20 กุมภาพันธ์ 2548 20:53 น.
เรไร
นภาภางค์ พร่างพราย ประกายวับ
ดาวประดับ เดือนเหลื่อมเรื่อ เหนือสิงขร
ปฐพี เลือนลาง ทางสัญจร
ลมโชยอ่อน พัดพราว หนาวอุรา
จันทร์ครึ่งดวงลอยคว้างอยู่กลางหน
ฟ้าสีหม่นดูเหงาเศร้าหนักหนา
เสียงพฤกษาแว่วดังรำพันมา
โอ้ตัวข้าไยเหงาเปล่าเปลี่ยวนัก
เหมือนหลับตา ท่ามกลาง ความมืดมิด
ดังดวงจิต หาแสงมอง ของความรัก
แต่มืดบอด อดสู มิรู้จัก
ไม่พบพักตร์ ห่างหาย ไปทุกที
อยู่ ณ หนแห่งใดดวงใจเอ๋ย
ไยเมินเฉยจากจางร้างหลีกหนี
คร่ำครวญหาทุกทิวาทุกราตรี
ทุกข์ถมทับนับทวีฤดีตรม
อีกกี่กาล ผ่านพ้น เที่ยวค้นหา
ดินกลบหน้า เมื่อใด ได้สุขสม
ระเริงรื่น สิ่งสุดท้าย หมายภิรมย์
สิ้นขื่นขม สิ้นตรอมตรม สิ้นลมหายใจ ...@
19 กุมภาพันธ์ 2548 21:49 น.
เรไร
อย่าเพิ่งเดิน ออกห่าง ทางชีวิต
หยุดสักนิด นั่งลง ตรงนี้ก่อน
ไม่ได้ขอ รบเร้า แค่เว้าวอน
ว่าออดอ้อน อย่างไร ไม่ชิงชัง
ใช่จะมา คร่ำครวญ ให้หวนถึง
เพ้อรำพึง เรื่องราว แต่คราวหลัง
อยากบรรเลง เพลงสุดท้าย ให้เจ้าฟัง
ขอสักครั้ง ตั้งใจ ให้จบเพลง
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=4184
กับชีวิตทุกวันที่มันพ้นผ่าน
มันทุกข์มันทรมาน
ในแต่ละวันช่างแสนยากเย็น
สิ่งดีดีไม่คุ้นไม่เคยมองเห็น
ชีวิตไม่มีอะไรที่ดีสักอย่าง
ความหวังมันยังห่างไกล
ตะวันไม่เคยหันมา
ส่งให้ฉันพบความสว่าง
และในทุกครั้งที่มอง
ไม่เคยพบเห็นใครใคร
แต่พอวันนึงที่เธอเข้ามา
เปลี่ยนชีวิตฉันไปมากมาย
และเธอก็คล้ายหนทางสว่างที่ฉันรอ...ฮืม
ต่อไปนี้ ทุกคืนทุกวันที่ผ่าน
ฉันพร้อมจะทำทุกอย่าง
จะอยู่กับเธอคนนี้จนตาย
เพราะรู้ไม่มีอะไรทดแทนเธอได้
ชีวิตฉันมีแต่เธอ
ตะวันไม่เคยหันมา
ส่งให้ฉันพบความสว่าง
และในทุกครั้งที่มอง
ไม่เคยพบเห็นใครใคร
แต่พอวันนึงที่เธอเข้ามา
เปลี่ยนชีวิตฉันไปมากมาย
และเธอก็คล้ายหนทางสว่างที่ฉันรอ...ฮืม
ต่อไปนี้ ทุกคืนทุกวันที่ผ่าน
ฉันพร้อมจะทำทุกอย่าง
จะอยู่กับเธอคนนี้จนตาย
เพราะรู้ไม่มีอะไรทดแทนเธอได้
ชีวิตฉันมีแต่เธอ
จะรักจะดีกับเธอ ฮืมฮู้
ชีวิตจะมีแต่เธอ....
และจนกว่า ลมหายใจ เฮือกสุดท้าย
หมดความหมาย ในรัก ปรารถนา
อยากให้รู้ สิ่งซ่อนไว้ ในอุรา
อยากบอกว่า ชีวิตนี้ ฉันมีแต่เธอ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เพราะไม่มีอะไรทดแทนเธอได้...
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
17 กุมภาพันธ์ 2548 18:36 น.
เรไร
เมื่อก่อนพอเห็นหมอน
ก็ง่วงนอนทนไม่ไหว
ซวนซบสลบไป
ปลุกเท่าไหร่ฉันไม่ตื่น
แต่ว่าราตรีนี้
พอมีเจ้าได้สดชื่น
เหมือนฝันเมื่อวานซืน
พลันเริงรื่นชื่นอุรา
ชิดใกล้ได้ไออุ่น
เหมือนมีบุณวาสนา
กุศลดลนำพา
ปรารถนานั้นเป็นจริง
แต่ยามเจ้าห่างหาย
เจียนบ้าตายแม่ยอดหญิง
หัวใจเคยพักพิง
เหมือนโดนทิ้งทนทำใจ
ครุ่นคิดจิตพะวง
นั่งงุนงงทำสงสัย
รักคุณหรือย่างไร
หรืออ่อนไหวใจเจ้ากรรม
17 กุมภาพันธ์ 2548 17:33 น.
เรไร
ใดใดในโลกล้วน อนิจจัง
ก้อนอิฐยังปากะละมัง บุบเบี้ยว
กิ้งกือมากขายัง สะดุด หกล้ม
อย่างมะนาวที่เปรี้ยว เชื่อมนั้น หวานดี
ในชีวิตหนึ่งนั้น เกิดมา
ฟ้าประทานชะตา อยู่ด้วย
อวัยวะครบนั่นหนา ดีแน่
คว้าไขว่จนมอดม้วย จะได้ สิ่งใด
สร้างกุศลคิดไว้ หมั่นทำ
ชีพจะดับรับกรรม ไม่รู้ วันไหน
ได้ลิ้มรสพระธรรม นำแต่ง
แข่งวาสนาไม่สู้ พ่ายแพ้ แน่นอน
ความดีสิเที่ยงแท้ ยาวนาน
จิตพรากจากสังขาร ดับดิ้น
ลือเลื่องชื่อเป็นตำนาน ขานกล่าว
จะไม่มีสูญสิ้น อย่าได้ กังวน
ใดใดในโลกล้วน อนิจจัง
เดินเหยียบขี้หมายัง ล้างได้
ทนเหม็นไม่นานทั้ง ชีวิต ดอกเจ้า
ดวงจิตสะอาดไว้ ดั่งแก้ว แพรวใส เพียงพอ
17 กุมภาพันธ์ 2548 15:57 น.
เรไร
มีสหาย สุรา พาไปลิ้ม
ชวนให้ชิม ของป่า ปลาแม่น้ำ
ดูรายการ หวานคาว ที่เขาทำ
สั่งต้มยำ น้ำใส ใส่กระเพรา
เด็กก็ถาม ตามซื่อ คือปลานั้น
มีด้วยกัน สองชนิด หรือคิดเหมา
มีไอ้ช่อน ปลาบึก จงนึกเอา
แต่ปลาเน่า ไม่มีสั่ง หนูนั่งรอ
หรือจะสั่ง ปลาน้ำเค็ม ก็เต็มพรืด
รสไม่จืด เผ็ดร้อนหลาย น้ำลายสอ
ทั้งกระพง เนื้อไม่คาว ขาวละออ
ยังมีต่อ ทั้งเก๋า เจ้าอินทรีย์
ก็ดื่มไป หลายจอก บอกเริ่มงง
ปลากกระพง นึ่งมะนาว เปรี้ยวปิ๊ดปี๋
หรือปลาบึก ต้มยำ หนังกรุบดี
ปลาอินทรีย์ พร่าสด เกินอดใจ
สั่งอะไร กันดี ละพี่อุ๊
ทำตาดุ หน้านิ่ว คิ้วสงสัย
นี่น้องจ๊ะ อย่าใจร้อน งอนไปใย
เพราะเมรัย จึงเชื่องช้า ออกอาการ
ปลาน้ำจืด น้ำเค็มลิ้ม ชิมมาหมด
พอรู้รส ชาติเนื้อ เบื่ออาหาร
ปลาน้ำกร่อย น่าจับ มารับประทาน
คงเนื้อหวาน อร่อย จะคอยกิน
โถคุณพี่ ร้านนี้ ไม่มีขาย
มันแอบกาย ในซอก ตามตรอกหิน
มันมุดโคลน กระโจนหาย ในผืนดิน
ก็ปลาตีน นั่นไง สั่งไหมคุณ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
หลังจากขว้างแก้วในภาดแรก ก็โกยอ้าวมากินต่อกัน อิอิอิ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
หน้าส่วนตัว
1100
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
