25 พฤศจิกายน 2547 08:55 น.
เวทย์
เพื่อลูกรักพักร่างอย่างเป็นสุข
กี่หมื่นทุกข์พ่อทนเคยบ่นไหม
ถึงบ่าแบกแอกหนักสักเท่าไร
กำลังใจคือลูกรักผูกพัน
ยิ่งเมื่อบ่าแบกไว้....ดวงใจพ่อ
ยิ่งช่วยต่อช่วยเติมเพิ่มแรงฝัน
ยอมแบกเจ้าอย่างนี้ชั่วชีวัน
พร้อมบากบั่นเบิกทางให้ย่างเย็น
หนึ่ง วันพ่อ พอไหมไว้รักท่าน
แลกกับการ พ่อปลื้มลืมยากเข็ญ
กี่เหน็ดเหนื่อยปิ้มว่าเลือดตากระเด็น
พ่อแลกเป็นความสุขลูกทุกคน
27 สิงหาคม 2547 12:17 น.
เวทย์
หลายสิบปีที่ก้าวผิดเผลอคิดพลาด
คนทั้งชาติมึนงงอย่างสงสัย
เมื่อคำว่า ประชาธิปไตย
เขียนลงในสำนึกด้วยหมึกดำ
ฤๅพานทอง รัฐธรรมนูญ ไว้ทูนเทิด
รอการเกิดมรรคผลจนก้าวถลำ
ทุกช่องว่างทางระบอบถูกครอบงำ
กอบโกยกินเป็นกอบกำ..ท่านทำกัน!!
ตราบ ระบบอุปถัมภ์ นำทางคิด
ยอมขายสิทธิ์แลกทรัพย์เปลื้องคับขัน
ตราบ พรรคพวก พร้อมสนองของกำนัล
แล้วจัดสรรตำแหน่งแบ่งช่องทาง
ผลประโยชน์ทับซ้อนซ่อนปมเงื่อน
แค่กลบเกลื่อนด้วยปากเก่งถากถาง
ตราบ ข้อมูล มืดดำถูกอำพราง
แค่ ข้ออ้าง อาจใช้ผูกใจคน
เขาปากกัดตีนถีบชีพเหนื่อยไฉน
ห่างประชาธิปไตยไกลเหตุผล
คนที่เรียกเขาว่า ประชาชน
ยังคอยปล้นโอกาสอำนาจครอง
ความรู้(เอื้ออาทร) สอนเขาเถิด
เพื่อให้เกิดผลลัพธ์กลับมาสนอง
สอนให้คนส่วนใหญ่รู้ไตร่ตรอง
เป็นฐานรองเร่งรัดการพัฒนา
เพราะประชาธิปไตยใช่แค่เปลือก
มิใช่เลือกโดยวิธีสุ่มสี่สุ่มห้า
มิใช่เลือกตามที่ใครบอกให้กา
แต่ยึดโยงด้วยปัญญาประชาชน
ตราบประชาธิปไตยยังไร้ทิศ
ตราบใช้สิทธิ์โดยมิได้ใช้เหตุผล
ตราบใครใครส่วนมากยังยากจน
อิทธิพลย่อมลำพองครองบ้านเมือง
ปลูกประชาธิปไตยให้เติบกล้า
การศึกษาควบคู่จึงฟูเฟื่อง
พร้อมปากท้องของคนพ้นฝืดเคือง
เพื่อจบเรื่องขายเสียงเพียงรุ่นเรา
21 มิถุนายน 2547 10:28 น.
เวทย์
จำหลักรอยร้อยเรียงเพียงแพรวรัตน์
พราวสัมผัสทอผสานวิญญาณศิลป์
เป็นบทกวีฝากไว้ในแผ่นดิน
เกิดระบิลแบบฉบับสำหรับกลอน
พร้อมบรรจงเจียระไนความไพจิตร
แทรกคมคิดคมคำคล้ายพร่ำสอน
ประหนึ่งเนื้อนาบุญเปี่ยมสุนทร
จนกระฉ่อนชื่อท่านกังวานไกล
กวีโลก ประเทืองหล้าตราประทับ
อยู่ชั่วกัปชั่วกัลป์นิรันดร์สมัย
ช่วยส่งเสริมศักดิ์ศรีกวีไทย
ประกาศให้โลกรู้เชิดชูนาม
สมควรคำ บรมครู ปูรากฐาน
จนสืบสานครรลองร้อยกรองสยาม
สัมผัสในไพเราะเหมาะเจาะงาม
สัมผัสความร้อยรัด.....สัมผัสใจ
ถือเป็นแก่นของกลอนสุนทรภู่
ควรเรียนรู้อย่าเลือนผิดเงื่อนไข
หากหลงแค่เล่นคำสัมผัสใน
ความเหลวไหลลืมคิดกลับผิดทาง
ทั้งรสคำรสความต้องงามครบ
คือเคารพรอยกวีที่ท่านสร้าง
ปณิธานสถิตใจโดยไม่จาง
เพื่อใช้ต่างดอกไม้ไหว้ครูกลอน
20 พฤษภาคม 2547 10:28 น.
เวทย์
จำเป็นไหมบทกวีมีรูปแบบ
หรือหลีกความคับแคบลบเงื่อนไข
คนกวีตีความเอาตามใจ
หรืออยู่ในกรอบคำว่า ภาษาคน
คำนึงไหมบทกวีมีผู้อ่าน
หรือต้องการปลดปล่อยถ้อยสับสน
ช่วยเติมคุณเติมค่าศรัทธาคน
หรือเพ้อบ่นเพียงบ้าประสากวี
เป็นงานศิลป์ งานสื่อ หรือเป็นสิทธิ์
สุดแต่คิดริเริ่มแต่งเติมสี
แค่ไหนคือความงามความพอดี
ฤๅสุนทรียศาสตร์ไร้มาตรวัด
ในตลาดบทกวีที่คับแคบ
หลายคนแอบบ่นว่าน่าอึดอัด
อนาคตบทกวียากชี้ชัด
ข้อติดขัดคือนิยาม ความพอใจ
หลากความคิดอิสระกวีสร้าง
เกิดเส้นทางทระนงน่าหลงใหล
ถึงเข้ารกเข้าพงมุ่งตรงไป
ทางสายใหม่รอเราลุยเพื่อกรุยทาง
อีกคนเขลาคลำไปในความมืด
จนฝันชืดใจชาใต้ฟ้ากว้าง
รำลึกได้ในฝันอันเลือนลาง
ว่าอ้างว้างตามประสายถากรรม
27 พฤศจิกายน 2546 10:26 น.
เวทย์
เธอ..เหยื่อสาวสวยใสไร้เดียงสา
ที่นักล่าใคร่ลิ้มชิมรสหวาน
คำป้อยอล่อลวงคือบ่วงพราน
ใช้เพื่อการกล่อมเธอบำเรอกาม
นาฏกรรมซ้ำซากฉากสุดท้าย
พอเบื่อหน่ายก็แหนงซ้ำแกล้งหยาม
เป็นบทเรียนค่าล้นจากคนทราม
แลกด้วยความขมขื่นกลืนน้ำตา
เหมือนไม่เหลืออะไรให้สูญเสีย
ใจอ่อนเปลี้ยเปลี่ยนแปลงเป็นแกร่งกล้า
วันนี้รอยราคีมีราคา
เป็นสินค้าบนถนนคนกลางคืน
เธอทำเหมือนอนาคตหมดความหมาย
ยอมพลีกายตราบที่มีเงินยื่น
แม้หัวใจเจ็บช้ำก็กล้ำกลืน
แสร้งยิ้มชื่นเชิดหน้าท้าชีวิต
จมปลักกับนาฏกรรมซึ่งซ้ำซาก
รอให้ฉากอวสานรูดม่านปิด
วันคืนที่ทุกข์โศกโลกมืดมิด
ยังตามติดตอกย้ำแต้มน้ำตา
เธอเลือกจะสะใจในวันนี้
แลกกับกี่สะเทือนใจในวันหน้า
แค่ประชดชีวิตเผลอผิดมา
มันคุ้มค่าหรือเปล่า..คิดเอาเอง
หน้าส่วนตัว
1237
