23 พฤศจิกายน 2546 15:29 น.
เลาไผ่
กริ๊ง........................กริ๊ง....................... เสียงนาฬิกาดังขึ้นเพื่อเตือนว่าขนาดนั้นเป็นเวลา 8. เสียงนาฬิกาก็ยังคงดังต่อไป โดยที่ร่างๆหนึ่งบนเตียงยังนิ่งไม่ลุกขึ้นมากด สักครู่นาฬิกาก็เงียบ ร่างนั้นก็ยังคงนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
ลา..ลา..ล่า..ล้า..ล่า...ลา. เสียงเพลง ความซื่อสัตย์ / ก็ดังขึ้นอีก คราวนี้ร่างเดิมใช้มือเอื้อมไปหยิบมาดูเบอร์ บนหน้าจอปรากฏชื่อ ...NoN หญิงสาวไม่สนใจปล่อยให้เสียงมือถือตัวเองดังต่อไป พอเงียบหญิงสาวหยิบขึ้นมาดูอีกครั้ง คราวนี้มี voice mail box เข้ามา เธอก็กดฟัง
เม...นี่เรานนท์นะเมื่อวานเธอหายไปไหนล่ะ ไหนว่าจะไปกินข้าวกันไง โทรกลับมาด้วยล่ะแค่นี้นะ แล้วเธอก็โยนมือถือไว้ข้างตัวไม่สนใจที่จะโทรกลับไป พลางคิดถึงเที่ยงเมื่อวานที่เธอกำลังจะเรียกนนท์ให้ไปทานข้าวด้วยกัน แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยปาก ลิน รุ่นพี่สาวหน้าลูกครึ่งก็เดินเข้ามาหาแดนและยืนคุยกันอย่างสนิทสนม เมเลยหยุดความคิดที่จะเรียกนนท์แล้วหันหลังเดินไปทานข้าวคนเดียว...
เช้านี้เมไม่อยากไปทำงานเลยออกไปเที่ยวข้างนอกจนดึกแล้วจึงกลับมา ก็พบนนท์ยืนรออยู่หน้าห้องพักกับลิน เมเลยแกล้งเดินเข้าไปไขกุญแจทำเป็นไม่เห็นทั้งคู่ แต่ก่อนที่เมจะเดินเข้าไปในห้อง นนท์ก็ดึงแขนเมไว้
เมทำไมวันนี้ไม่ไปทำงาน ไม่โทรมาหาเรา ทำไม หา?
ก็เราไม่อยากไปนิ ไม่อยากโทรด้วย เออ...แล้วช่วยปล่อยแขนเราด้วย เราจะเข้าห้อง เมพูดตัดบท พร้อมสะบัดแขนให้หลุดออกจากการเกาะกุม แล้วเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้นนท์ยืนงงอยู่กับลินต่อไป
พอเมเข้ามาในห้องน้ำตาที่พยายามกลั้นก็เอ่อล้นไหลจากตาแล้วเมก็ทรุดลงไปกองหน้าประตูอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอร้องไห้สักครู่ก็เผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงของตัวเอง เธอเดินออกมาอย่างงงว่าเข้าไปนอนตั้งแต่เมื่อไร เมื่อเดินมาถึงห้องครัวก็พบคำตอบ ชายรูปร่าง อ้วนท้วน ไม่สูงนัก หันมายิ้มแย้มให้เธอ
ไง น้องเมหลับสบายดีมั้ยจ๊ะ เค้าถามอย่างกวนๆ
บายดี พี่เบิร์ดเข้ามาได้ไงเนี้ย
แหม ก็ใครน้า....เป็นคนให้กุญแจไว้
จ๋าจ๊ะ
แล้วไหงเธอไปนอนกองหน้าประตู เค้าถามอย่างสงสัย
ก็นิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก เมพยายามไม่พูดถึงสาเหตุ
งั้นเค้าไปหาเพื่อนชายก่อนนะตัว นัดไว้ใกล้ถึงเวลาและ
จ๊ะ รีบไปเหอะ เมฝืนยิ้ม
ไม่เป็นไรแน่นะ งั้นฝากด้วยนะศิ เบิร์ดพูดพลางหันไปบอกคนข้างๆที่เมไม่ทันสังเกตในตอนแรก
ครับ พี่เบิร์ด ชายคนนั้นรับคำแล้วเบิร์ดก็เดินออกไป ปล่อยให้เมยืนเอ๋อ
คุณ....คุณ..... เมอึ้งเพราะนึกได้ว่าชายคนนี้เป็นคนเดียวกับที่เธอพบตอนออกไปเที่ยวเมื่อตอนกลางวัน
ตอนกลางวันก่อนที่เธอจะกลับมาเธอไปเล่นไอซ์ที่เวิล์ดเทรดแล้วเธอวิ่งไปชนเค้าที่ขอบ เค้าก็ช่วยประคองเธอขึ้นมา เมกำลังจะขอโทษและขอบคุณ เค้าก็พูดออกมาก่อน
ไง เด็กน้อยเล่นไม่เป็นแล้วยังเล่นอีก เค้ายิ้ม
คุณ ชั้นไม่ใช่เด็กๆนะ มาเรียกว่าเด็กน้อยเนี้ยมันเกินไปแล้ว เมฉุนขึ้นมาก็เผลอเหวี่ยงหมัดออกไป แต่เค้าใช้มือจับไว้ แล้วยิ้มพูดต่อ
เฮ้อ...เด็กก็ยังงี้แหละ อารมณ์ร้อน
เราไม่ใช่เด็กนะ ไปดีกว่า ขี้เกียจทะเลาะด้วย เมดึงมือกลับ แล้วเดินออกจากลานน้ำแข็ง
ไง เด็กน้อยอึ้งเงียบไปเลย เค้ายิ้มกวนๆใส่
นายออกไปจากห้องชั้นนะ
ไม่ได้ยินหรอว่าพี่เบิร์ดเค้าฝากเราดูแลเด็ก ศิพูดเน้นเสียงคำว่าเด็ก
เราไม่ได้เป็นอะไรนิ กลับไปได้แล้ว
จะดูแลตัวเองได้เหรอ ยังเด็กอยู่เลย ศิยังไม่เลิกกวน
งั้นเชิญเลย ไม่ยุ่งด้วยแล้วเก็บกวาด จัดห้องให้ด้วยนะ ไปนอนต่อดีกว่า แล้วเมก็เดินลงส้นเดินเข้าห้องนอนไป
เมตื่นมาอีกทีก็รู้สึกหิวเลยเดินออกจากห้องนอนไปห้องครัวเพื่อหาอะไรทาน เดินเข้าไปในห้องครัวก็พบว่ามีกับข้าวร้อนๆวางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับกระดาษโน้ต เมเดินไปหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาอ่าน
เมน้อย พี่ทำอาหารไว้ให้แล้วนะ (กลัวว่าจะทำเองไม่ได้ อิอิ) กินซะนะ
ศิ
เมวางกระดาษนั้นลงแล้วเดินไปตักข้าวมานั่งกิน แล้วตักน้ำซุปคำแรกที่กินเข้าปาก
...เอ๋ ?...อร่อยแหะ ไม่น่าเชื่อ หน้าอย่างนั้นทำอาหารอร่อย... เมคิด
5 พฤศจิกายน 2546 23:57 น.
เลาไผ่
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ภาพที่อยู่ตรงหน้าดาว คือ งูตัวหนึ่งเกร็ดสีเหลืองอมน้ำตาล ลายคล้ายเสือดาวตัวใหญ่ ค่อยๆคลืบคลานเข้ามาใกล้ขาดาว แล้วก็หันมาฉกก่อนที่มันจะถูกเท้าดาวจะเตะออกไปเข้าที่หน้างูพอดี มันจึงรีบเลื้อยหนีไป ดาวช็อคที่ถูกงูกัดจึงสลบไปอีกครั้ง
.......ดาว.........ดาว..........ดาว.........ดาว! เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างตัว ดาวเริ่มรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมา ภาพที่เลือนลางก็เริ่มชัดขึ้น
พี่ตะวัน!
จ๊ะ พี่เอง ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางใช้มือเกลี่ยปอยผมของดาวไปข้างหลังหูอย่างเอ็นดู
เอ๊ะ! ดาวอยู่ที่ไหนค่ะ
แล้วงู.........? ดาวรีบถาม
งูไหนจ๊ะ พี่ไม่เห็นเลย
สงสัยไปแล้วมั้งค่ะ เออ.....ดาวโดนงูกัดค่ะ
หา! แล้วรัดบนแผลยัง ตะวันตกใจหน้าซีด
ยังค่ะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ งูไม่มีพิษค่ะ
ดีแล้วล่ะ ตะวันรู้สึกโล่งใจขึ้น
ไปกลับกันเถอะ
ตะวันให้ดาวขี่หลังเดินไปได้สักครู่สายฝนก็เริ่มตั้งเค้าแล้วเทลงมา ตะวันรีบถอดเสื้อนอกออกคลุมดาวและเดินท่ามกลางสายฝน ระหว่างเดินตะในรู้สึกว่าทางเหมือนกับทางตะกี้ที่เดินผ่านมา
ดาวอดทนหน่อยนะ...ดาว! ตะวันพูดกับดาว แต่ดาวเงียบ ตะวันเริ่มใจหาย จึงค่อยๆวางตัวดาวแล้วเริ่มสำรวจ สรุปแล้วดาวไข้ขึ้น ตัวร้อนมาก เลยรีบอุ้มดาววิ่งหาที่หลบฝนและแล้วก็เจอบ้านร้าง ตะวันก็เลยพาดาวเข้าไปข้างใน
--------------------------------------------------------------------------------------------
ในบ้านนั้นมีโซฟาเก่าอยู่ ตะวันอุ้มดาวไปที่โซฟาตัวนั้นแล้วค่อยวางดาวลงนอนบนโซฟา แล้วหาผ้ามาห่มให้ดาว ตอนที่ห่มผ้าตะวันรู้สึกว่าดาวตัวเย็นขึ้น (แน่ละสิ ไปโดนฝนจนเปียกปอนอย่างงั้นน่ะ) พอดีตะวันเจอพบไวน์สีแดงที่นอนอยู่ก้นขวด จึงใช้มือประคองดาวขึ้นมานั่งบนตักแล้วค่อยๆป้อนไวน์ให้ดาว เพื่อให้ตัวดาวอุ่นขึ้น พอป้อนเสร็จก็กอดดาวไว้แน่น
....ดาว! อย่าเป็นอะไรไปนะ....
แล้วตะวันก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาก็เห็นดาวมองตาแป๋วอยู่
ดาว ตื่นขึ้นมาเมื่อไรน่ะเรา ตะวันถามอย่างเขินๆ พลางโยกหัวดาวเล่น
นานแล้วค่ะ แต่เห็นว่าพี่ตะวันดูเหนื่อยเลยไม่ปลุกค่ะ
อืม อ๊ะ! ดาวหายแล้วนิ
ค่ะ เพราะพี่ตะวันแหละค่ะ แล้วดาวรีบพูดต่อ
ดาวมีเรื่องจะบอกพี่ค่ะ ดาวก้มหน้าเงียบไปสักครู่ ก่อนเงยขึ้นมา
คือว่า..........ดาว.........รั... แล้วเสียงก็ขาดหายไปเพราะตะวันยกมือขึ้นปิดปากดาว
ดาวให้พี่พูดก่อนนะ พี่รักดาว รักมานานแล้วล่ะ ตะวันพูดพลางจ้องเข้าไปในตาสีดำปนน้ำตาลของดาวที่กำลังนิ่งอึ้ง
อ้าว...ดาวจะไม่บอกอะไรพี่หน่อยหรอ ตะวันอ้อน
ไม่เอาแล้ว ตะกี้ดาวจะพูดก็ไม่ให้พูด ดาวแกล้งงอนกลบความเขิน
งั้นกลับเลยดีกว่า ไม่อยู่แล้ว ตะวันลุกออกไปอย่างน้อยใจ
ดาวก็เดินตามมา เข้าไปกอดตะวันทางข้างหลัง
โอ๋ๆๆๆๆๆ อย่าโกรธดาวนะ ดาวง้อ
ไม่เอา ดาวต้องบอกรักพี่ก่อน
ดาวเดินนำหน้าไปแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วหันกลับมายิ้ม
ไปกันเถอะค่ะ พี่ชาย
.ที่รัก ดาวพูดเสริมต่อ
ตะวันรีบวิ่งเข้ามากอดดาวใต้สายรุ้งที่กำลังสดใสหลังฝนตกและน้ำค้างบนใบหญ้าที่กำลังโรยตัวลงจากใบเพื่อต้อนรับการเริ่มต้นของคู่รักคู่ใหม่
2 พฤศจิกายน 2546 17:39 น.
เลาไผ่
เช้าวันรุ่งขึ้นดาวเดินลงมาที่ล๊อบบี้ของรีสอร์ตก็พบพลอยมารออยู่
อรุณสวัสดิ์จ๊ะ พลอยมาทำอะไรแต่เช้า ดาวพยายามทำหน้าให้ดูร่าเริงที่สุด
อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ดาว พลอยมาหาพี่ดาวน่ะแหละค่ะ พลอยยิ้มตอบ
แล้วมาหาพี่นี่มีอะไรหรอ เอ...แต่พี่ไม่เชื่อหรอกว่ามาหาพี่คนเดียว ดาวยิ้มแซว แต่ที่จริงแล้วในใจ
ดาวรู้สึกเจ็บแปรบ
พี่ดาวพูดไรไม่รู้ พลอยอยากชวนพี่ดาวกะพี่ตะวันไปเที่ยวน้ำตกค่ะ พลอยยิ้มเขินๆ
อ้าว......สาวน้อยทั้ง 2 มายืนทำอะไรแถวนี้จ๊ะ เสียงทุ้มดังมาจากข้างหลัง ตะวันเดินยิ้มมาหาดาวกะ
พลอย
อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่ตะวัน พลอยหันมาพูดกับตะวัน
อ้าว..พลอยวันนี้มาทำอะไรหรอ หือ...?
พลอยมาชวนพี่กับพี่ดาวไปน้ำตกที่อุทยาน.....ค่ะ
แล้วดาวว่าไงล่ะ ตะวันหันมาถามดาวที่ยืนอยู่ข้างๆพลอย
พลอยหันมาส่งซิกให้ดาวแล้วกระทุ้งสีข้างดาวเบาๆ
ค่ะๆๆๆ ไปค่ะ ดาวรีบตอบ
งั้นพี่ก็ไปด้วยนะ ตะวันตอบแล้วหันมายิ้มให้ดาว
พลอยจ๊ะ พี่ดาวขอตัวเตรียมของแปบนะ ดาวหันมาพูดกับพลอย แล้วรีบเดินไป
ค่ะ พี่ตะวันก็ไปเตรียมของสิค่ะ พลอยหันมาบอกตะวัน
จ๊ะ งั้นพี่ไปก่อนนะ แล้วตะวันเดินตามดาวไป
เมื่อทุกคนมาพร้อมกันแล้ว ทั้งหมดขึ้นรถของพลอยที่ขับมา พลอยให้ตะวันเป็นคนขับ แล้วพลอยเป็นคนบอกทางไปน้ำตก ปล่อยให้ดาวนั่งหน้าหงิกมองพลอยคุยจ๊ะจ๋ากับตะวัน ตั้งแต่เข้ามาในรถ เมื่อมาถึงหน้าที่ทำการอุทยานทุกคนก็ลงจากรถ แล้วทั้ง 3 ก็เดินขึ้นเขากัน ขณะเดินพลอยก็พยายามชวนตะวันคุย แต่ตะวันมัวแต่เหลือบมองดาวที่เดินทำเป็นไม่สนใจอยู่ข้างหลัง พลอยสังเกตเห็นเลยเดินมาหาดาวแล้วขอให้ดาวช่วยหาโอกาสให้พลอยกับตะวันอยู่กัน 2 ต่อ 2
พี่ดาวขอโทษนะค่ะ พลอยพูดกระซิบแล้วก็แกล้งผลักดาวหลบไปข้างทาง
พี่ดาวรีบไปไหนค่ะ พลอยรีบพูดเสียงดังจนตะวันหันมามอง
น้องพลอย พี่ดาวไปไหนแล้วล่ะ
พี่ดาวเค้าเดินกลับไปแล้วอ่ะค่ะ พี่ตะวันค่ะเราไปกันต่อเถอะค่ะ พลอยแกล้งพูด
ขอโทษนะครับ น้องพลอย วันนี้เรากลับกันก่อนนะครับ พูดจบตะวันก็รีบพาพลอยมาที่ที่ทำการอุทยาน
ขอโทษครับ เห็นผู้หญิงลงมาจากเขามั้ยครับ ตะวันรีบวิ่งเข้ามาถาม
ไม่เห็นมีนิครับ เจ้าหน้าที่ปฏิเสธ
ขอบคุณครับ ตะวันพูดเสร็จแล้วเดินออกมาหาพลอย
น้องพลอยอยู่ที่นี่ก่อนนะครับ พี่จะไปตามหาพี่ดาว แล้วตะวันก็วิ่งขึ้นเขาไป
ทางด้านดาวที่พึ่งฟื้นขึ้นมาหลังจากที่เสียหลักล้มลงข้างทางแล้วสลบไป
กะ...กะ...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-----------------------------------------
*เกิดอะไรขึ้นกับดาว โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ*
หน้าส่วนตัว
567
