21 พฤษภาคม 2551 08:52 น.
เสราดารัล
มีใครบางคนก้าวเข้ามา....
ให้หัวใจที่เคยอ่อนล้ากลับเต้นไหว
ยังไม่อยากเรียกเขาว่า
เป็น "คนของหัวใจ"
แต่ไม่รู้ทำไมกลับอยากเข้าไป
เป็นส่วนหนึ่งของใจเขาทุกนาที
คำสัญญาที่อ่อนหวาน
ว่าจะมีกันและกันอย่างนั้นอย่างนี้
คุณน่ะ "น่ารักไปหรือเปล่า"คนดี
ช่วยน่ารักน้อยๆกว่านี้
แล้วฉันจะยกหัวใจทั้งหมดที่มี
ขอเก็บเพียงส่วนที่เคยโดนย่ำยี
เพราะมันคงไม่มีค่าพอที่จะให้ใคร
27 เมษายน 2551 01:17 น.
เสราดารัล
แค่อารมณ์น้อยใจ....
ของผู้หญิงอ่อนไหวคนนี้เท่านั้น
มีเรื่องใด...ไม่หันมาปรับความเข้าใจกัน
ไหนบอกว่าฉันสำคัญ
คือคนที่เธอนั้นต้องการ
สองวันที่ทรมาน
กว่าจะข้ามผ่านแต่ละคืนได้
ไม่เคยคิดว่าใครบางคน
มีอิทธิพลต่อหัวใจ
ต่อเมื่อน้ำตาไหล..แอบร้องไห้ทั้งคืน
****** 2 วันที่แล้ว เรายังบอกรักกัน ยังบอกคิดถึงกัน... แต่ด้วยความไม่เข้าใจกันทิฐิที่ก่อกำแพงหนาหนัก ทำให้ฉันต้องทรมานอย่างนี้...รู้ใช่ไหมว่าคิดถึง....**
23 เมษายน 2551 20:30 น.
เสราดารัล
ฟ้าร้องครืนครืน
น้ำตารื้นรินไหล
เสียงฟ้าร้องครวญครางคล้ายเสียงหัวใจ
ส่งเสียงดังร่ำไห้เพราะคิดถึงใครบางคน
ใจเจ้าเอย..ไม่รู้จักเจ็บ
ปวดร้าว หนาวเหน็บ ขื่นขม
นิยายรักหวานหวามตามอารมณ์
ปิดฉากรักสุขสม
คลี่ม่านโศกระทมหลายเพลา
น้ำตาฟ้ายังโปรยปรายไม่ขาดสาย
เสียงหัวใจสะอื้นให้คร่ำครวญหา
ถึงคนในหัวใจที่ไกลตา
จะรู้บ้างมั้ยว่า......
น้ำตาฟ้าที่หลั่งมา
ยังไม่เท่าน้ำในตาของใครบางคน
3 เมษายน 2551 17:24 น.
เสราดารัล
ถ้าคุณเป็นหนังสือบทที่หนึ่ง
ฉันคงรออ่านถึงบทสุดท้ายไม่ได้
เวลาที่ยาวนานอย่างนั้น...จะทนรอได้อย่างไร
เพราะหัวใจได้มอบให้ไป.ตั้งแต่ยังไม่ได้เปิดอ่านเลย
ใจง่ายเกินไปหรือเปล่า
หรือแค่คนโง่เขลาที่ไม่อาจทำเฉย
ห้ามใจตัวเองไม่ได้..ก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย
บทส่งท้ายจะลงเอยอย่างไร...ไม่แคร์
25 มีนาคม 2551 22:15 น.
เสราดารัล
สายลมเย็นสบาย
ลูบผ่านผิวกายพริ้วไหว
คำหวานของใครบางคนทำให้ฝันไกล
แล้วจึงค่อยจางไป..ดังสายลม
เมื่อใดลมจักพัดหวน
เสียงหัวใจคร่ำครวญโศกสม
วานฟ้า ฝากน้ำ ผ่านไปถึงสายลม
ช่วยพัดพาหัวใจใครบางคน กลับมา
หน้าส่วนตัว
901
