9 มกราคม 2549 21:24 น.
เล็บมังกร
ยินสายน้ำตานีที่ร่ำให้
วิโยคใจคร่ำครวญหวนถวิล
พิราบขาวเจ้าบินไปไม่กลับถิ่น
เจ้าผกผินบินไกลไม่กลับมา
เจ้าอาศัยสะตอใหญ่ที่ใกล้น้ำ
ยามพลบค่ำเคยบินกลับมาหา
นอนหลับที่คาคบใหญ่เห็นชินตา
หัวเช้ามาเจ้าร้องกู่ให้ยลยิน
แผ่นดินนี้ลุกเป็นไฟรู้หรือไม่
ลามลุกไปทั่วด้ามขวานผลาญไปสิ้น
ต้องสูญเสียคนรอบกายหลายชีวิน
ใจขาดวิ่นสิ้นสงบไม่พบพาน
เป็นเช่นนี้เมื่อเจ้าไปไม่เห็นหน้า
ไม่กลับมาเกาะไม้อยู่กู่ร้องขาน
ข้าร่ำให้เป็นสีเลือดมาช้านาน
สิ้นวันวานสันติสุขที่เคยเป็น
กลับเถิดเจ้าบ้านเราเขารออยู่
กลับมาสู่สันติสุขไร้ทุกข์เข็ญ
เจ้ากลับมาพัดพาความร่มเย็น
แผ่นดินนี้ที่เห็นยังเป็นไทย
9 มกราคม 2549 00:22 น.
เล็บมังกร
จะกู่ก้องร้องประกาศว่าชาตินี้
จะลิขิตบทกวีเป็นที่หมาย
จะขีดเขียนเพียรประพันธ์จนวันตาย
จะเริงร่ายว่ายวนในมนต์กลอน
จะมุ่งมั่นฝันใฝ่ไปให้ถึง
จะลึกซึ้งในกลกานท์มิถ่ายถอน
จะเรียงร้อยถ้อยคำให้สุนทร
จะสร้างสรรค์ทุกวรรคตอนให้เกริกไกร
จะรักในอักษรอันอ่อนหวาน
จะจดจารโคลงฉันท์อันอ่อนไหว
จะสร้างสรรค์กาพย์กลอนอันอำไพ
จะมุ่งไปสู่ฝันอันเลื่องลือ
จะดั้นด้นทุกหนแห่งทุกแหล่งหล้า
จะเอื้อมคว้าดวงตะวันมายึดถือ
จะหยิบดาวดวงจันทรามาฝึกปรือ
จะฝากชื่อกวีไว้ในโลกา
8 มกราคม 2549 11:14 น.
เล็บมังกร
เห็นสังคมที่รบราและฆ่าฟัน
ต่างหุนหันพลันแล่นและแก่งแย่ง
แปรเปลี่ยนศีลธรรมมาทิ่มแทง
แอบแฝงเพื่อประโยชน์ที่ได้มา
จะฆ่ากันไปใยเล่าพวกเจ้า
ช่างโง่เขลาเบาปัญญาเป็นหนักหนา
เจ้าไม่รู้ว่าสุดท้ายโชคชะตา
พาเจ้ามารับกรรมทำสิ่งใด
วะวะเหวยว่าแล้วยังไม่สำนึก
ไม่รู้สึกชั่วดีเป็นไฉน
ก่อกรรมเลวเปลวนรกผลาญเจ้าไซร้
มอดใหม้ไปกับไฟบรรลัยกัลป์
ข้าขึ้นมาเตือนเจ้าให้กลับตัว
อย่าเมามัวชั่วช้าห่างสวรรค์
นรกภูมิเต็มไปด้วยการลงทัณฑ์
โลกาสั้นพลันอเวจีมีชั่วกาล
หากไม่ลดละเลิกเพิกเฉยนิ่ง
ข้าจักทิ้งรอดูเจ้าเสิบสาน
คิดว่าอยู่ค้ำฟ้าไปยาวนาน
เชิญพบพานข้าได้ในอเวจี
8 มกราคม 2549 11:10 น.
เล็บมังกร
ใบไม้พัดไหว
น้ำใสเย็นเยียบ
เมฆบนฟ้าเพียบ
สงัดเงียบในใจ
นกน้อยขยับปีก
ตั๊กแตนหลีกไกล
แมงมุมขยับไหว
มดไฟเรียงราย
เขียดบนใบบัว
ชั่วครู่โดดหาย
ปลาน้อยแหวกว่าย
ตอดปลายหญ้าปริ่ม
ปูน้อยขาเก
เดินเฉเกือบทิ่ม
มองกุ้งจิ้มลิ้ม
กรุ้มกริ่มกันไป
ลมไล้ไผ่ผิว
ลมลิ่วปลิวไหว
ธรรมชาติวิไล
ใส่ใจรอบกาย
เฝ้าดูยามว่าง
สร้างจินต์มากมาย
สดชื่นสบาย
คลายเหงาทุกครา
7 มกราคม 2549 23:52 น.
เล็บมังกร
ชีวิตคว้างดังลูกยางร่วงจากต้น
ต้องทุกข์ทนปวดใจไร้หางเสือ
รู้ข่าวพ่อถูกยิงยามฟ้าเรื่อ
ใจไม่เชื่อเป็นไปได้อย่างไรกัน
แค่ออกวิ่งออกกำลังไม่พ้นซอย
สันดานพล่อยคอยดักยิงตอนวิ่งหัน
จะกลับบ้านอีกรอบเดียวสิ้นใจพลัน
กายแม่สั่นใจแม่เศร้าเหงาทุกครา
ชีวิตแม่เป็นเช่นไรต่อไปนี้
คงไม่มีใครเคียงข้างแล้วพ่อจ๋า
พ่อสิ้นใจไม่ทันเห็นหน้าลูกยา
แค่เดือนหน้าลูกคนแรกที่เฝ้ารอ
สะอื้นให้ลูบท้องไปคุยกับลูก
ชีวิตเจ้าเคยพันผูกแม่และพ่อ
แต่นี้ไปเหลือเพียงแม่ดูแลต่อ
จะสานต่อทอความรักให้กลับคืน
ชีวิตคว้างดังลูกยางร่วงจากต้น
ต้องผจญสิ่งใดใจยังฝืน
แม่ต้องมีชีวิตต่อแม้กล้ำกลืน
มิใช่อื่นเพื่อลูกน้อยเจ้ากลอยใจ
หน้าส่วนตัว
1199
