29 สิงหาคม 2549 09:55 น.
เรไร
อาจดูเหมือนว่าจะชาเฉย
ละเลยคุณค่าคำว่ารัก
วันนี้หัวใจได้ตระหนัก
ยากนักรักใครได้สักคน
อาจเพราะหมางเมินทำเหินห่าง
ให้เธออ้างว้างอย่างสับสน
เปล่าเปลี่ยวเดียวดายในมืดมน
หมองหม่นเหว่ว้าแสนอาลัย
อาจมองข้ามผ่านไม่ทันคิด
อาจผิดมองข้ามความอ่อนไหว
เหตุผลยากนักจักเข้าใจ
เหมือนไม่สักทีมีเวลา
อาจไม่มีฉันในวันเหงา
วันเศร้าปล่อยเธอให้เพ้อหา
จนเจ็บขื่นขมจมน้ำตา
เหมือนว่าเรานี้ไม่มีกัน
อาจทำแชเชื่อมิเอื้อนเอ่ย
เปิดเผยความหมายในใจฉัน
บอกถึงนิยามความสัมพันธ์
สุขสันต์เคียงอยู่เป็นคู่ครอง
หรือแม้บางคำทำเหยียดหยาม
สร้างความทุกข์ทนแสนหม่นหมอง
ให้เธอกลัวเป็นตัวสำรอง
จนต้องเพ้อคอยอย่างน้อยใจ
ล้านคำขอโทษบนโลกนี้
หากมีจักพอขอได้ไหม
แม้เพียงยินยอมพร้อมอภัย
กับคนมีใจให้เพียงเธอ
อยากให้รับรู้ความรู้สึก
ยังนึกตราตรึงคิดถึงเสมอ
ทุกอณูใจเหงาเฝ้าละเมอ
You were always on my mind.
27 สิงหาคม 2549 01:28 น.
เรไร
ก่อนจะถึงอรุณรุ่งของพรุ่งนี้
ขอคนดีอย่าเป็นอื่นคืนสุดท้าย
มิอาจทนเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
ทุรนทุรายชอกช้ำเพียงลำพัง
เพราะว่าวันพรุ่งนี้ไม่มีแล้ว
หมดสิ้นแววสุขล้นแต่หนหลัง
ต่อไปนี้ทุกข์ถาโถมโหมประดัง
เพราะหมดหวังท้อแท้เหลือแค่เงา
ขอคืนนี้ได้ปลื้มคอยดื่มด่ำ
ความทรงจำงดงามไว้ยามเหงา
เพื่อประโลมหัวใจให้บรรเทา
พร้อมรับความหม่นเศร้าที่เข้ามา
ขอหัวใจได้พบความอบอุ่น
อ่อนละมุนที่เพ้อละเมอหา
ขอนอนหนุนแนบตักอีกสักครา
เพียงนิทราคืนนี้เรามีกัน
ไม่อยากให้จิตรมต้องขมขื่น
ไม่อยากตื่นพลัดพรากจากความฝัน
ไม่อยากพบโศกสะอื้นทุกคืนวัน
ไม่อยากหวั่นว่าพรุ่งนี้ไม่มีเรา
22 สิงหาคม 2549 23:57 น.
เรไร
เมื่อสายน้ำระเรื่อยไหลไม่เคยย้อน
รักมาจรจากไปไม่คืนหวน
ทำหัวใจหม่นเศร้าเฝ้าเพ้อครวญ
สุดปั่นป่วนรักเมินเกินจะทน
คอยคำนึงถึงกันเมื่อวันเก่า
ที่สองเราคู่ร่วมสุขทุกแห่งหน
ทั้งภูเขาหาดทรายริมสายชล
เราสองคนเคียงข้างมิห่างกาย
ยามราตรีร่วมเตียงเคียงเขนย
ได้ชิดเชยเคียงข้างมิห่างหาย
ให้ร้อนรุมสับสนกระวนกระวาย
มิแหนงหน่ายสักนาทีเมื่อมีกัน
เพียงโอบกอดยามนิทราหาไออุ่น
อ่อนละมุนจิตรัญจวนชวนใฝ่ฝัน
รสจุมพิตหวานล้ำเกินรำพัน
ต้องไหวหวั่นอารมณ์ยากข่มใจ
เหมือนหยาดน้ำรินรดหยดลงหิน
เป็นอาจินต์ฉะเฉี่อยระเรื่อยไหล
ยังสิ้นแกร่งบิ่นขาดวินาศได้
แล้วเนื้อในดวงมานหรือทานทน
ดั่งปลาน้อยแหวกว่ายในห้วยละหาน
สู่ต้นน้ำลำธารหวังผ่านพ้น
หลงอยู่ในปทุมงามกลางสายชล
สู่วังวนเชี่ยวกรากกระชากลง
ในห้วงแห่งกระแสสินธุแทบสิ้นชีพ
สะบัดครีบโบกหางอย่างกลัวหลง
หากเรี่ยวแรงหมดแล้วไม่แคล้วคง
ยากอยู่ยงยั่งยืนถูกกลืนกิน
หวังผ่านพ้นคงคาเจ้าปลาน้อย
จึงค่อยค่อยเกี่ยวเกาะเลาะโขดหิน
ผ่านวังวนเส้นทางกลางวาริน
ยังถวิลวังน้ำวนแม้พ้นมา
แต่สายน้ำไหลไปไม่เคยย้อน
เธอจากจรลับไปไม่เห็นหน้า
เหลือทิ้งไว้รอยช้ำกับน้ำตา
ปรารถนาพ่ายแพ้เหลือแค่เงา
15 สิงหาคม 2549 18:15 น.
เรไร
จะขอฝากเรื่องราวป่าวประกาศ
หยิบกระดาษปากกามาขีดเขียน
เฝ้าครุ่นคิดหลายหนยังวนเวียน
จึงขอเรียนให้ทราบโดยทั่วกัน
บอกน้องต่ายคนดีที่พิจิตร
บอกน้องนิดน้องหน่อยของร้อยฝัน
ฝากไปบอกกิ๊กเก่าเดาอังคัน
ภูตะวันช่วยร้องฝากน้องวา
ฝากสายลมให้ประจักษ์อีกสักครั้ง
บอกเด็กตรังนั่งงงอยู่สงขลา
บอกน้องเหมียวอยู่โพ้นทะเลอเมริกา
แก้วนิดาไม่ลืมจ๊ะอยู่ระยอง
อยากให้ช่วยเจรจาบอกป้าหมู
ให้คุณครูตัวใหญ่ไร้เจ้าของ
โปรดนำสารนำความตามทำนอง
จากหอห้องแห่งห้วงดวงฤดี
ด้วยชั้นเชิงหัวใจเหมือนไก่อ่อน
อยากขอวอนให้รักเป็นสักขี
ด้วยเยื่อใยผูกพันนานนับปี
แต่ผมนี้ขอเอ่ยเผยความนัย
เพราะปีกฟ้าเปิดประเด็นให้เป็นเรื่อง
ระคายเคืองเจ็บตาพาหวั่นไหว
รักเข้าตาอยู่ตลอดจะกอดใคร
ทำหัวใจรันทดอดใช้งาน
11 สิงหาคม 2549 09:45 น.
เรไร
เมื่อก่อนนี้แหงนมองดูท้องฟ้า
ทุกเวลาพาให้หัวใจเหงา
จะกี่เดือนกี่ปีเป็นสีเทา
ดูหม่นเศร้าหมดงามยามที่มอง
เมื่อก่อนนี้ไม่อยากดมชมกลิ่นหอม
มิดมดอมดอกใดเพราะใจหมอง
มิอยากเด็ดหรือคว้ามาครอบครอง
แค่ได้มองกลีบช่อก็พอเพียง
เมื่อก่อนนี้ดนตรีที่ไพเราะ
ทำนองเสนาะแม้ใครได้ยินเสียง
ต้องรู้สึกไหวหวามตามสำเนียง
กับฉันเพียงเพลงหนึ่งไม่ซึ้งเลย
เมื่อก่อนนี้ไม่เคยดูตู้จดหมาย
มันเบื่อหน่ายเหลือเกินจึงเมินเฉย
หรือจะเขียนหาใครก็ไม่เคย
กลัวถูกเย้ยเยาะด่าว่าโบราณ
แต่วันนี้หัวใจเปลี่ยนไปแล้ว
เริ่มมีแววความสุขสนุกสนาน
แหงนมองฟ้าครั้งใดใจเบิกบาน
ลืมหมดความร้าวรานที่ผ่านมา
มองดอกไม้แย้มบานในวันนี้
ดวงฤดีพร่ำเพ้อละเมอหา
อยากเชยชมเก็บกอดตลอดเวลา
ปรารถนาชมชื่นทุกคืนวัน
ยินดนตรีส่งสำเนียงเสียงขับขาน
ให้ดวงมานคร่ำครวญชวนใฝ่ฝัน
เหมือนส่งผ่านความหมายให้แก่กัน
สื่อสัมพันธ์ยากเผยเอ่ยความใน
หรือเพราะฉันเลอะเลือนไม่เหมือนก่อน
จึงอาวรณ์พร่ำเพ้อจนเผลอไผล
หรือเธอเป็นเจ้าของครองหัวใจ
มิอาจซ่อนรักไว้ในสายตา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
2807
