14 พฤษภาคม 2548 20:37 น.
เรไร
ขออย่าได้วิตกสะทกสะท้าน
เรื่องร้าวรานมาพบกระทบกระทั่ง
คำนินทาร้อยเล่ห์ประเดประดัง
อย่ามัวนั่งโศกาอาลัยอาวรณ์
คงต้องนอนไม่หลับกระสับกระส่าย
ต้องฟูมฟายน้ำตากับผ้ากับหมอน
ความเชื่อมั่นจำพรากมาจากมาจร
เพราะอักษรพากมลกระวนกระวาย
ขอเธอจงอย่าได้ ครามครัน
คำถากถางทุกวัน ค่ำเช้า
สารพัดสารพัน เคืองขุ่น
คำเหยียดหยามรุมเร้า น่าเศร้าหัวใจ
จงปล่อยไปนะเจ้า ขวัญตา
คำติฉินนินทา นั่นไซร้
หากคิดมากจะพา หดหู่
ความอดสูทำให้ หมดสิ้นกำลัง
ขอเพียงอย่าหยุดยั้ง ความฝัน
เราจะผ่านคืนวัน ปวดร้าว
ขอมีแค่กันและกัน ฟันฝ่า
อุปสรรคขอก้าว ผ่านพ้นผองภัย
13 พฤษภาคม 2548 18:09 น.
เรไร
ขออย่าเอ่ยคำว่าต้องลาจาก
มันคงยากจะรับสำหรับฉัน
ก็คงเพราะสิ้นสุดความผูกพัน
ขาดสะบั้นสายใยไม่เหลือดี
คงหมดสิ้นสัมพันธ์ที่มั่นหมาย
มอดมลายเลือนลางอย่างวันนี้
ความห่วงใยเท่านั้นที่ฉันมี
จงไปดีเถิดหนาอย่าร่ำไร
อย่าหวาดกลัวสิ่งใดในชีวิต
ใครสะกิดรอยรักนั่นอย่าหวั่นไหว
ถึงความรักโรยลามาห่างไกล
จงคว้าไขว่อนาคตอย่างงดงาม
ขอเพียงเธอเดินไปอย่างไร้ทุกข์
พบความสุขกับใครไม่เคยห้าม
อย่าได้ทิ้งเยื่อใยไว้คอยตาม
คอยทวงถามพิสวาทที่ขาดรอน
ไปเถอะนะข้ามซากรักครั้งเก่า
จงอย่าเอาผูกพันในกาลก่อน
ทิ้งมันไว้กับฉันฉันขอวอน
มันจะหลอนเป็นเสี้ยนหนามตามทิ่มตำ
ให้เป็นเพียงลมพัดสะบัดผ่าน
คงไม่นานใจระบมที่ตรมช้ำ
ให้เวลาลบภาพความทรงจำ
เคยเพ้อพร่ำพรรณาว่ารักกัน
เธอจะอยู่แห่งหนตำบลไหน
แม้นห่างไกลสุดตาฟากฟ้ากั้น
หากความสุขเลิกร้างลงกลางคัน
นึกว่ายังมีฉันเท่านั้นพอ
12 พฤษภาคม 2548 22:14 น.
เรไร
จดปากกาจารึกลงบนกระดาษ
บรรจงวาดเรื่องราวความรู้สึก
ที่ผ่านมาตามจิตที่คิดนึก
เรื่องร้าวลึกหลายหนยังวนเวียน
บทกวีบางบทนั้นรำพันว่า
เอาน้ำตาร่วงลงบรรจงเขียน
ความทุกข์ทนมากมายหลายเล่มเกวียน
สร้างบทเรียนสอนไว้หัวใจตน
บางบทสร้างความสุขสนุกสนาน
ให้หน้าบานยิ้มได้ตั้งหลายหน
เรื่องขี้เมาลึกลับเรื่องสัปดน
ให้ผู้คนได้อ่านสำราญใจ
บางบทเล่าเรื่องราวเงาชีวิต
ทางลิขิตสับสนเกินทนไหว
ดูสิ้นไร้ไม้ตอกจะบอกใคร
หาทางใหม่ที่จะไปยังไม่เจอ
บทบางบทพบทางสว่างไสว
ก้าวเดินไปบางครั้งก็พลั้งเผลอ
คิดวาดพบสิ่งประเสริฐแสนเลิศเลอ
หลงพร่ำเพ้อเฝ้าถวิลจินตนา
บทกวีบางบทแสนหดหู่
น่าอดสูสะท้อนความอ่อนล้า
สูญสิ้นหวังน่าสมเพทเวทนา
สาเหตุมาจากความลำเค็ญมิเว้นวาง
มีบางบทค่อนแคะเที่ยวแขวะเขา
โถน่าเศร้าคำน้อยคอยถากถาง
แสดงท่าจริงใจไม่ซ่อนพราง
ว่าเปลือกบางไร้คราบมาฉาบกาย
บทกวีร้อยฝันรำพันถึง
ห้วงคำนึงดวงทหัยให้มั่นหมาย
กลัวว่าความรักนั้นจักวอดวาย
สูญสลายไปลับกับสายลม
บางบทแสร้งซ่อนเล่ห์สเน่หา
ในอุราทวงถามความสุขสม
บทระรื่นชื่นชีวากามารมณ์
หลงในหล่มสุนทรียรสบทอัศจรรย์
บทบางตอนร้อนรุ่มกลุ้มใจแท้
ในดวงแดงายงมจมโศกสันต์
คร่ำครวญถึงเหว่ว้าแสนจาบัลย์
มิรู้วันสดชื่นลืมหายไป
บางบทเขียนเวียนวนจนเวียนหัว
หน้ามืดมัวตาลายให้สงสัย
นั่งถ่างตาอย่างนี้มีอะไร
คนว่าให้บ้านี่หว่าบ้าเขียนกลอน
11 พฤษภาคม 2548 16:33 น.
เรไร
วันแห่งวัยล่วงเลยผ่านมานานแล้ว
ไร้วี่แววไขว่คว้าหาสุขสม
ให้ชีวาทวงถามความภิรมย์
เศร้าตรอมตรมเป็นเงาทาบทับวิญญาณ์
เหลือเพียงแค่หัวใจที่ผ่ายผอม
จึงจำยอมรับสภาพอนาถา
อยู่มันไปอย่างท้อรอเวลา
ขอรักษาหัวใจให้ทุเลา
เคยหนาวสั่นสะท้านเมื่อวานนี้
เห็นอัคคีกองเพลิงเริงร้อนเร่า
หวังไปแนบแอบอิงไอบรรเทา
ขยับเข้าหาไออุ่นละมุนละไม
ทั้งเห็นความเรืองอร่ามแลงามผ่อง
ยามเมื่อมองเห็นทางสว่างไสว
คอยเติมเชื้อใส่ขอนฟ่อนฟืนไฟ
จนเผลอไผลสร้างกรอบล้อมรอบตัว
เป็นกำแพงอัคคีที่ร้อนรุ่ม
ค่อยค่อยสุมลุกลามตามไปทั่ว
เกือบถูกเผาเพราะเราหลงเมามัว
มิขลาดกลัวจึงแทบตายวายชีวา
จึงดิ้นรนตาเหลือกกระเสือกกระสน
อยากหลุดพ้นออกไปใจคิดฝ่า
ต้องบาดเจ็บกันบ้างเป็นธรรมดา
หลุดออกมาเริ่มต้นใหม่ได้อีกวัน
จึงยอมทนปวดร้าวจากหนาวเหน็บ
ยังจำเจ็บแสบร้อนเมื่อตอนนั้น
รอดมาจากกองไฟบรรลัยกัลป์
ยังหวาดหวั่นสั่นไหวมิหายเลย
อยู่มันไปอย่างนี้คงดีกว่า
ให้ด้านชาชินไว้ใจเจ้าเอ๋ย
หากไขว่คว้าไออุ่นที่คุ้นเคย
มิวางเฉยความโศกาคงมาเยือน
9 พฤษภาคม 2548 18:59 น.
เรไร
แ ม้ น หั ว ใ จ ย่ อ ย ยั บ นั บ ห มื่ น ห น
เ จ็ บ จึง ท น ร้ า ว ร อ น ด้ ว ย อ่ อ น ล้ า
ล่ ว ง เ ล ย วั ย ผั น ผ่ า น ก า ล เ ว ล า
ยั ง ค ง ต ร า ต รึ ง ไ ว้ ใ น ก ม ล
ใ ค ร ค น ห นึ่ ง เ ดิ น เ ดี ย ว ด า ย ใ ต้ ผื น ฟ้ า
ทั้ ง อุ ร า วุ่ น ว า ย ค ล้ า ย สั บ ส น
เ พี ย ง หั ว ใ จ ม อ บ อุ่ น ไ อ ใ ค ร สั ก ค น
พ า ก้ า ว พ้ น วิ ป โ ย ค อั น โ ศ ก ต ร ม
ณ ต ร ง นี้ ค ว า ม ห วั ง ยั ง ร อ ยู่
จ ง รั บ รู้ ค น ค อ ย ดั บ ทุ ก ข์ ทั บ ถ ม
จ ะ ค อ ย ซั บ น้ำ ต า ค ร า ร ะ ท ม
ค ว า ม ขื่ น ข ม ชี ว า ม า แบ่ ง ปั น
เ อ า ท่ อ น แ ข น อุ่ น อุ่ น ห นุ น แ ท น ห ม อ น
ข อ จ ง น อ น ห ลั บ ต า นิ ท ร า ฝั น
จ ง ลื ม เ รื่ อ ง ร้ า ว ร าน ใ น ว า น วั น
สู่ ห้ ว ง ห ร ร ษ ทุ ก ข์ ใ ด ไ ด้ บ ร ร เ ท า
ม อ ง น ภ า สุ ก ส ก า ว ด าว ด ว ง นั้ น
เ ค ย ห น า ว สั่ น อุ ร า พ า เ งี ย บ เ ห ง า
ม า แ บ่ ง ปั น อุ่ น ไ อ หั ว ใ จ เ ร า
ร่ ว ม ผิ ง ด า ว อ า ศั ย รั ก ใ ห้ พั ก พิ ง
ฝ า ก ด อ ก ไ ม้ น า น า น พ ร ร ณ
ฝ า ก ค ว า ม ฝั น อั น สู ง ค่ า
ฝ า ก ร อ ย ยิ้ ม แ ล ะ นำ ต า
ที่ ห ลั่ ง ม า จ า ก หั ว ใ จ
ฝ า ก ส า ย รุ้ ง ที่ แ พ ร ว พ ร า ว
ฝ า ก แ ส ง ด า ว อั น แ ส น ไ ก ล
เ ป็ น บ ท เ พ ล ง อ่ อ น ห ว า น
เ ป็ น ส า ย ธ า ร อ่ อ น ไ ห ว
ฝ า ก รั ก ห ว า น ล ะ ไ ม . . . ม อ บ ใ ห้ เ ธ อ
ใ ห้ เ ธ อ ก้ า ว ไ ป อ ย่ า ไ ห ว ห วั่ น
จุ ด ห ม า ย ร่ ว ม กั น เ ร า ฝั น ใ ฝ่
ใ ห้ โ ล ก นี้ ง ด ง า ม เ กิ ด ค ว า ม สุ ข ส ด ใ ส
มี ร อ ย ยิ้ ม ค ว า ม เ ข้ า ใ จ ม อ บ ใ ห้ ทุ ก ค น
ป ลู ก ค ว า ม ฝั น อั น ยิ่ ง ใ ห ญ่
ก ว่ า ด ว ง ใ จ ทุ ก ด ว ง
จุ ด ไ ฟ รั ก ใ ห้ โ ช ติ ช่ ว ง
ดั บ ไ ฟ ล ว ง เ ล่ ห์ ม า ย า
โ ล ก ส ว ย ด้ ว ย น้ำ ใ จ
เ ป็ น รั กใ ห ม่ เ ร า ขึ้ น ม า
คื น นี้ ถ้ า เ ธ อ ห น า ว ร่ ว ม ผิ ง ด า ว บ น ฟ้ า
. . . . จ า ก รั ก จ า ก ศ รั ท ธ า. . . ข อ ง เ ร า
ผิ ง ด า ว
ชู เ กี ยร ติ ฉ า ไ ท ส ง
หน้าส่วนตัว
1092
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
