7 กันยายน 2552 18:04 น.
เสราดารัล
ยอมอยู่ในโลกแห่งความฝัน
ไม่กล้าจะฝ่าฟันกับความจริงได้
เพราะรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นคนของใจ
เป็นได้แค่คนไกลที่ฝันใฝ่ไปรักเธอ
แอบชอบชื่นชมอยู่ที่นี่
ความรู้สึกดีๆหัวใจฉันมีอยู่เสมอ
ยอมวาดฝันว่าซักวันจะเป็นคนของเธอ
แม้จะเป็นแค่การพร่ำเพ้อ
แต่ถ้าในฝันฉันมีเธอก็ยอม
8 สิงหาคม 2552 18:44 น.
เสราดารัล
เพราะความห่างเหินเย็นชา
จึงรู้สึกเหน็บหนาวเกินกว่าจะทนไหว
ไม่มีอีกแล้วคนที่เคยเป็นพลังใจ
ต่อแต่นี้ไป ฉันจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรกัน
เพราะให้"ค่า"เธอมากกว่าใคร
ยามเมื่อเธอจากไปจึงไหวหวั่น
เหลือทิ้งไว้เพียงร่องรอยความผูกพัน
รู้มั้ย ที่ทำอย่างนั้นเท่ากับ"ฆ่ากันทั้งเป็น"
21 พฤษภาคม 2552 12:57 น.
เสราดารัล
ไม่ต้องรู้ว่า เราคบกันแบบไหน
ไม่ต้องรู้ว่า ทำไมหัวใจผูกพันนักหนา
ไม่ต้องรู้ว่า ทำไมห่วงใยทุกเวลา
ไม่ต้องรู้ ยามเหว่ว้าฉันคอยมองหาผู้ใด
รู้เพียง หัวใจฝากไว้ที่นี่
รู้เพียง แค่มีเธอคนนี้ไม่จากไปไหน
รู้เพียง คนทางนี้ไม่เคยมีสายตาไว้เพื่อมองใคร
รู้เพียง แค่หัวใจอยากหยุดไว้ที่เธอ
3 เมษายน 2552 23:00 น.
เสราดารัล
คิดถึงแทบขาดใจ
อยากจะบอกห่วงใยก็ไม่กล้า
กลัวคำพูดที่ตอบกลับมา
"เป็นอะไรกันนักกันหนา ไม่เข้าใจ"
โดนดุก็ออกจะบ่อย
แต่หัวใจกลับค่อยๆรักเขาจนได้
หรือเป็นคนซาดิสม์ที่อยากพิชิตหัวใจ
ทั้งที่รู้เขาไม่เคยหวั่นไหวกับใครเลย
คิดถึงแทบเป็นบ้า
แต่คนอยู่ข้างหน้ากลับวางท่าชาเฉย
รู้ซักนิดมั้ยมีใครแอบคิดเกินเลย
ถ้าคุณมัวแต่ทำเฉย
เมื่อไหร่เราจะได้ลงเอยกันซักที
เฮ้อ....
16 มีนาคม 2552 15:30 น.
เสราดารัล
ทั้งที่คิดถึงคุณมากกว่าใครคิดถึงยิ่งกว่า
คุณกลับบอกว่าอย่ารู้สึกอย่างนั้น
ชีวิตของแต่ละคนย่อมมีตัวตนที่ต่างกัน
อย่าเอาความผูกพันไปสร้างฝันกับใคร
ทั้งที่รักคุณมากกว่าใครรักยิ่งกว่า
คุณกลับบอกว่าทบทวนวันเวลากันหน่อยไหม
ก้าวย่างช้าๆ ปล่อยให้วันเวลาค่อยผ่านไป
บางทีเราอาจเริ่มรู้จักหัวใจที่แท้จริง
ทั้งที่แคร์คุณมากกว่าใครแคร์ยิ่งกว่า
คุณกลับหยุดยั้งความปรารถนาในทุกๆสิ่ง
ขอบคุณที่พยายามให้ข้อคิดแต่ชีวิตไม่เคยหยุดนิ่ง
เพราะฉะนั้น ถ้าบอกว่ารักจริงๆ
มันคือทุกสิ่งที่ไม่มีวันเปลี่ยนไป
หน้าส่วนตัว
1896
