๏...เปล่าเลย

เรไร

๏...กี่วันกี่คืนที่ขื่นขม
ทุกข์ระทมเพียงไหนใจเจ้าเอ๋ย
ดั่งถูกทารุณจนคุ้นเคย
เปล่าเฉยเหว่ว้าเป็นอาจินต์

กี่ฝันค้างฝันในวันก่อน
ร้าวรอนปวดแปลบจนแทบสิ้น
กี่หยาดน้ำตาคราหลั่งริน
ชาชินความเศร้าที่เปล่าดาย

กี่รอยบาดแผลหรือแค่เจ็บ
กอดเก็บอาดูรไม่สูญหาย
แทบสิ้นทานทนทุรนทุราย
สุดท้ายก็สลดหมดศรัทธา

กี่ถ้อยแค้นเคียดคำเหยียดหยาม
ประณามแสนชังฉันกังขา
ไม่มีความหมายในผ่านมา
เวลาร่วมทุกข์หรือสุขเคียง

กี่รอยอดีตตามกรีดเฉือน
ฟั่นเฟือนบ้าใบ้ไร้สรรพเสียง
กรีดร้องขาดใจก็ได้เพียง
คำเลี่ยงพร่ำบอกแต่หลอกลวง

กี่ช้ำกล้ำกลืนกี่หมื่นหน
ต้องทนทุกข์แทนเพราะแหนหวง
กี่ซ้ำบาดแผลในแดดวง
เจ็บทรวงรันทดมิจดจำ

กี่ร้อนกี่ฝนกี่ทนหนาว
ปวดร้าวแกล้งลืมกลับดื่มด่ำ
ฤา ใจจำยอมพร้อมรับกรรม
ชอกช้ำว้าวุ่นจนคุ้ยเคย

สิ้นรักเมื่อใดสิ้นไหวหวั่น
ใจมันยับเยินก็เมินเฉย
เก็บความตรอมตรมไว้ชมเชย
กอดเกยชั่วกัปกัลป์พุทธันดร ๚ะ๛