16 กุมภาพันธ์ 2551 20:42 น.
เวทยา
...เธอรู้ไหม
หากหัวใจคนดีมีคำถาม
ลองพินิจคิดดูไม่รู้ความ
จะตอบตามถามหาว่าอะไร
ถามตัวเองสิ่งไหนใจเธอฟ้อง
คอยร่ำร้องเรียกหาน่าสงสัย
หนึ่งคำตอบรองรับกับหัวใจ
เพียงสิ่งใดคิดถึงจึงต้องการ
มองให้ดีมีให้ดูจะรู้แจ้ง
ถ้อยแถลงแห่งใจเคยไขขาน
ใจเธอคิดจิตเธอว่าพบพาพาน
คงไม่นานรู้ตัวด้วยหัวใจ
เพียงแค่อยากฝากจิตได้คิดก่อน
อย่าเร่งร้อนรุมเร้าเอาไฉน
ค่อยค่อยชมคมชัดตัดสินใจ
แล้วค่อยไปใฝ่หาหัวใจเธอ
อย่าคร่ำเคร่งเร่งเร้าเอาคำตอบ
มิรู้ชอบรอบชั้นอันเสนอ
กว่าหักเหเวลาเข้ามาเจอ
สิ่งที่เธอพบเอาจึงเข้าใจ
ดูให้ลึกตรึกตรองมองให้กว้าง
หมื่นคำตอบรอบข้างเลือกทางไหน
ขึ้นกับเธอเถอะหนาจะว่าไป
สิ่งที่ชอบตอบหัวใจเธอให้ดี
...ใจเธอเห็นเช่นใดคงไม่ว่า
หัวใจเธอมีค่ากับเธอนี่
ตัวของเธอใจของเธอที่เธอมี
แล้วเลือกเอาอย่างที่เธอชื่นชม
เอาอย่างไว้ใจว่าเวลาสุข
อย่าเก็บทุกข์กล้ำกลืนมันขื่นขม
อนาคตแม่นหมายเหมือนสายลม
ชั่วอารมณ์ข่มกาลก็ผ่านไป
ปัจจุบันผันแปรมิแน่นิ่ง
ความเป็นจริงแค่ว่าอัชฌาศัย
เอาอย่างเธอคิดคลายสบายใจ
จะอย่างไรรู้ไว้เข้าใจเธอ
ยึดหัวใจเธอมีเป็นที่ตั้ง
โปรดอย่าตั้งใจใครให้เสมอ
อย่าห่วงใครกว่าตัวของตัวเธอ
จำเอาไว้ใจเธอของเธอมี
...อยากให้รู้
ที่ฉันสู้ทำไปก็ใช่ที่
ใช่ต้องการหว่านล้อมกล่อมพาที
เพียงใจมีใจอยากฝากให้ไป
ที่ทุ่มเทเสแสร้งใช่แกล้งสร้าง
จะหนักเบาเอาบ้างก็ยังไหว
ไม่ท้อแท้แม้หวังไม่ดังใจ
จะทำไปมาตรแม้ไม่แน่นอน
ไม่รู้เธอคิดไว้อย่างไรว่า
ดูทีท่าเท่าไรก็ใจอ่อน
อยากจะคิดเอ่ยคำที่พร่ำวอน
แต่ใจล้าอาทรยังอ่อนแรง
...ขึ้นกับเธอเถอะนะทุกทุกสิ่ง
จะเท็จจริงสิ่งใดใจแสลง
แต่ก็ยอมพร้อมรับสรรพแสดง
เพียงอย่าแกล้งหลอกฝันกันอยู่เลย
ฉันคนนี้ก็ให้ได้แค่ให้
มีแค่ใจเท่านี้คนดีเอ๋ย
เธอจะว่าอย่างไรตามใจเลย
บทเฉลยจะปลดเปลื้องทุกเรื่องเอง...
แก...ทุกๆสิ่งมันขึ้นอยู่กับแกนะเว้ย
แต่ขอแค่ทำอย่างที่หัวใจแกบอกให้ทำเท่านั้น
คิดถึงตัวเองให้มาก ความรู้สึกคนอื่นให้รองลงมา
แต่อยากให้บอก ให้พูด ไม่อยากให้ปิดบัง
เราเข้าใจแล้วก็ยอมรับเสมอนะแก...
9 กุมภาพันธ์ 2551 19:05 น.
เวทยา
๏ เหมันต์พรรณราย
เริงระบายเมื่อปลายหนาว
ฟ้าไกลใสสกาว
ระยับยิบกระพริบตา
๏ แสงสรรค์แจ่มจันทร์ส่อง
เป็นแสงทองกระจ่างหล้า
เด่นดวงห้วงนภา
จรัสเลิศเจิดอำไพ
๏ แสงดาวพราวสว่าง
ถูกเสกสร้างวิจิตรใจ
ราตรีศรีวิไล
อัมพรสวยระรวยรื่น
๏ ลมหนาวถึงคราวพัด
โบกสะบัดณ.หยัดยืน
เหยียบย่ำณ.ค่ำคืน
เหม่อมองฟ้าปิดตาลง
๏ หลับใหลใต้เงาฝัน
ดาวนับพันพราวบรรจง
มั่นหมายอยู่มั่นคง
จะไขว่คว้าดาราราย
๏ กรวดหินเศษดินน้อย
คงหวังคอยได้เพียงหมาย
แค่ฝันอยู่บั้นปลาย
จะเก็บดาวลงกับดิน
๏ แหงนมองท้องนภา
หมายชะตาหมดราคิน
พบพากว่าชีวิต
ฤๅชีวาตย์มิอาจปอง
๏ ดาวเอ๋ยประดับฟ้า
จะไขว่คว้าฤๅครอบครอง
จวบใจใฝ่สนอง
คงต้องท้อเพราะรอเธอ
๏ ดินเอ๋ยเจ้าหมายดาว
พอถึงคราวเจ้าคงเก้อ
หอมหวนชวนละเมอ
เจ้าอยู่สูงเกินจูงใจ
๏ ดาวเอ๋ยบนนภา
มองลงมาเห็นข้าไหม
ดาวเอ๋ยเจ้าห่างไกล
ฤๅจะกล้าไปหาเธอ
๏ เศษดินใช่จินดา
ฤๅควรค่ามาเสนอ
ชาติเกิดใช่เลิศเลอ
ใช่กานต์แก้วอันแววไว
๏ ใช่เพชรวิเศษศรี
งามรุจีอย่างที่ไหน
เธอหรือจะสนใจ
กับดินก้อนที่วอนรอ
๏ ดินเก่าเพียงเท่านี้
หรือจะมีสิทธ์ร้องขอ
บุญดีไม่มีพอ
จะเคียงคู่อยู่ข้างกาย
๏ เด่นดาวสกาวฟ้า
น้อมลงมานั้นอย่าหมาย
ฟากฝันเกินบรรยาย
ไม่เคยแม้จะแลมา
๏ ดินร้างกระด้างหยาบ
เจ้าริอาบแสงดารา
รู้ดีไม่มีค่า
มิอาจเอื้อมแสงสุวรรณ
๏ ดาวจ๋ายินข้าไหม
ทุกข์ในใจสารพัน
เหลียวแลอยู่แค่นั้น
คงเท่านี้ก็ดีใจ
๏ เห็นดาวพราวสว่าง
ดินกระด้างก็แจ่มใส
คืนหนาวทุกคราวไป
ยังพร่ำเพ้อเผลอคำนึง
๏ เพียงนี้แหละดินหนอ
ได้เพียงรอพอคิดถึง
จดจำและรำพึง
แค่แอบหวังก็ยังดี
๏ อื่นใดคงไม่กล้า
เพราะเกินค่าที่ดินมี
ความฝันพอกันที
อย่าหลงใหลให้เกินเลย
๏ เท่านี้เถอะดินหนา
เหม่อมองฟ้าเหมือนเช่นเคย
เลิกคิดจะชื่นเชย
เธอแสงดาวเราเศษดิน...
...ดาวจ๋า เศษดินอย่างข้า ฤๅหวังกำลังใจ...
หน้าส่วนตัว
1144
