28 มีนาคม 2548 03:23 น.
เรไร
เตรียมเสื่อสาด หมอนข้าง ทุกอย่างพร้อม
ชวนกันล้อม นั่งลง ตรงหน้าฉัน
มีตำนาน ผู้เฒ่า เขาเล่ากัน
มานานวัน ขอเริ่มเรื่อง เปลืองเวลา
ณ เมืองหนึ่ง ดินแดน ที่แสนไกล
มีโจรไพร ใจบาป สุดหยาบช้า
ปล้นสดมภ์ เงินทอง ของเขามา
บ้างก็ฆ่า ให้ตาย วายชีวิน
บ้านไหนมี เมียสาว พราวเสน่ห์
ทำเกเร ขืนใจ เสียให้สิ้น
ชาวประชา เคียดแค้น ทั้งแผ่นดิน
เป็นอาจิณ เหี้ยมโหด โฉดทุกคราว
มีครั้งหนึ่ง เสือร้าย ได้ผยอง
นึกลำพอง บ้านนี้ มีลูกสาว
วัยสะพรั่ง ดุจแก้ว แวววับวาว
ขุนโจรเข้า ยื้อยุด มันฉุดคร่า
ทั้งข่มเหง นานา สารพัด
มันรวบรัด มัดแขนไว้ ทั้งซ้ายขวา
เมื่อเสร็จสม อารมณ์ สมอุรา
กวาดสายตา เห็นยาย ที่กายสั่น
ยายเห็นโจร เดินปรี่ รี่เข้ามา
ภาวนา จงอย่า ทำร้ายฉัน
มันทำท่า กระชาก ลากไปพลัน
หลานสาวนั้น ร้องเสียงหลง สงสารยาย
ท่านขุนโจร เจ้าขา ข้าขอนะ
โปรดจงละ บาปกรรม อย่าทำร้าย
เดี๋ยวยายฉัน หวาดกลัว หัวใจวาย
พ่ออย่าหมาย รังแกท่าน ทำฉันเลย
ยายตวาด เสียงดัง เอ๊ะนังหนู
เรื่องของกู อย่าแส่ แค่ทำเฉย
อยู่นิ่งนิ่ง หุบปาก เสียอย่างเคย
คุณโจรเอ๋ย แล้วแต่ท่าน ตัดสินใจ
26 มีนาคม 2548 10:28 น.
เรไร
มัวอายครูบ่รู้ วิชา
คอยไถ่ถามปัญหา จะได้
ความกระจ่างในปัญญา เป็นเลิศ
ครูท่านพร้อมสอนให้ หมดไส้หมดพุง
หลงทางชีวิตนั้น เสียเวลา
ใฝ่พะวงหลงนางฟ้า เมื่อนั้น
ต้องวิโยกโศกา รันทด หดหู่
เหมือนว่านภากั้น ยากแท้ สมใจ
คำโบราณกล่าวอ้าง เอาไว้
อายภริยาเมื่อใด นั่นแล้ว
หาทายาทสืบเชื้อไข ยังยาก
พงษ์เผ่าคงมิแคล้ว หมดสิ้น นามสกุล
ถ้าหากให้ถูกต้อง ตามตำรา
ควรเลือกภรรยา พรั่งพร้อม
เอาอย่างที่รู้วิชา ดีเลิศ
ประเสริฐที่รายล้อม บุตรนั้นชาญฉลาด หลักแหลม
26 มีนาคม 2548 00:00 น.
เรไร
แสนเศร้าใจ เป็นทุกข์ ถูกกล่าวหา
ใช้วาจา กริยา ว่าผมร้าย
ใช้คำพูด จ้วงจาบ ว่าหยาบคาย
เศร้าเหลือหลาย เธอคนนั้น จำนรรจา
อยากให้พร วันเกิด ประเสริฐยิ่ง
มีทุกสิ่ง ดั่งจิตวาด ปรารถนา
สวยข้ามวัน ข้ามคืน ข้ามเวลา
ถึงแม้ว่า อายุเพิ่ม เติมทุกปี
แค่ผมบอก ยินดี เป็นที่สุด
หาได้ฉุด เลขวิ่ง ความจริงนี้
ยี่สิบกว่า ช่วงสุดท้าย ในชีวี
ให้คงที่ ถ้าทำได้ ไม่ลังเล
บอกสามสิบ เท่านั้น มาทำโกรธ
ผมขอโทษ มิตั้งใจ ให้หักเห
หากพูดผิด พลั้งบ้าง อย่างรวนเร
เพราะพื้นเพ เป็นคนซื่อ อย่าถือกัน
ขึ้นหลักสาม ตอนต้น อย่าหม่นหมอง
ตามครรลอง เขียนขีด ลิขิตสวรรค์
ให้มีสุข สิ้นโศกา สิ้นจาบัลย์
หฤหรรษ์ ตลอดกาล นิรันดร์เทอญ
25 มีนาคม 2548 23:49 น.
เรไร
อิสรภาพ คือสิ่ง ที่ยิ่งใหญ่
ไม่ว่าใคร ทุกคน เที่ยวค้นหา
คอยดิ้นรน คว้าไขว่ ใส่ชีวา
ปรารถนา หลุดบ่วง ห่วงจองจำ
คงอึดอัด หัวใจ มิใช่น้อย
ได้แค่คอย จิตนึก ลึกถลำ
ฤาว่าถูก พันธนา วาจาคำ
จึงชอกช้ำ กล้ำกลืน ต้องฝืนทน
มิรู้ว่า ชะตา ฟ้ากำหนด
ความรันทด เมื่อกายา เดินฝ่าฝน
ต้องเปียกปอน ถ้วนทั่ว ทั้งตัวตน
กว่าจะพ้น ที่จองจำ ต้องทำใจ
คงหนาวเหน็บ เจ็บฤดี ก็มีบ้าง
ไม่นานจาง ห่างลง อย่าสงสัย
เมื่อก้าวพ้น ออกมา เวลาใด
ดวงฤทัย คงปลดดาล บานประตู
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
จงก้าวออกมา
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
25 มีนาคม 2548 19:23 น.
เรไร
แม้หุบเหว โขดเขิน เนินไศล
นภาลัย กว้างใหญ่ แผ่ไพศาล
มหาสมุทร ห้วยหนอง คลองลำธาร
มิทัดทาน ความคนึง คิดถึงกัน
ถึงขึ้นรถ ลงเรือ ไม่เหลือบ่า
พงพนา ลึกลับ มิกลับหัน
ร้อยทิวา ราตรี หรือกี่วัน
จะบุกบั่น ขอเพียงพบ ได้สบตา
จะเหนื่อยยาก เพียงไหน ก็ไม่บ่น
คอยดั้นด้น เพราะหัวใจ มันไขว่หา
ได้ชิดเชย ชื่นขวัญ กัลยา
ถึงภายหน้า ต้องขมขื่น กี่หมื่นปี
แต่วันนี้ อยู่ใกล้ เหมือนไกลห่าง
ดั่งเส้นทาง พลิกผัน เธอหันหนี
ทำชิงชัง หน่ายแหนง แคลงฤดี
เวลานี้ โศกา น่าอับอาย
สร้างสวรรค์ เพริศแพร้ว แก้วพิมาน
มาแหลกราน ย่อยยับ ดับสลาย
เหมือนดั่งก่อ เคหาสน์ ปราสาททราย
จึงวอดวาย อับปรา ด้วยอาวรณ์
หน้าส่วนตัว
1308
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
