3 ตุลาคม 2545 08:40 น.
เวทย์
เติมน้ำชาลงในถ้วยที่เต็มปรี่
ชาอย่างดีก็ล้นออกมานอกถ้วย
เทียบผลลัพท์กับการทำไม่อำนวย
ไม่ได้ช่วยทำให้อะไรดี
ยิ่งเจอถ้วยชนิดที่ปิดฝา
จะเทชาลงไปตรงไหนนี่
อาจช่วยให้เปียกตรงฝาสักนาที
ซึ่งไม่มีคุณค่าให้น่าทำ
คำเปรียบเปรยว่าเป็นคนชาล้นถ้วย
ต่อให้ช่วยฉุดอย่างไรก็ใฝ่ต่ำ
คนแบบนี้ที่เราควรสงวนคำ
ถือว่ากรรมของเขาเท่านั้นพอ
1 ตุลาคม 2545 16:50 น.
เวทย์
ยอดภูเสียดสู่ฟ้า ฟากทิพย์
พระธาตุยิ่งละลานละลิบ เลื่อมรุ้ง
คือเทพท่านบรรจงหยิบ มาแต่ง เติมเฮย
ฝากชื่อภูพิงค์ฟุ้ง เฟื่องด้าวคุงแดน
งามแสนธรรมชาติสร้าง กลางไพร พฤกษ์แฮ
น้ำตกโตรกธารไหล หล่อเลี้ยง
ชวนชนจากแดนไกล มาชื่น ชมนา
งามพระราชนิเวสน์เพี้ยง พรากฟ้ามาดิน
ทวยถวิลทำนุไว้ คู่เวียง
ประดับแผ่นดินเชียง ใหม่นี้
งามภูคู่เมืองเคียง คือมิ่ง เมืองเทอญ
งามจิตใจห่อนลี้ กระหึ่มล้นคนเมือง
1 ตุลาคม 2545 10:09 น.
เวทย์
จากแรกเริ่มดรุณวัยไร้เดียงสา
มือไขว่คว้ายึดมั่นฉันเจ้าของ
โตมาเสาะสินทรัพย์แย่งจับจอง
พาให้ต้องทุกข์ท้นทุรนทุราย
หลงอัตตาตัวตนจนเกินเหตุ
เป็นประเภทฟั่นเฟือนเลือนจุดหมาย
ปล่อยใจตามความอยากที่มากมาย
ชีวิตกลายกลัดกลุ้มไฟสุมทรวง
ท่ามกลางการแก่งแย่งการแข่งขัน
การแบ่งปันมิอาจแทนการแหนหวง
จนสังคมจมบาปหลงภาพลวง
พลอยผลพวงชักพาถึงฆ่าฟัน
ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เคยแลเห็น
ก็กลายเป็นเปลืองเปล่าให้เขาหยัน
เป็นจุดอับจุดอ่อนซ่อนโทษทัณฑ์
กลายจุดผันผลักไสให้เลวทราม
คือรากเหง้าเหล่านี้ที่เห็นทั่ว
คนลืมตัวลืมตรองกลับมองข้าม
โลภโกรธหลงเหลวไหลเฉกไฟลาม
ยากมีความสุขสงบให้พบพาน
ขอสักเศษส่วนเดียวเสี้ยวสำนึก
ได้รู้สึกรู้สาหาแก่นสาร
เลิกปล่อยใจจมปลักความดักดาน
หลุดจากการโง่เง่าหลงเงาตัว
24 กันยายน 2545 19:14 น.
เวทย์
เพราะหนทางข้างหน้าล้วนป่าหนาม
มีแต่ความวิบากยากฟันฝ่า
คนที่ทุกข์กัดกร่อนจนอ่อนล้า
จึงมิกล้าก้าวย่างอย่างมั่นใจ
ยิ่งเหตุการณ์ข้างหน้าเกินกว่าคาด
หากผิดพลาดพ่ายแพ้ยากแก้ไข
อยากให้เธออยู่ตรงที่ไม่มีภัย
ดีกว่าให้เธอมาร่วมฝ่าฟัน
ไว้แผ้วถางทางสักสายได้เสียก่อน
จึงค่อยย้อนคืนกลับมารับขวัญ
เพื่อคอยเป็นกำลังใจให้แก่กัน
และร่วมฝันร่วมสร้างทางชีวิต
เพียงแต่เธออดทนพอจะรอไหม
หากเธอไม่อยากรอก็ไม่ผิด
เธอย่อมมีอิสระที่จะคิด
จงใช้สิทธิส่วนนี้อย่างที่ควร
ไม่ถือเป็นสัญญามาผูกมัด
ไม่เร่งรัดตัดสินใจไม่รีบด่วน
มีเวลาถมไปให้ทบทวน
จะคำนวณแบบไหนตามใจเธอ
ต่อให้เธอไม่รอฉันก็รัก
และเธอจักอยู่ในใจเสมอ
กับวันที่ฉันสัญญากลับมาเจอ
ถ้ามาเก้อ ก็ถือว่ามาอวยพร
24 กันยายน 2545 16:16 น.
เวทย์
บนสะพานสายรุ้งข้ามคุ้งฟ้า
เราก้าวมาด้วยแรงแห่งไฟฝัน
หวังว่าสุดขอบฟ้าเบื้องหน้านั้น
ได้เห็นสิ่งที่ยึดมั่นมันเป็นจริง
ดอกไม้แห่งอุดมคติจึงผลิช่อ
นับวันรอฉลองชัยอย่างใหญ่ยิ่ง
ไม่แยแสสนใจใครท้วงติง
เห็นแต่สิ่งสวยสดโลกงดงาม
เพราะทุกทางทุกที่ล้วนมีมิตร
คอยร่วมคิดร่วมชะตาฝ่าขวากหนาม
ปลุกปลอบใจให้อุตส่าห์พยายาม
บอกว่าความสมหวังกำลังรอ
แล้วต่างคนก็ต่างอ้างภาระ
ถามเรา จะสู้ไปทำไมหนอ
ต่างเปลี่ยนเป็นเห็นแก่ได้ไม่เคยพอ
คอยลวงล่อเล่ห์ร้ายคล้ายละคร
จวบกระทั่งวันนี้ของชีวิต
เปลี่ยนความคิดไปมากจากแต่ก่อน
ไม่เหลือแล้วแววตาใครอาทร
มีแต่ซ่อนศัสตรามุ่งฆ่าฟัน
บนสะพานสายรุ้งข้ามคุ้งฟ้า
เราอ่อนล้าทั้งกายใจหมดไฟฝัน
เพราะความจริงที่ต้องเดินเผชิญมัน
ต่างจากวันโง่เขลาช่วงเยาว์วัย
หน้าส่วนตัว
1420
