29 มกราคม 2548 21:39 น.
เรไร
ยามจนทนเก็บก้น...............ยาซอง
กรองทิพย์หรือกรุงทอง........สูบได้
ยามตกอับจับตอง...............มวนจีบ
มีความสุขเพียงพอไซร้........ไม่ง้อ ขอใคร
รอชะตาจากฟ้า..................น่าอาย
อวัยวะร่างกาย....................ครบถ้วน
จงฝันใฝ่จุดหมาย................คงพบ
ความพยามล้วน..................จะให้ รางวัล
ใจมัวแต่ย่อท้อ.................คิดดู
มัวสลดหดหู่....................อย่างนั้น
มีชีวิตอดสู.......................น่าเบื่อ
อุปสรรคขวางกั้น..............อย่าล้า ฝ่าไป
28 มกราคม 2548 00:33 น.
เรไร
เพียรบำเพ็ญ บารมี ที่โถงถ้ำ
บริกรรม เวทย์มนต์ บ่นคาถา
หวังมาช่วย เสริมแรง แห่งศรัทธา
จากถ้ำมา หมายมุ่ง สู่กรุงไกร
ทั้งผมเผ้า ยาวเฟื้อย เลื้อยถึงหลัง
หนวดรุงรัง หงอกขาว ราวเส้นไหม
โจงกระเบน จับจีบ กลีบสไบ
ประคำใหญ่ คล้องเห็น เด่นจริงเชียว
มาโปรดปราณ มวลมนุษย์ สุดยากเข็ญ
ต้องลำเค็ญ อับจนใจ ไร้คนเหลียว
ตั้งความหวัง รัฐบาล ท่านผู้เดียว
แต่ก็เหนียว ให้ยาก ท่านอยากรวย
มีสลาก บนดิน เรียกกินแบ่ง
ออกมาแข่ง กับเขา เจ้ามือหวย
ให้ต้องหลบ กันหมด ระทดระทวย
ท่านจึงช่วย เป่าเสก เลขขึ้นมา
สองห้าแปด จำไว้ เป็นตัววิ่ง
แล้วต้องอิง ตัวข้างเคียง เรียงนั่นหนา
เลขศูนย์ด้วย อย่าละเลย ทำเฉยชา
แล้วจะว่า อาจารย์ ท่านไม่เตือน
ที่มีบ้าน ขายบ้าน แทงให้หมด
ที่มีรถ ขายตลาด เห็นกลาดเกลื่อน
เอาไปทุ่ม แน่แน่ อย่าแชเชือน
อย่าลืมเลือน เลขที่บอก ไม่หลอกลวง
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
..อาจารย์ออกมาจากปลีกวิเวกทั้งที .
มีเลขมาฝาก 2 5 8 ระวังตัวข้างเคียง 0 อย่าได้ทิ้ง...
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
26 มกราคม 2548 23:24 น.
เรไร
น้องนางนั้นเนื้อนวล ช่างเย้ายวน
คงคร่ำครวญครุ่นคิด จิตโหยหา
หลงเล้าโลมลูบไล้ ด้วยสายตา
หวิววาบว่าวอนเว้า เจ้าอยู่เคียง
อกอวบอิ่มเอวอ่อน อรชร
เนาแนบนอนเนื้อนุ่ม ซ่านซุ่มเสียง
อย่าเอื้อนเอ่ยอ้อนออด พรอดสำเนียง
พร่ำเพ้อเพียงพร่างพรู เหมือนรู้ใจ
กายอ่อนเอน เบนเบียด ละเมียดละมุน
อกเอ๋ยอุ่น ละเมอ ให้เผลอให้ไผล
คอยเคล้าคลึง กลับหน่ายหนี พิรี้พิไร
ซุกซอนไซร้ เพียรเฝ้า พะเน้าพะนอ
ก่ายกอดกกกลกาม ตามเสน่ห์
โซซัดเซซุกซน จนร้องขอ
อย่ายุ่มย่ามหยาบหยาม ลวนลามพอ
ทนทุกข์ท้อท่าทาง น้องนางเมิน
ชายชื่นชมชิดเชย มิเคยห่าง
จะจืดจางจอมใจ ไฉนเขิน
ให้หวนหาห่วงหวง มิล่วงเกิน
งมงกเงิ่นงวยงง หลงกามา
25 มกราคม 2548 21:49 น.
เรไร
บทสุดท้าย เหมือนนิยาย ในรักเก่า
สะอื้นเศร้า โศกา จะหาไหน
ต้องพลัดพราก จากกัน ให้หวั่นใจ
เวลาไหน ของเรานั้น มันไม่มี
จนน้ำตา รินหลั่ง ทั้งหัวเราะ
อาจเป็นเพราะ ดวงใจ มาหน่ายหนี
อาจเป็นเพราะ หลงไหล ในวจี
หรือเป็นที่ ตัวเรา เขลาไปเอง
โอ้ความรัก นั้นหนอ เคยคลอเคล้า
ก็ตัวเรา ทุกข์ใช่ ใครข่มเหง
เพียงแค่เหงา ดวงจิต คิดไปเอง
จึงวังเวง เปล่าเปลี่ยว ทนเดียวดาย
บทสรุป ความรัก มักเจ็บช้ำ
ความระกำ พลาดพลั้ง ยังมิหมาย
หนีไม่พ้น ทนอยู่ มิรู้วาย
อยากฟูมฟาย ชลนา ทุกคราคืน
ให้หลับลง ปลงได้ ในคืนนี้
ให้ราตรี ล้างลบ กลบสะอื้น
ให้ทุกข์ท้อ แพ้พ่าย คลายกล้ำกลืน
จนเมื่อตื่น ลืมตา ฟ้าคงงาม
เก็บน้ำตา กลืนกิน อย่ารินหลั่ง
ชีวิตยัง ต้องเพียรพา ฝ่าขวากหนาม
อย่าให้ทุกข์ โศกเศร้า เป็นเงาตาม
พยายาม ลืมสลด ให้หมดใจ
ขอก้าวไป ใฝ่ฝัน ในวันพรุ่ง
ขอพยุง จะเจ็บจำ ช้ำแค่ไหน
ขอมีแรง ยืนอยู่ สู้ต่อไป
ขอหัวใจ ที่ย่อยยับ ขอกลับคืน
25 มกราคม 2548 21:41 น.
เรไร
เดินรอนแรม เคว้งคว้าง กลางทางเถื่อน
ใต้แสงเดือน ริบหรี่ ไม่มีหวัง
ลากสังขาร ชีวิต จิตผุพัง
ไร้กำลัง ตามซาก กากหัวใจ
จนตะวัน แสงระยับ จับขอบฟ้า
สุดนภา ปฐพี หรือที่ไหน
คอยติดตาม ถามหา สุดอาลัย
ทำเช่นไร อย่าหลอก ช่วยบอกที
หนทางใด..ที่ชีวิต..มีสิทธิ์บ้าง
จะขอสร้าง..สิ่งฝัน..บรรเจิดสี
จะขอเลือก..สิ่งรัก..พักฤดี
จะขอมี..สิ่งห่วง..ในดวงใจ
หากมีกรรม..ทำไว้..ในชาติก่อน
จึงร้าวรอน..ผิดหวัง..และหวั่นไหว
จึงเจ็บปวด..รวดร้าว..เศร้าฤทัย
ขอชดใช้..เพื่อทางใหม่..จะได้เดิน
หากเป็นนก จะโผผิน บินสู่ฟ้า
ท่องนภา เปล่าเปลี่ยว เที่ยวเหาะเหิน
มองลงมา แม้กายา ล้าเหลือเกิน
เผื่อบังเอิญ ได้เห็น ในเส้นทาง
มุ่งไปสู่ หัวใจ ที่ใฝ่หา
สักเวลา เลิกหม่น ทนเคว้งคว้าง
แค่นาที เก็บคืน สะอื้นพลาง
ขออยู่อย่าง ร้างไร้ แม้ใจตรม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
947
