7 สิงหาคม 2548 23:34 น.
เรไร
ความรักที่เป็น
เปรียบดุจดั่งเช่น..................คือเส้นขนาน
ก้าวไปพร้อมกัน...................ไร้วันพบพาน
คงไม่ตัดผ่าน........................สงสารหัวใจ
ทางเบี่ยงเลี่ยงหลบ
มิเคยพานพบ........................จุดจบอยู่ไหน
ทางแยกมิมี...........................ทางที่ฤทัย
จุดนัดฝันใฝ่...........................แล้วไยไม่เจอ
เห็นเห็นกันอยู่
ได้แต่หดหู่............................อดสูเสมอ
ทุกวันค่ำเช้า..........................คงเฝ้าละเมอ
ปล่อยใจไผลเผลอ..................พร่ำเพ้อเดียวดาย
หวังไว้วันหนึ่ง
เมื่อได้ไปถึง...........................พบซึ่งจุดหมาย
คดเคี้ยวเลี้ยวโค้ง...................ผูกโยงที่ปลาย
ขนานห่างหาย.......................สุดท้ายตัดกัน
เดินร่วมเส้นทาง
สองเราช่วยสร้าง....................เหินห่างโศกศัลย์
เกี่ยวก้อยร้อยรัก......................ทอถักสัมพันธ์
เคียงข้างสร้างฝัน....................เพื่อวันของเรา
7 สิงหาคม 2548 22:35 น.
เรไร
นกเอ๋ยนกเขา
ที่ฉันเฝ้าแลดูทนุถนอม
มดจะไต่หรือไรจะตอม
ฉันมิยอมสักทีให้มีภัย
ตั้งแต่ครั้งยังเป็นเช่นลูกนก
ที่พลัดตกร่วงหล่นจากต้นไม้
เขาชวาหรือเขาใหญ่
มิสนใจขอเพียงอยากเลี้ยงดู
จนเวลาผันผ่านกาลล่วงพ้น
นกที่คนเก็บมามันแสนรู้
ส่งเสียงร้องไพเราะจู้ฮุกกรู
เสนาะหูเจื้อยแจ้วแว่วทุกวัน
แล้ววันหนึ่งพลันสะดุดเจ้าหยุดเสียง
ไร้สำเนียงเพราะเหตุใดไยมิขัน
ทั้งหาหมอหยูกยาสารพัน
เป็นอะไรหรือนั่นมันเงียบไป
ทั้งยาหม้อก่อไฟเอาไปต้ม
ทั้งยาขมแห่งหนตำบลไหน
ทั้งตำราโบราณตำนานไทย
สมุนไพรหวังแค่แก้อาการ
ที่นกเขาซึมเศร้าเจ้าไม่ขัน
เหตุใดกันเคยสดับที่ขับขาน
คงทุกข์ทนท้อแท้ทรมาน
แสนสงสารใครมียามาช่วยที
จึงมาร้องเรื่องราวป่าวประกาศ
ไสยศาสตร์มนต์ขลังทั้งหมอผี
โปรดเมตตาเกื้อหนุนคุณคงมี
ความปราณีนกเขาที่เศร้าเอย
แบบว่ามันเคยร้องเช้าเย็นน่ะครับ
แล้วอยู่มันก็เงียบไป นกเขาครับนกเขาจริง จริ๊งๆๆๆ
5 สิงหาคม 2548 00:51 น.
เรไร
สาวแรกรุ่นสดใสวัยสะพรั่ง
เธอกำลังเติบโตเป็นผู้ใหญ่
มีหน้าตาขาวหมวยสวยเกินใคร
อายุได้สิบเก้าปียี่สิบวัน
มีปัญหารุมเร้าเฝ้าครุ่นคิด
ตกจริตกลัดกลุ้มปทุมถัน
ไยมิโตตามวัยไล่ให้ทัน
สุดอัดอั้นคนว่าหน้าอกแบน
หวังไว้ว่าหาหมอขอไปเสริม
อยากอัดเพิ่มจนขยายให้หายแค้น
ถูกคนหมิ่นเหยียดหยามตามดูแคลน
มันฝังแน่นอุรามาเนิ่นนาน
มีคลีนิคแห่งหนึ่งซึ่งมีชื่อ
ทั้งหนังสือลงข่าวคราที่อ่าน
ว่ามีหมอเก่งกล้าวิชาการ
แสนชำนาญเชิงชั้นศัลยกรรม
จึงรีบไปพบหมอหวังขอนัด
พอรับบัตรก็คิดจิตระส่ำ
คงถึงคราวเสียทีที่ต้องทำ
คงสุขล้ำอกเราคนเขามอง
หมอเริ่มตรวจพลางคิดวินิจฉัย
เป็นอะไรทุกข์ถมทนหม่นหมอง
แค่มดกัดขออย่าน้ำตานอง
นี่ยาหม่องทาไว้เดี๋ยวหายเอง
เรื่องนี้จำไม่ได้ว่าอ่านมาจากที่ไหน
มิได้มีเจตนาค่อนแคะหรือว่าใคร
ขออภัยสุภาพสตรี(ที่จอแบนมา ณ ที่นี้ด้วย)
ส่วนน้องส้มโอ แตงโม มะพร้าว ภูเขาไฟ
อย่าโกรธกันน่ะ
30 กรกฎาคม 2548 23:36 น.
เรไร
กว่าจะผ่านคืนวันอันโหดร้าย
ทั้งร่างกายฤดีนี้เหนื่อยอ่อน
ลมหายใจเปี่ยมว่าจะขาดรอน
อุทาหรณ์ได้พบประสบการณ์
จึงลุกยืนขึ้นใหม่ได้อีกหน
ข้ามทุกข์ทนที่คนเขากล่าวขาน
ล่วงเลยแล้วสิ้นหวังครั้งวันวาน
เรื่องที่ผ่านเลยพ้นมิสนใจ
จึงลงเรือลอยลำตามกระแส
กลางปรวนแปรแห่งมหาชลาศัย
ฝ่าคลื่นแรงพายุบรรลุไป
เพื่อหวังใหม่ด้นไปในคงคา
เสาะแสวงหวังมีที่สงบ
อยากค้นพบสักหนจึงค้นหา
ณ หนใดขอฝากซากชีวา
ปรารถนาลอยเทียบเลียบแผ่นดิน
เที่ยวลัดเลาะเกาะแก่งแหล่งที่อยู่
ก็มิสู้มีใครใคร่ถวิล
คอยเสือกไสเช้า-เย็นเป็นอาจินต์
ทั้งหยามหมิ่นหยามเหยียดอย่างเกลียดชัง
จนกระทั่งสายัญตะวันรอน
แสงโรยอ่อนงามพิสุทธิ์ดุจมนต์ขลัง
คลื่นก็กล่อมลมเห่ประเดประดัง
ที่ริมฝั่งทอดสมอรอเวลา
รออรุณรุ่งสางสว่างก่อน
จึงจักถอนสมอขอฟันฝ่า
ให้ลมรี่คลี่ใบในธารา
ออกค้นหาฝั่งฝันให้มันเจอ
23 กรกฎาคม 2548 19:44 น.
เรไร
ก็คือข้าผู้นำความเจ็บปวด
อันยิ่งยวดแสนสาหัสคาดไม่ถึง
ทั้งร่างกายใจรวนครวญคำนึง
สุดก้นบึ้งทุกข์ถมตรมดวงมาน
ก็คือข้าผู้นำความสิ้นหวัง
คือผู้พังความฝันอันแสนหวาน
คือผู้พรากฤดีที่ชื่นบาน
ให้ร้าวรานแหลกสลายในพริบตา
ข้าก็คือตัวแทนแห่งความเหงา
ต้องเปลี่ยวเปล่าเดียวดายให้โหยหา
ทรมานตราบสิ้นดวงวิญญาณ์
สูญศรัทธาดีชั่วในตัวตน
ก็คือข้ามอบฝันอันขื่นขม
ต้องตรอมตรมโศกสะอื้นนับหมื่นหน
ทุกราตรีอ้างว้างช่างมืดมน
ไร้เหตุผลชลนาด้วยจาบัลย์
และข้าคือความทรนงที่องอาจ
ข้าสามารถเสกมนต์บันดลฝัน
ให้ดวงจิตเริงรื่นทุกคืนวัน
สร้างสุขสันต์หรรษาทุกราตรี
ข้าคือสิ่งหมายปองของมนุษย์
คือที่สุดสูงสง่าเปี่ยมราศี
เหล่าผู้คนมากมายหมายฤดี
ได้เพียงมีข้าสถิตติดทรวงใน
ข้าคือสิ่งประเสริฐเลิศคุณค่า
คือศรัทธาความฝันอันยิ่งใหญ่
ที่ผู้คนอยากคว้ามาสู่ใจ
รักที่ไขว่ที่คว้าคือข้าเอง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
947
