...ที่ที่ควร...

เวทยา

...ที่ตรงนี้
มันใช่ที่ควรคู่จะอยู่ไหม
กลัวจะพบรบกวนรวนใจใคร
จะลุกลามข้ามไปคงไม่ดี

ที่เหยียบยืนฝืนอยู่ไม่รู้ว่า
จะมีค่าบ้างไหมฤๅใช่ที่
เสี้ยวความหวังตั้งใจยังไม่มี
แล้วอย่างนี้อยู่ไปทำไมกัน

เหมือนไปยืนคั่นกลางหว่างคู่เขา
ปล่อยให้เราหลงเพ้อละเมอฝัน
ในที่ที่ควรอยู่ไม่รู้ทัน
ไม่รู้ฉันควรยืนอยู่ที่ใด

ถามตัวเองอยู่ใกล้ไปรึเปล่า
ถามตัวเราควรรอต่อไปไหม
จะดีหรือหากเราเดินเข้าไป
โดยที่เขาเข้าใจไม่เข้าตา

ระยะห่างว่างเว้นอยู่เช่นนั้น
ยิ่งใกล้กันเข้าไปก็ใช่ว่า
จะสนิทชิดเชื้อเมื่อเวลา
แต่กลับพาพบผ่านยิ่งนานไกล

ในที่ควรที่ใดอย่างไรเล่า
ที่ที่เราควรคู่อยู่หนไหน
ที่ตรงนี้เหมือนที่ไม่ชินใจ
อย่าทนฝืนขืนใครอยู่ไปมา

ก็แค่ถอยค่อยห่างค่อยค่อยออก
รัศมีวงนอกบอกเราว่า
อย่าข้ามเส้นเล่นล้ำไม่นำพา
ถอยออกมาก่อนกลายเมื่อสายเกิน

ในเมื่อที่แห่งนั้นไม่ควรอยู่
ก็จงรู้ที่ว่างยิ่งห่างเหิน
ค่อยค่อยถอยทุกคราวที่ก้าวเดิน
แล้วปล่อยเมินหลีกหน้าอย่าเหลียวแล

กลับออกมาอยู่ที่ที่ควรกว่า
เมื่อความหวังบังหน้าไม่แยแส
ปัจจุบันผันผวนมันปรวนแปร
หัวใจคนเอาแน่ได้แค่เดา

อยู่ตรงนี้ดีกว่าอย่าเข้าใกล้
หลงเข้าไปยิ่งย้ำรำคาญเขา
ถอยออกมาอยู่นี่ที่ของเรา
ปล่อยให้เขาสุขบ้างอยู่อย่างใจ

ไอ้เรามันก็แค่ตัวประกอบ
จะเอาดีเอาชอบมาจากไหน
เอาแค่นี้อย่าหวังอย่าพลั้งไป
อย่าเข้าใกล้กว่านี้ไม่ดีเลย

พอเถอะนะละบ้างที่วาดหวัง
เอาแค่ยังพอรู้แค่อยู่เฉย
แค่แอบมองสองตาอย่าคิดเชย
อย่าล่วงเลยเกินเข้ากว่าเราเป็น

ที่ที่เราควรค่าจะยืนหยัด
ก็แจ่มชัดจัดไว้ให้เราเห็น
ดั่งสายธารลำน้ำยะเยือกเย็น
ลงไปเล่นไอหนาวก็กลืนกาย

...ที่ที่ควร
ไม่ใช่ที่เย้ายวนตอบกระหาย
ไม่ใช่ที่เสริมเข้าเอาระบาย
แต่คือที่สุดท้ายที่เรามี

หยุดความหวังยั้งใจเอาก่อน
ค่อยผัดผ่อนความควรให้เข้าที่
ณ.ที่นั้นความหวังไม่ควรมี
แต่ที่นี้คือเราและเราเอง

ออกมาเถอะอย่าฝืนไปยืนอยู่
อย่าไปรับไปรู้ใครข่มเหง
ปล่อยให้เขาเข้าใจไปกันเอง
ส่วนนักเลงอย่างเราอย่าเข้าไป

พอเถอะนะทุกสิ่งมันยิ่งล้า
อันคุณค่าตัวเราเอาจากไหน
ถอยออกมาหาคนที่เข้าใจ
อย่าเข้าไปโหยหาชะตากรรม

...พอสักทีเถอะนะที่ตรงนี้
อยู่ตรงที่ควรค่าอย่าถลำ
ที่ตรงนั้นเกินค่ากว่าจดจำ
"ที่ที่ควร"ก็ย้ำสู้ทำไป...

ออกมาเถอะนะ ทุกๆอย่างอย่าคิดมันไปเลย
รักษาระยะห่างให้ควร อย่าใกล้กันเกินไป
เนาะ...แก...ใช่มะ