3 มีนาคม 2547 23:22 น.
เลิฟลี่
แคฝรั่งผลิดอกออกเต็มต้น
ภาพน่ายลช่างติดใจไม่รู้หาย
คิดอีกแง่ช่างเศร้าสะท้านใจ
สามทับหกต้องจากไปจำร้างกัน
ช่วงเวลาสองปีกับห้องรัก
ความทรงจำมากมายนักในห้วงฝัน
กับห้องเรียนห้องเล่นล้วนผูกพัน
รอยยิ้มฉันมิตรภาพเพื่อนยังตรึงใจ
กอดกันมั่นขออำลาลาแล้วเพื่อน
คอยย้ำเตือนคิดถึงถิ่นทุกสมัย
สามทับหกจะคงอยู่ตลอดไป
หนทางไกลข้างหน้า...ขอโชคดี
กลอนบทนี้แต่งในงานปัจฉิมเพชรนารี ม.3/6 นารีรัตน์แพร่นะคับ
จาก เจ้าชายยุนเทโซ (วิตินันท์ ไชยลังกา) เลขที่ 5
8 ธันวาคม 2546 20:43 น.
เลิฟลี่
น้ำตาหยดแผ่นกระดาษงานประพันธ์
สิ่งไม่สำคัญไร้ค่าหมดความหมาย
ไร้บุคลเห็นคุณค่างานใดใด
เหนื่อยหัวใจเราทำดีไร้คนแล
งานของฉันมันไม่ดีผิดตรงไหน
ผิดหรือไงฉันยังเด็กไม่แยแส
ไม่เห็นค่าวรรณกรรมไม่เหลียวแล
ฉันคงเป็นแค่ผู้แต่ง...ไม่ไช่กวี
7 ธันวาคม 2546 00:39 น.
เลิฟลี่
เสียงเทียนแลระยิบอยู่ตรงหน้า
มันคือความหลังอันเลือนลาของความรักที่ริบหรี่
คราวไหนลมพัดหวิวต้องเปลวเทียนหนาวใจทุกที
ฉันรู้ดีว่ามันจะดับลง...เมื่อใด
แท่งเทียนเหลืองนวลเล่มหนึ่งนี้
คงรู้ดีใครจะปกป้องประคองไหว
เทียนเล่มนี้ก็เหมือนแสงเทียนของหัวใจ
ที่ยังไงยังไงมันก็ต้องดับ....อยู่ดี
29 พฤศจิกายน 2546 20:34 น.
เลิฟลี่
เธอใกล้ชิดฉันฉัน....มีความสุข
ทุกวันคนที่เธอคิดถึง...ไม่ไช่ฉัน
คนที่เธอรักเป็นคนอื่น...คนสำคัญ
แต่ฉันนั้นเป็นตัวกลาง...ให้พวกเธอ
เธอถามถึงแต่เขา...ไช่ไหม
เขาเป็นใครเขาน่ารัก...อยู่เสมอ
ฉันไม่โกรธคอยยิ้ม...ตอบเธอ
ครั้งที่เจอเขาวันนั้น...เธอก็รักเขาเลย
ฉันก็รักเธอ...เหมือนกันนะ
ฉันไม่กล้าบอกไปกลัวเธอ...เมินเฉย
อยากใกล้ชิดกับเธอเหมือนแบบ..ที่เคย
แต่ไม่อยากให้รักกับเขาเลย..ขอได้ไหม
ในรอยยิ้มของฉัน...มันเจ็บ
ยากจะเย็บรักฉันติด..เธอได้
หากวันข้างหน้าเธอกับเขา..มีใจ
ฉันคงจะร้องให้...ทรมาน
29 พฤศจิกายน 2546 13:38 น.
เลิฟลี่
เดินวังเวงอยู่ข้างทางต้นไม้
หันขึ้นไปเห็นท้องฟ้าไร้สีสัน
เป็นสีดำสีเดียวเพียงเท่านั้น
ฟ้าของฉันไร้สีแต่เมื่อไร
มองท้องฟ้าคนอื่นหลากหลายสี
ชีวิตเขามีแต่ความสุขความสดใส
มีความรักคนเคียงคู่เคียงดวงใจ
มีใครใครคอยห่วงไม่เหมือนฉัน
ที่ต้องเดินเดียวดายหนาวตรงนี้
ไม่เคยมีใครเคียงโอบกอดฉัน
รู้แต่ทุกข์มีน้ำตาอยู่วี่วัน
อีกไม่นานละกัน ฉันคงใกล้ตาย...
หน้าส่วนตัว
1799
