8 สิงหาคม 2548 22:58 น.
เรไร
แล้วคงจะพบกันใหม่
เมื่อหัวใจปรารถนา
ใช่ห่างหายไกลลับลา
รอจนกว่าจะพบกัน
อีกมินานดอกนะเจ้า
จงอย่าเศร้าซึมโศกศัลย์
จงก้าวข้ามคืนและวัน
อย่าหวาดหวั่นกับสิ่งใด
เริ่มต้นใหม่อีกสักครั้ง
อย่าสิ้นหวังและฝันใฝ่
อย่าทำปอดหรือถอดใจ
ยึดมั่นไว้ด้วยศรัทธา
ถึงแม้ว่ามิมีฉัน
ลืมคืนวันอันเหว่ว้า
อดีตกาลที่ผ่านมา
ไม่มีค่าควรจดจำ
เมื่อใดที่เธอไร้สุข
ระทมทุกข์จิตชอกช้ำ
ทนหมองไหม้ใจระกำ
หรือใครทำคอยย่ำยี
ถึงเมื่อนั้นฉันจะกลับ
มารอรับไม่แหนงหนี
ปลอบประโลมขวัญฤดี
ซับน้ำตาที่พร่างพรหม
มาเพื่อขอเก็บความเศร้า
ที่ตัวเขาคอยทับถม
เก็บสิ่งที่อภิรมย์
หอบขื่นขมเอากลับไป
เมื่อไหร่ก็คงเมื่อนั้น
จากตัวฉันพร้อมมอบให้
แม้นล่วงกาลนานเท่าใด
ก็รู้ไว้รักแต่เธอ
7 สิงหาคม 2548 23:34 น.
เรไร
ความรักที่เป็น
เปรียบดุจดั่งเช่น..................คือเส้นขนาน
ก้าวไปพร้อมกัน...................ไร้วันพบพาน
คงไม่ตัดผ่าน........................สงสารหัวใจ
ทางเบี่ยงเลี่ยงหลบ
มิเคยพานพบ........................จุดจบอยู่ไหน
ทางแยกมิมี...........................ทางที่ฤทัย
จุดนัดฝันใฝ่...........................แล้วไยไม่เจอ
เห็นเห็นกันอยู่
ได้แต่หดหู่............................อดสูเสมอ
ทุกวันค่ำเช้า..........................คงเฝ้าละเมอ
ปล่อยใจไผลเผลอ..................พร่ำเพ้อเดียวดาย
หวังไว้วันหนึ่ง
เมื่อได้ไปถึง...........................พบซึ่งจุดหมาย
คดเคี้ยวเลี้ยวโค้ง...................ผูกโยงที่ปลาย
ขนานห่างหาย.......................สุดท้ายตัดกัน
เดินร่วมเส้นทาง
สองเราช่วยสร้าง....................เหินห่างโศกศัลย์
เกี่ยวก้อยร้อยรัก......................ทอถักสัมพันธ์
เคียงข้างสร้างฝัน....................เพื่อวันของเรา
7 สิงหาคม 2548 22:35 น.
เรไร
นกเอ๋ยนกเขา
ที่ฉันเฝ้าแลดูทนุถนอม
มดจะไต่หรือไรจะตอม
ฉันมิยอมสักทีให้มีภัย
ตั้งแต่ครั้งยังเป็นเช่นลูกนก
ที่พลัดตกร่วงหล่นจากต้นไม้
เขาชวาหรือเขาใหญ่
มิสนใจขอเพียงอยากเลี้ยงดู
จนเวลาผันผ่านกาลล่วงพ้น
นกที่คนเก็บมามันแสนรู้
ส่งเสียงร้องไพเราะจู้ฮุกกรู
เสนาะหูเจื้อยแจ้วแว่วทุกวัน
แล้ววันหนึ่งพลันสะดุดเจ้าหยุดเสียง
ไร้สำเนียงเพราะเหตุใดไยมิขัน
ทั้งหาหมอหยูกยาสารพัน
เป็นอะไรหรือนั่นมันเงียบไป
ทั้งยาหม้อก่อไฟเอาไปต้ม
ทั้งยาขมแห่งหนตำบลไหน
ทั้งตำราโบราณตำนานไทย
สมุนไพรหวังแค่แก้อาการ
ที่นกเขาซึมเศร้าเจ้าไม่ขัน
เหตุใดกันเคยสดับที่ขับขาน
คงทุกข์ทนท้อแท้ทรมาน
แสนสงสารใครมียามาช่วยที
จึงมาร้องเรื่องราวป่าวประกาศ
ไสยศาสตร์มนต์ขลังทั้งหมอผี
โปรดเมตตาเกื้อหนุนคุณคงมี
ความปราณีนกเขาที่เศร้าเอย
แบบว่ามันเคยร้องเช้าเย็นน่ะครับ
แล้วอยู่มันก็เงียบไป นกเขาครับนกเขาจริง จริ๊งๆๆๆ
5 สิงหาคม 2548 00:51 น.
เรไร
สาวแรกรุ่นสดใสวัยสะพรั่ง
เธอกำลังเติบโตเป็นผู้ใหญ่
มีหน้าตาขาวหมวยสวยเกินใคร
อายุได้สิบเก้าปียี่สิบวัน
มีปัญหารุมเร้าเฝ้าครุ่นคิด
ตกจริตกลัดกลุ้มปทุมถัน
ไยมิโตตามวัยไล่ให้ทัน
สุดอัดอั้นคนว่าหน้าอกแบน
หวังไว้ว่าหาหมอขอไปเสริม
อยากอัดเพิ่มจนขยายให้หายแค้น
ถูกคนหมิ่นเหยียดหยามตามดูแคลน
มันฝังแน่นอุรามาเนิ่นนาน
มีคลีนิคแห่งหนึ่งซึ่งมีชื่อ
ทั้งหนังสือลงข่าวคราที่อ่าน
ว่ามีหมอเก่งกล้าวิชาการ
แสนชำนาญเชิงชั้นศัลยกรรม
จึงรีบไปพบหมอหวังขอนัด
พอรับบัตรก็คิดจิตระส่ำ
คงถึงคราวเสียทีที่ต้องทำ
คงสุขล้ำอกเราคนเขามอง
หมอเริ่มตรวจพลางคิดวินิจฉัย
เป็นอะไรทุกข์ถมทนหม่นหมอง
แค่มดกัดขออย่าน้ำตานอง
นี่ยาหม่องทาไว้เดี๋ยวหายเอง
เรื่องนี้จำไม่ได้ว่าอ่านมาจากที่ไหน
มิได้มีเจตนาค่อนแคะหรือว่าใคร
ขออภัยสุภาพสตรี(ที่จอแบนมา ณ ที่นี้ด้วย)
ส่วนน้องส้มโอ แตงโม มะพร้าว ภูเขาไฟ
อย่าโกรธกันน่ะ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
896
