19 กันยายน 2547 12:15 น.

เพลงพิรุณ

ขึ้นสี่ค่ำ ย้ำเตือน นี่เดือนสิบ
นภาพริบ พร่างพรม ลมฟ้าฝน
อัสนี ไหวปลาบ วาบกมล
กระวานวน อึมครึมมา ฟ้าคำราม

เริ่มรินรด หยดแรก ที่แทรกฟ้า
เทลงมา เสียงดังซ่า น่าเกรงขาม
จนบางครั้ง อยากกำหนด บทนิยาม
เกิดคำถาม ยามฝน หล่นลงมา

ใยฝนพรำ ฉ่ำชื้น ในคืนนี้
ณราตรี ฝันค้าง กลางเวหา
ไฉนเลย ฟ้ายังสั่ง หลั่งลงมา
เป็นน้ำตา นองเนตร เหตุใดกัน

หรือเพียงเพราะ นางสวรรค์ ที่ชั้นไหน
ลวงหทัย ให้เพ้อ ละเมอฝัน
หรือเทพไท องค์ใด องค์ไหนนั่น
มาแกล้งกัน ท่านจึง พึงรำพัน

เสียงสนั่น ลั่นเวหา คราฟ้าร้อง
ท่วงทำนอง พิโรธ โกรธสวรรค์
จึงบรรเลง วังเวงมา ด้วยจาบัลย์
เศร้าโศกสันต์ เล่นเอง เพลงพิรุณ

787

love

comment

18 กันยายน 2547 03:06 น.

เกี้ยว

เรไร

เฝ้าครวญคร่ำ ร่ำหา คนมาใกล้
อยู่ข้างใน หัวใจ แต่ไม่กล้า
จึงจุดธูป เก้าดอก บอกอาราธนา
อัญเชิญมา คือขุนแผน แดนสุพรรณ

ขอจงลง มาทับ ประดับร่าง
เพื่อชี้ทาง สดใส ดั่งใจฝัน
อยากมีน้อง นวลเนียง มาเคียงกัน
มาสร้างฝัน จะคอย อย่าลอยลับ

แล้วก็พลัน ร่างนั้น สั่นกระเส่า
เหมือนมีเงา ไหววาบ มาทาบทับ
โสตประสาท สิ้นหมด รสสดับ
ทิ้งตัวหลับ หงายหลัง ที่ข้างฝา

สุริยัน ฉายโฉม ดั่งโคมส่อง
จิตลำพอง ฮึกเหิม เพิ่มใจกล้า
แต่หัวจิต หัวใจเล่า เฝ้าโหยหา
นงค์ผกา จงบอกมา อย่าเคลือบแคลง

ม้าสีหมอก ไปไหน ใยไม่เห็น
กลับกลายเป็น จักรยาน คันสีแดง
คงต้องใช้ พาไป ทุกหนแห่ง
ใครช่างสาป ส่งคาถา ม้าของเรา

นฤมล นางน้อง ต้องใจนัก
ดั่งสลัก ลูกศรรัก ปักอกเรา
เป็นเลขา หน้าห้อง ของนายเก่า
จะเพียรเฝ้า ทำเช่น จะเห็นใจ

ไปสมัคร ส่งหนังสือ ถือเอกสาร
จะเสียการ หากชักช้า หมั่นมาให้
ส่งยิ้มหวาน ประสานตา พาหัวใจ
จะหวั่นไหว หรือเปล่า เจ้าหวานใจ

ส่งบุปผา แนบหนังสือ สื่อภาษา
พร้อมอุรา พันรอบ ขอบดอกไม้
ส่งทุกวี่ ทุกวัน ที่ฉันไป
เพียงแค่ได้ เห็นหน้า สบตาเธอ

ถึงเวลา เลิกงาน ร้าวรานจิต
คงครุ่นคิด ติดฝัน หวั่นละเมอ
แค่คอยหลง พะวงให้ ใจคอยเก้อ
ใจจึงเพ้อ พร่ำเพรียก เรียกเลื่อนลอย

จึงซมซาน ผ่านกรม ชมนาฏศิลป์
ศิลปิน รำฟ้อน ช่างอ่อนช้อย
นั่งตะลึง ตรึงแท้ แม่เนื้อกลอย
ตาละห้อย เพ้อรำพึง ซึ้งคนตรี

อยากเป็นปี่ เป่าร้อง ให้น้องรำ
พี่คงฉ่ำ ชื่นใจ ในครานี้
คงชุ่มฉ่ำ ดื่มด่ำทรวง ดวงฤดี
ใช้ดนตรี สื่อสาร ขานความใน

คือจังหวะ หัวใจ ให้ร่วมสาน
เป็นตำนาน ยืนยง คงเอาไว้
ให้ลูกหลาน หวังวาด นาฏศิลป์ไทย
สองเราให้ ฝันคู่ เพื่ออยู่เคียง

พลันขุนแผน เผ่นลับ กลับหลีกหนี
กล้าที่มี หดหาย กายยังเดี้ยง
แล้วทั้งสอง น้องนาง หวังร่วมเรียง
คงเป็นเพียง ขุนแผนอำ ให้ช้ำใจ

823

love

comment

17 กันยายน 2547 10:50 น.

หลบเลียแผลใจ

เรไร

พยุงร่าง..ซังกะตาย..ขายไม่ออก
โดนเขาหลอก..ให้ชื่น..แล้วลื่นหนี
หมดเรี่ยวแรง..แม้ก้าว..เศร้าฤดี
อยากบวชชี..หนีช้ำ..นั่งทำใจ

กอดขวดเหล้า..เมาก็ซด..ประชดท่าน
น้ำตาซ่าน..แตกเซาะ..เพราะร้องไห้
มองเห็นหมา..เคียงคู่..ดูกระไร
อิจฉาได้..ไม่เว้น..เวรของกรรม

นั่งอมทุกข์..อยู่บ้าน..งานก็หนี
ใจริบหรี่..ฟอร์มยิ้มร่า..ช่างน่าขำ
กินน้ำตา..ปนข้าว..เศร้าระกำ
พี่มาทำ..ให้รัก..แล้วจากจร

ใจละลาย..หายหมด..ดังกรดสาด
เคยผงาด..หยิ่งผยอง..ต้องโดนสอน
เป็นดอกฟ้า..ใครก็ชม..ชิดบังอร
คนกะล่อน..มาลวง..ล่วงลงดิน

ขอหลบเลีย..แผลใจ..ให้หายก่อน
แล้วก็นอน..เขียนป้าย..เป็นลายศิลป์
คนอกหัก..พักบ้านนี้..หมดแรงบิน
ใครจะยิน...ดีรีบมา..รักษาใจ

1465

love

comment

17 กันยายน 2547 00:24 น.

พันธ์หมาบ้า หมาจรจัด

เรไร



เป็นแค่หมา ข้างถนน อับจนจิต
มีชีวิต อาศํยตรอก ในซอกตึก
ไม่ได้ทุกข์ อ้างว้าง อย่างที่นึก
ไม่ยักยึก อยากไป ที่ไหนไป

ยามหิวหา อาหาร เจือจานท้อง
ได้แต่มอง ถังขยะ จะมีไหม
ตะเกียกตะกาย ปีนป่าย ก่ายถังไว้
หาอะไร พอได้ เอาไว้กิน

ตัวก็ด่าง พันธ์ทาง เป็นอย่างว่า
กายเป็นหมา ปากก็หมา เป็นอาจิณ
ทั้งเนื้อตัว เกลือกกลั้ว มั่วดมกลิ่น
หาของกิน ดิ้นรน ก็ทนมัน

จนวันหนึ่ง เที่ยวซอกซอน เดินร่อนเร่
มองเหล่เหล่ เข้าไป ที่ในนั้น
เห็นเพื่อนฉัน มีเจ้าของ จองจับกัน
มีโซ่นั้น เป็นห่วงทอง คล้องที่คอ

มีอาหาร บริบรูณ์ สมบรูณ์นัก
เจ้าของรัก คอยเฝ้า เพน้าพนอ
คอยลูบหัว ลูบคาง นั่งเคลียคลอ
แค่นั่งรอ ยกมือเท้า เฝ้าหวัดดี


เห็นแล้วนึก อิจฉา ตาร้อนผ่าว
ทีตัวเรา ไร้ห่วง บ่วงหลากสี
ไม่มีจาน อาหาร ทานดีดี
แต่ก็มี อิสระ ที่จะไป

ยามโกรธจัด ฟัดไป ไม่เลือกหน้า
ด้วยโกรธา แสดงฤทธิ์ กัดติดไว้
แสดงออก ให้เห็น เช่นข้างใน
ไม่เก็บไป ใส่ใจ ให้แค้นเคือง  

พันธ์หมาบ้า เร่ร่อน หมาจรจัด
ไม่เคยกัด ทำร้ายใคร ให้เป็นเรื่อง
แค่หมิ่นหมอน พเนจร ว่อนในเมือง
ไม่เกี่ยวเนื่อง เพียรสัญจร ก่อนจะตาย


@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            เป็นหมาพันธ์ทาง หมาจรจัด

@@@@@@@@@@@@@@@@@@

2113

love

comment

15 กันยายน 2547 00:27 น.