หวั่น ฤๅ หวาด

เรไร

คงเป็นเพราะเรามิอาจจะคาดหมาย
คนรอบกายรอบข้างอย่างลึกซึ้ง
เรามิอาจคาดหวัง...เพียงรำพึง
สักวันหนึ่งอาจภิรมย์สมฤดี

คงเป็นความผิดหวังเพราะพลั้งเผลอ
หลงละเมอมิทบทวนให้ถ้วนถี่
คิดว่าสิ่งคาดหวังคงยังมี
จึงจบลงตรงที่ไม่มีใคร

เราจึงสร้างเกราะแกร่งกำแพงกั้น
ระหว่างคืนและวันนั้นยิ่งใหญ่
แม้อยู่ห่างเพียงกายแค่หายใจ
ยิ่งหวั่นไหวเคว้งคว้างห่างเหลือเกิน

เราก็ต่างซ่อนตัวด้วยกลัวเจ็บ
ใจมันเก็บร้าวรานมานานเนิ่น
เราเจ็บช้ำหมองเศร้าถูกเขาเมิน
มองเขาเดินจากไกลไม่หันมา

ฉันเองพังเกราะแกร่งกำแพงกั้น
ทำลายมันก้าวพ้นเพื่อค้นหา
ใครสักคนเพื่อรู้จักอีกสักครา
เพียงไขว่คว้าอยากรักใครสักคน

มองเห็นเธอเจ็บช้ำอยากพร่ำบอก
ให้เธอออกมาสร้างหวังอีกครั้งหน
ทลายกำแพงความหลังกักขังตน
ก้าวมาพ้นเคยผิดพลาดอย่าหวาดกลัว


มาพบโลกสร้างฝันในวันใหม่
เปิดหัวใจถูกห่อหุ้มจากมุมสลัว
นำชีวิตก้าวออกจากหมอกมัว
อยู่ที่ตัวหากกล้าจะท้าทาย

มาพบโลกเขียวชะอุ่มอีกมุมหนึ่ง
เป็นโลกซึ่งงดงามเปี่ยมความหมาย
และยังมีความหวังอีกมากมาย
รอขวนขวายไขว่คว้ามาครอบครอง

พอคลายความเศร้าโศกพบโลกใหม่
เปิดหัวใจลืมเงียบเหงาลืมเศร้าหมอง
สร้างความปรารถสร้างภิรมย์สมใจปอง
มาเที่ยวท่องในวิถีเสรีชน

อาจพบสิ่งยิ่งใหญ่ในวันหนึ่ง
ที่ฝันถึงที่เราเชื่อเหนือเหตุผล
อาจจะมีอุ่นไอใครสักคน
ช่วยมาดลหัวใจให้งดงาม