30 มกราคม 2548 21:59 น.
เรไร
........หลายปีมาแล้ว ผมไม่รู้จักคุณ เราสองคนเรียนคนละจังหวัด
แต่เราอยู่ใกล้กันเราต่างเฝ้ามอง...ไม่ใช่สิ.... ผมต่างหากที่เฝ้ามองคุณ ทุกวัน
..ผ่านหน้าต่างของรถโดยสาร ที่คุณใช้เป็นพาหนะ ไปเรียน
ความจริงผมน่าจะขึ้นรถคันนั้นไปพร้อมๆ กับคุณ
ผมรู้สึกว่า... การได้เฝ้ามองคุณ ผ่านหน้าต่าง แค่เพียงเสี้ยวนาที ขณะรถเคลื่อนออกไป
ผมก็มีความสุข
.........ไม่รู้สิว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด ......
กี่วัน..... กี่เดือน.... กว่าที่จะได้เห็นแววตาของคุณ
รอยยิ้ม ใส ใส บนใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอาง แก้มแดงๆ
หัวใจผมพองโต เดินยิ้มไปได้ทั้งวัน เหมือนคนบ้า
..........ผมมันพวกนักศึกษาเกเร ชอบเรียนภาคบ่าย กลับบ้านตอนค่ำ
แต่มีภาระต้องตื่นแต่เช้าทุกวัน รู้นะ...ว่าทำไม
........วันหนึ่ง... เช้าวันนั้น ....วันแห่งความรักนั่นแหละ
ผมถือดอกกุหลาบห่อด้วยกระดาษทำปกรายงาน.... แต่
.... ผมเขียนจดหมาย บรรยายความรู้สึกของหัวใจ
...ที่มีต่อคุณไว้ ...ในนั้น
...ผมก้าวขึ้นรถคันนั้น ไปพร้อมกับคุณ
รวบรวมความกล้า (หน้าด้าน)..อย่างมาก
...ยื่นดอกไม้ดอกนั้นไปให้ มิมีคำพูดใด
..... เพราะกระดาษที่ห่อมัน คงจะพูดแทนผมไปแล้ว คุณก็รับเอาไว้
ผมรีบลงจากรถ ใครเคยรู้สึกแบบว่า
...........เหมือนยกภูเขาออกจากอกไหม .............
......นั่นแหละความรู้สึกของผม
.....จากวันนั้น... คุณเขียนจดหมายมาหาผม ผม ..งง
.. บ้านเราอยู่ห่างกันไม่ถึง 500 เมตร
คุณเขียนมาว่าอยากเขียนจดหมายคุยกันมากกว่า
.. เขียนก็เขียน ทำอะไรก็ได้.... ผมทำ
......เราเขียนจดหมายคุยกันเรื่อยมา ..เขียนบทกลอน
.. หัดเรียงร้อยถ้อยคำ.....เพื่อให้กัน
..และกันอ่านความรู้สึก ดีๆ ..ที่มีต่อกัน
....และทุกๆ เช้าที่ป้ายรถประจำทางแห่งเดิม ....ผมก็ยังคงยืน
..มองคุณอยู่อย่างนั้น.......แต่มีสิ่งที่พิเศษเกิดขึ้น .... รอยยิ้ม
.... ได้ประสานสายตากัน....สองเรา
....ผมคิดเอาเองว่ามันมีความหมายกว่า....ทุกครั้งที่ผ่านมา...
11 มกราคม 2548 18:13 น.
เรไร
หากคุณต้องการให้ฉันเดิน ออกไป.จาก.ชีวิตคุณ
ถึงกับเสือกไสไล่ส่ง ดูถูก เหยียดหยามอย่างไร .ฉันทนได้
ถึงจะทำร้ายสักแค่ไหน ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ..ฉันเข้าใจ
เพราะฉันคิดว่าคุณ เข้าใจ และมองเห็นหรือแค่..ฉันคิดเอาเอง
เมื่อถึงเวลานี้ เวลาที่ไม่มีอะไรเหลือในหัวใจของคุณอีกแล้ว
หากว่าฉันฉุดรั้ง ยับยั้งคุณไว้ ไม่มีประโยชน์อันใด..ฉันเพิ่งรู้
ไม่มีอะไรเหลือในใจ.ของคุณแม้แต่ฉัน
แต่ขอร้องสักอย่าง
อย่าอย่าอย่าทำลายความมั่นใจ
ทำลายกำลังใจ..เพราะฉันคงอยู่ไม่ได้
ถ้าไม่มีมัน..
เพราะชีวิตฉันสร้างความมั่นใจ ว่าต้องก้าวไป. ก้าวไปและก้าวไป
ฉันมิได้ต้องการกำลังใจจากผู้ใดมากมาย
ฉันสร้างมันขึ้นมาเอง บนความเชื่อมั่น ว่าฉันจะทำมันได้แม้ไม่มีใคร
ฉันพร้อมแล้วในสิ่งที่คุณขอให้ฉันออกไป.จากชีวิตคุณ
.ลืมฉันเสียลืมไปให้สิ้นอย่าได้จดจำอะไรไว้อีกเลย
..ฉันจะจำมันไว้เอง..
ไปเถอะฉันไม่รั้งคุณไว้อีกแล้ว
คุณยังมีคนให้เหลือ.ที่ไม่ใช่ฉัน
แต่ฉันไม่เหลือใครไม่เป็นไร. ไม่เป็นไรฉันยอมทน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
1250
