20 ตุลาคม 2550 10:55 น.
เสราดารัล
คุณไม่จำเป็นต้องเป็นคนของฉัน
ขอได้กอบเก็บภาพคุณกับคืนวันอันหม่นไหม้
ได้โปรด..อย่าให้คุณเป็นของใคร
ให้ฉันมีสิทธิ์ปล่อยใจไปรักคุณ
ได้คิดถึงอย่างอ่อนหวานแม้อ้างว้าง
และชีวิตอาจแรมร้างความอบอุ่น
ให้ฉันได้ชิดใกล้บนความไกลที่เคยคุ้น
ขอแค่เพียงซึมซับความเป็นคุณ..ก็อุ่นใจ
2 ตุลาคม 2550 21:05 น.
เสราดารัล
อย่าใจร้ายนักเลย...
ความรักจากเธอฉันไม่กล้าคิดขอ
ไม่หวังไกล ถึงขนาดเก็บหัวใจไว้รอ
ฉันรู้..ความรู้สึกควรพอที่จุดใด
อย่ารำคาญหรือเกลียดฉันเลยนะ
ถ้าคนเราแค่จะ..ห้ามใจได้
ความรู้สึกคงไม่กระจัดกระจาย
โลกทั้งโลกจะสิ้นเสียงร้องไห้ของน้ำตา
สุดท้าย..จะไม่ขออะไรทั้งนั้น
เพียงแค่ยิ้มให้กันเมื่อพบหน้า
พูดกับฉันสักคำ และไม่จำเป็นต้องสบตา
หากเธอจงชังความรักที่มันเอ่อพร่าอยู่ข้างใน
1 ตุลาคม 2550 14:09 น.
เสราดารัล
พอใจแล้วไม่ใช่หรือ
รู้ดีว่าเธอคือที่สุดของความปรารถนา
ทนได้ แม้ปวดใจเสียน้ำตา
เพียงได้กอดเก็บช่วงเวลาที่มีกัน
รู้ว่ารักแล้วต้องปวดร้าว
เมื่อเธอก้าวย่างเข้ามาในหัวใจฉัน
แต่ทั้งที่รู้ก็ยังยอมอยู่อย่างนั้น
เพราะถูกความดื้อรั้นกักขังไว้
ไม่สามารถจากมา
เพราะการกล่าวลา อาจทำให้ฉันร้องไห้
และแม้จะมีเธอต่อไป
ก็ปวดร้าวในหัวใจ ไม่ต่างกัน
พอใจแล้วไม่ใช่หรือ
รู้ดีว่าเธอคือที่สุดของความฝัน
จะจากไป หรือยอมให้ความรักถูกผูกพัน
หัวใจก็ถูกบีบคั้น ความรู้สึกก็ถูกกดดัน
มันไม่แตกต่างกันซักนิดเดียว
หน้าส่วนตัว
1117
