
คือความรู้สึกที่รู้กันได้ทุกนาที
และไม่จำเป็นต้องมีถ้อยคำใด
เราสัมผัสได้ทุกครั้งครา
รู้สึกอบอุ่นทุกเวลาไม่ว่าวันไหน
ในคืนหนาวจะมีความผูกพันบางเบามาห่มใจ
ต่อให้ฟ้าเปลี่ยนสีไป...
แต่ความรักที่มีให้จะไม่เปลี่ยนแปลง
11 กรกฎาคม 2551 14:02 น.
เสราดารัล
เธอบอกฉันไม่มีหัวใจ
ไม่เคยวูบไหวกับคำใครทั้งนั้น
ฉันมีเหตุผลเป็นร้อยพัน
ที่ไม่อาจไหวหวั่นกับคำมั่นของเธอ
เพราะเราต่างกันเกินไป
แค่เหตุผลเดียวของหัวใจ
อาจทำให้เธอหวั่นไหว พร่ำเพ้อ
ความเป็นจริงที่สองเราต้องพบเจอ
ความเป็นไปได้ของฉันกับเธอแทบไม่มี
เธอใช้หัวใจเป็นเดิมพัน
ขอร่วมฝันกับฉันนับตั้งแต่วันนี้
ฉันจะบอกกับเธอได้อย่างไรดี
ทุกความฝันของฉันที่มี
ปลายทางอยู่กับอีกคนที่..โค้งฟ้าไกล
ไปจากฉันเถอะนะ...
อีกไม่นานเธอจะลืมฉันได้
ขอบคุณทุกความรู้สึกที่มอบให้ด้วยใจ
คนอย่างฉันคงไม่มีค่าพอจะให้ใครจดจำ
7 กรกฎาคม 2551 21:00 น.
เสราดารัล
เมื่อวานได้คุยกัน
ถามถึงคืนวันที่ผ่านมา
นับเนิ่นตั้งแต่วันจากลา
ต่างไถ่ถามกันว่าเป็นอย่างไร
เธอบอกเธอยังเป็นคนเดิม
แต่ที่เพิ่มกลับเป็นความห่วงหา
ถึง"ฉัน"คนที่เธอปฏิเสธตลอดมา
และเพิ่งค้นพบว่าฉันยังเป็นคนของใจ
สำหรับฉัน
เธอถามว่า ยังคิดถึงกันหรือไม่
เธอพูดเหมือนไม่เคยรู้ใจ
ทุกวินาทีที่ผ่านไป..ไม่มีวันไหนไม่นึกถึงเธอ
แล้ว "เรา"จะทำอย่างไร
ทั้งรู้ต่างฝ่ายต่างมีใจแต่ไม่อาจเผลอ
เพราะเธอมีแล้ว"คนของเธอ"
"ฉัน"ส่วนเกินในชีวิตของเธอ
คงต้องเดินจากไป.....
หน้าส่วนตัว
1090
