3 เมษายน 2548 15:25 น.
เรไร
เพียงพบเพื่อพลัดพราก จากจึงเจ็บ
กายกอดเก็บกลืนกล้ำ ช้ำนักหนา
ใจจำจรจากเจ้า เหงาอุรา
ให้โหยหาห่วงหวง จนล่วงปี
เย็นยะเยือกยามยล สนธยา
วิงวอนว่าหวังไว้ ใจสุขขี
เศร้าโศกสิ้นสับสน หม่นฤดี
มั่นหมายมีมวลมิตร ชิดเชยชม
คงคอยค่ำคืนคลาย หมายวันพรุ่ง
รอเรืองรุ่งรางเริ่ม เพิ่มสุขสม
เพ่งพิศเพียงพร้อมพา ทุกอารมณ์
ข้ามขื่นขมข้องข้า ลับลาไกล
เห็นห้วงแห่งห้องหอ จะรอรับ
นวลนางนับหนึ่งหนาว ยาวนานไหม
ค่อยคืนคู่เคียงครอง ปองหทัย
มุ่งมาใหม่หมายมั่น วันของเรา
สร้างสรรสิ่งแสนสวย ด้วยใจสอง
เริ่มลิ้มลองรื่นรมณ์ ข่มความเหงา
ชื่นชมเชยเชิดชู เป็นคู่เงา
ไออุ่นเอาอิงแอบ แนบอุรา
แต่งแต้มต่อเติมตาม ความใฝ่ฝัน
วิงวอนวันหวังวาด ปรารถนา
ดึงแดดับดิ้นแดน สนธยา
สาสมสุขสุดแสน ณ แดนใจ
1 เมษายน 2548 01:14 น.
เรไร
อยู่มันไป อย่างนี้ ก็ดีถม
ถึงขื่นขม ตรมบ้าง อย่างคนเหงา
เรื่องร้าวราน ทวงถาม ตามเป็นเงา
ทนเปลี่ยวเปล่า ช่างมัน ฉันไม่แคร์
เพราะหัวใจ มันเกินกว่า คำว่าเจ็บ
จำต้องเก็บ ใจเอ๋ย เคยพ่ายแพ้
ใช่ต้องการ สักหน คนดูแล
หวังเพียงแค่ ทุกข์ลาลับ ดับรัญจวน
คราวลุ่มหลง หวนหา คำว่ารัก
จึงประจักษ์ หวังดมดอม กลิ่นหอมหวน
ยอมถวาย ใจกาย ไม่เรรวน
ดั่งเชิญชวน ความโศกา เป็นอาจิณ
เปิดประตู หัวใจ ไว้รอท่า
โปรดเถิดหนา ลวงใจ ใฝ่ถวิล
จงเหว่ว้า โศกา น้ำตาริน
ความหวังสิ้น อดสู อยู่ชั่วกาล
จะกินพริก ให้เผ็ด สะเด็ดยาด
ลืมรสชาติ โภชนา ภักษาหาร
จนปวดแสบ ปวดร้อน ทรมาน
เคี้ยวนานนาน ค่อยละเลียด ละเอียดละออ
เพียงอยากใช้ ชีวา อย่างสาสม
ความระทม ฤดี ที่ร้องขอ
จงถั่งโถม โหมใส่ เสียให้พอ
จะยืนรอ เข้ามาฉะ ให้สะใจ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
1357
