15 มกราคม 2548 22:27 น.
เรไร
นิ่งมองนภา.......ริมสายธารา
เห็นหมู่เมฆา.......ล่องลอยเลื่อยไหล
รูปนั้นรูปนี้........ฤดีคิดไป
แต่งแต้มเติมใส่.....ในจินตนา(การ)
ฟ้าคงมิเหงา.....กลางวันมิเศร้า
ตะวันคลอเคล้า....คอยเฝ้าใฝ่หา
อยู่หลายชั่วโมง...ไม่โกงเวลา
ถึงคราวลับฟ้า......ในสายนที
ที่ริมฝั่งน้ำ....เมื่อยามเย็นย่ำ
ฟ้าเริ่มมืดดำ...พลบค่ำคืนนี้
พระจันทร์สว่าง.พราวพร่างราตรี
ส่องทางวิถี.....งามวับจับตา
อยากอธิฐาน....วิงวอนกราบกราน
โปรดจงประทาน...ท่านเทวดา
ให้พรสักข้อ.......ขอเป็นนภา
สุริยันจันทรา.....มาอยู่คู่ใจ
ก็คงเลิกเศร้า....หัวใจไม่เหงา
คงได้บรรเทา.....ชีวิตสดใส
ตะวันชิงพลบ........เลือนลบเมื่อใด
จันทราชิดใกล้......อยู่ในราตรี
แต่ความจริงนั้น....ก็ผิดที่ฝัน
จะเป็นฟ้านั่น......ได้กันไงนี่
ได้แต่โศกเศร้า..เงียบเหงาอย่างนี้
ทิวาราตรี........ชีวีเดียวดาย
15 มกราคม 2548 21:18 น.
เรไร
สวัสดี คุณขา เข้ามาทัก
อยากรู้จัก ตัวตน คนอย่างฉัน
ก็เฝ้ามอง ชะเง้อ เพ้อทุก
เจอะเจอกัน ได้เห็น จะเป็นไร
ช่างน่าแปลก ประหลาด นึกหวาดหวั่น
จะมากัน ไม้ไหน ให้สงสัย
เป็นแม่หญิง หรือเล่า เจ้าว่าไง
อย่าลูกไม้ กันเลย เฉลยมา
มาคะคะ ขาขา น่าเวียนหัว
แสดงตัว น่าขำ ทำจ๊ะจ๋า
รู้ว่าฉัน โง่เขลา เมาสุรา
นึกหรือว่า จะแยกออก ใครหลอกลวง
หากเป็นชาย ชาตรี ดีไม่น้อย
มีเพื่อนคอย ดื่มกัน ฉันไม่หวง
หรือจะไป ทำเจ้าชู้ หาคู่ควง
ไม่ต้องห่วง มิแก่งแย่ง แข่งกับเกลอ
ชายหรือหญิง บอกกัน ให้รู้บ้าง
อย่าอำพราง แกล้งกัน ให้ฉันเก้อ
เดี๋ยวหลงไป ตกหลุม ซุ่มรักเธอ
ตั้งใจเผลอ เป็นยอดชาย ได้อายคน
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
บอกสักคำอย่าใจร้าย อย่าให้เป็นยอดชายเลย
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
14 มกราคม 2548 21:33 น.
เรไร
เบื่อเหลือหลายชีวิต
ยิ่งครุ่นคิดจิตขมขื่น
เก็บความช้ำกล้ำกลืน
โศกสะอื้นหัวใจ
เบื่อเหลือหลายห่วงหวง
มาจวบจ้วงให้หวั่นไหว
นึกว่าจะมีใคร
เป็นฝันใฝ่ให้สักคน
ชีวิตยิ่งคิดยิ่งเศร้า.แหนงหน่าย
ไหวหวั่นให้เดียวดายแน่แท้
ในดวงจิตมั่นหมาย...กายมุ่ง
หากเพียงต้องพ่ายแพ้อีกครั้ง ยังยอม
เบื่อเหลือหลายโลกนี้
จนชีวีกายผ่ายผอม
ดวงหทัยตรมตรอม
ยังไม่พร้อมยอมจากลา
เบื่อเหลือหลายใจหนาว
เมื่อถึงคราวเศร้าเหว่ว้า
ไม่อยากกลั้นน้ำตา
รินรดมาด้วยอาลัย
แค่อยากให้รับรู้.ว่าฉัน โหยหา
ถ้าหากไม่รักกัน.สักครั้ง
คงยากที่ผ่านวันทุกข์ยาก
ถึงได้ฉุดเหนี่ยวรั้ง.ไม่ให้ จากลา
เบื่อเหลือหลายความฝัน
รอหมดวันที่กายล้า
เมื่อถึงวันเวลา
คงได้พาพบนิพพาน
14 มกราคม 2548 01:45 น.
เรไร
มือเอ๋ยมือเก่า
เสียแต่เรา ซดเหล้า เมาไปหน่อย
สติลาง ความคิด จิตเลื่อนลอย
แค่จะถอย ยังยึกยัก ชักรำคาญ
พอเดินหน้า งัวเงีย ใส่เกียร์หนึ่ง
ห้อตะบึง ปานเหาะได้ ไปถึงด่าน
เห็นตำรวจ เป็นเทือก ตาเหลือกตาลาน
คุณจ่าท่าน ขอไป ใบขับขี่
ก็มองหน้า งุนงง แสนสงสัย
ว่าทำไม รูปถ่าย ไหงอย่างนี้
มือเท้าคาง ข้างขวา ว่าไม่ดี
ถามทันที ดิ่มสุรา มาหรือไง
ผมก็ว่า จ่าบ้า ไปหรือเปล่า
คนดื่มเหล้า เมาหลับ ขับไงไหว
ไม่เชื่อตรวจ ดูก็ได้ ไม่ว่าไร
เมาหรือไม่ เครื่องบอก ไม่หลอกกัน
ท่านก็รีบ เก็บไป ใบขับขี่
ไว้พรุ่งนี้ ค่อยมาหา จ่าคนนั้น
ตอนสายสาย ไปสอนอ(สน.) รอกลางวัน
แล้วไล่ฉัน ซมซาน จากด่านไป
ก็มึนตึ๊บ รีบขับ กลับถึงบ้าน
ปวดกบาล เห็นโซฟา กะอาศัย
ล้วงกระเป๋า รีบหา ยาทัมใจ
มันหายไป อยู่ที่จ่า น่าเศร้าเอย
@@@@@@@@@@@@@@@
.... จ่าน่ะจ่า .. ไม่น่าเอายาผมไป
@@@@@@@@@@@@@@@
13 มกราคม 2548 14:35 น.
เรไร
น้ำตาลก้นแก้ว
เหือดหายหมดแล้ว....ทิ้งคราบฉาบไว้
ใครเขาได้ชิม...........ลิ้นลิ้มฉ่ำใน
ซาบซ่านหวิวไหว......คว้าไขว่แย่งกัน
เขาชิมแล้วทิ้ง
มิหมายแอบอิง.....ความจริงสิ่งนั้น
โรยราเลยล่วง......ไม่ห่วงสัมพันธ์
อนาถหวาดหวั่น....ถึงฉันเท่าใด
อย่าร้องไห้เลย
ใครเขาชิดเชย.............หมางเมินแล้วไซร้
เหลือไว้เพียงคราบ.......พังพาบหัวใจ
หวนเหหาใคร...............ไม่มีสักคน
รองรับรสหวาน
ที่เหลือใครทาน......ผ่านมาหมองหม่น
ลืมไปให้สิ้น..........ชีวินทุกข์ทน
กลับมาสักหน.......คนจนเฝ้ารอ
ถึงจะนานแสนนาน รอรับรสหวานน้ำตาลก้นแก้ว
หน้าส่วนตัว
2557
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
