19 มิถุนายน 2549 04:05 น.
เรไร
เพียงใจเรารักมั่น...........คอยยืนยันคำสัญญา
ด้วยแรงปรารถนา...........จะกลับมาเพื่อพบกัน
จากวันที่ลาจาก................ดั่งกระชากพรากความฝัน
นั่งนับคืนและวัน.............รอหัวใจให้หลับคืน
เย็นย่ำสนธยา.................ฟังเสียงฟ้าร้องครืนครืน
ฝนพรำให้ฉ่ำชื่น..............และเริงรื่นดวงกมล
เงาหนึ่งซึ่งเลือนลาง..........อยู่ระหว่างกลางสายฝน
สองตาคราได้ยล...............เห็นรักเก่าที่เฝ้ารอ
มาเถิดจะรับขวัญ..............อย่าไหวหวั่นไปเลยหนอ
มีเราเท่านั้นพอ................เคียงเคล้าคลอเป็นคู่ควง
กลับมาหาไออุ่น................ที่เคยคุ้นและคอยหวง
รสรับประทับทรวง............รอยจุมพิตสนิทใน
สัมผัสความรู้สึก................ณ ห้วงลึกที่หวามไหว
พักพิงอิงอุ่นไอ..................จากหัวใจให้แก่กัน
คืนนี้ไม่เหมือนเก่า...........มิใช่เงาเคยเฝ้าฝัน
เช่นนี้ตราบนิรันดร์...........ค่ำนี้ราตรีแห่งเรา
16 มิถุนายน 2549 10:03 น.
เรไร
คืนนี้อย่าป่วน
นะแม่เนื้อนวล...............อย่าชวนนอนดึก
ไม่ต้องมาสะกิด.............สักนิดไม่คึก
ไร้ความรู้สึก...................คืนนี้มีนัด
ต้องรีบพักผ่อน
ไปหลับไปนอน...............หนุนหมอนให้ถนัด
ไม่ต้องมายั่ว..................ทำตัวน่าฟัด
คืนนี้ขอผลัด...................คงไม่เป็นไร
อย่าทำหน้างอ
คืนนี้พี่ขอ......................เถิดเจ้าขวัญใจ
มันมีธุระ........................พันธะยิ่งใหญ่
ขออย่าสงสัย...................เรื่องนี้สำคัญ
หวยออกพรุ่งนี้
ถ้าอยากโชคดี................ขอพี่ไปฝัน
การบ้านขอพัก................เว้นวรรคสักวัน
บทหฤหรรษ์...................ขอผ่านสักคืน
14 มิถุนายน 2549 13:49 น.
เรไร
มองเห็นเธอเงียบเหงาดูเศร้าสร้อย
น้ำตาปรอยคิดคำนึงถึงความหลัง
เจ็บทั้งกายหัวใจไร้พลัง
สิ้นความหวังรักพรากจากอุรา
เฝ้ารอคอยคืนวันเหมือนฝันค้าง
รักเลือนลางห่างหายใจโหยหา
พบเพียงความหม่นคว้างทางน้ำตา
เจ็บปวดปร่าเท่าใดใจกลับจำ
อยากจะลืมใจเจ้ากรรมกลับจำได้
ณ ห้วงในความรู้สึกลึกถลำ
ต้องเคว้งคว้างเงียบเหงาใครเขาทำ
เก็บความช้ำหดหู่เพียงผู้เดียว
อยากขอร้องสักหนให้ทนหน่อย
ลืมเศร้าสร้อยท้อแท้อย่าแลเหลียว
ทุกสิ่งย่อมผันแปรแน่นักเทียว
จะยึดเหนี่ยวสิ่งใดทำไมกัน
เพียงยินยอมพร้อมเจ็บอีกสักหน
จงอดทนวิปโยคที่โศกศัลย์
อย่าจมกับความทุกข์อยู่ทุกวัน
จงหวาดหวั่นครั้งสุดท้ายในชีวี
ปล่อยน้ำตาเพื่อชะชำระล้าง
ความอ้างว้างข้างในให้หน่ายหนี
เปิดหัวใจเพื่อรักอีกสักที
อาจจะมีบางใครได้เข้ามา
13 มิถุนายน 2549 15:32 น.
เรไร
ชีวิตเหมือนดอกหญ้า...........ปลิวไป
ลอยล่องสู่หนใด...................ใคร่รู้
จะร่วงหล่นที่ไหน.................ใครกำหนด
ฤๅ พระพรหมคือผู้................บ่งชี้โชคชะตา
ชีวิตเหมือนดอกหญ้า...............ถึงเวลาลอยละลิ่ว
สายลมสะบัดปลิว.............................เคว้งคว้างสู่หนใด
ความฝันของดอกหญ้า.............แสวงหาถิ่นอาศัย
เพียงพบที่สงบใจ..............................ฝากร่างไว้นานเท่านาน
วันวัยก็ล่วงเลย........................ดอกหญ้าเอ๋ยเพียงพัดผ่าน
ทุกข์ทนทรมาน.................................เพียงซมซานที่ผ่านทาง
สายลมแห่งชีวิต.......................ขีดลิขิตให้เคว้งคว้าง
ตามฝันอันเลือนลาง...........................แม้สลดหมดแรงลม
3 มิถุนายน 2549 01:46 น.
เรไร
ดอกไม้
แสนรื่นรมย์ดอกไม้อยู่ในสวน
ช่างหอมหวนรวยระรินกลิ่นบุบผา
หลากสีสันงดงามอร่ามตา
มวลพฤกษาโลกนี้มีมากมาย
ผีเสื้อ
ผีเสื้อน้อยบอบบางกางปีกสวย
แต่งแต้มด้วยสีสันอันหลากหลาย
โบกโบยบินร่อนถลามาเรียงราย
เพราะมุ่งหมายชมบุบผานานาพันธุ์
ความงดงาม
ประดุจดั่งธรรมชาติได้วาดไว้
ความสดใสประหนึ่งห้วงสรวงสวรรค์
งามเกินเอ่ยถ้อยพจน์บทรำพัน
คล้ายภาพฝันชวนให้ใจละเมอ
จินตนาการ
ดั่งผีเสื้อบรรเลงเพลงดอกไม้
ชวนหลงใหลตกภวังค์ด้วยพลั้งเผลอ
จินตนาการบรรเจิดแสนเลิศเลอ
คอยพร่ำเพ้อถึงนิยามตามอารมณ์
ความฝัน
คือบางสิ่งงดงามในความฝัน
หวังพลิกฟื้นคืนวันอันสุขสม
คือผีเสื้อมีดอกไม้ให้ชื่นชม
ฝันภิรมย์เรืองรองของหัวใจ
ความจริง
พอทบทวนครุ่นคิดจิตสะท้าน
จินตนาการความฝันมันเหลวไหล
ความจริงเจ้าผีเสื้อโบยบินไป
เกาะดอกไม้หวังเพียงเลี้ยงชีวา
บุษบาใช้เล่ห์กลีบเกสร
หลอกภมรผีเสื้อเกื้อวงศา
วิถีแห่งธรรมชาติสร้างสรรค์มา
เพียงพึ่งพาที่เห็นความเป็นจริง
หน้าส่วนตัว
1197
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
