ถอดหน้ากาก

เบยองจุน

         ณ องค์กรแห่งหนึ่ง ในจังหวัดทางภาคตะวันออกของผืนแผ่นดินไทย องค์กรซึ่งเป็น ศูนย์รวมของผู้ที่เรียกขานตนเองว่า "มนุษย์" มนุษย์ คือ ผู้ที่มีความสูงส่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน ตรงที่จิตใจ  แต่ "จิตมนุษย์นั้นไชร้ยากแท้หยั่งถึง" มนุษย์ในองค์กรแห่งนี้จึงไม่เคยรับรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของมนุษย์ผู้หนึ่งในองค์กรเลย ภาพภายนอกของมนุษย์ผู้นี้ ใครๆ ต่างก็บอกว่าเธอเป็นคนแสนดี เธอเป็นคนเก่ง พูดจาไพเราะ เธอมีปิยวาจา มีน้ำใจ ฯลฯ จวบจนเวลาผ่านล่วงเลยมาเป็นสิบปี กว่าที่มนุษย์ส่วนหนึ่งในองค์กรจะมองสะท้อนเห็นตัวตนแท้จริงของเธอ บนใบหน้าที่ค่อนข้างสะสวย ร่ำรวยปิยวาจา แต่ฉาบหนาไว้ด้วย "หน้ากาก" หลายต่อหลายชั้น ถ้าไม่ได้ทำงานคลุกคลีอย่างใกล้ชิด จะไม่มีสิทธิ์มองทะลุหน้ากากหนาเหล่านี้เข้าไปได้เลย หลายมนุษย์ในองค์กรเริ่มมองเห็นตัวตน เริ่มถอยออกห่าง มนุษย์ที่เข้ามาใหม่รุ่นหลังๆ นับว่าเป็นมนุษย์ที่มีความฉลาดไม่น้อย ต่างมองเห็นตัวตนภายใต้หน้ากากของเธอผู้นี้ได้ภายในเวลาไม่นานนัก แต่ทุกมนุษย์ในองค์กรก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่สามารถเอื้อมมือไปถอดหน้ากากของเธอออกได้ตามที่ปรารถนา นั่นก็เพราะว่าผู้บริหารองค์กรอยู่ในจุดที่ไม่สามารถมองสะท้อนเข้าไปเห็นตัวตนภายใต้หน้ากากหนาเหล่านี้ได้ และไม่เปิดรับฟังข้อมูลจากใครในองค์กรทั้งสิ้น ใครพูดอะไรก็กลายเป็นใส่ร้ายมนุษย์ที่ดีคนนี้ไปซะทุกครั้ง สุดท้าย มนุษย์ดีๆ ในองค์กรก็ค่อยๆ พากันออกไปจากองค์กรคนแล้วคนเล่า คนแล้วคนเล่า มนุษย์หน้ากากก็เจริญรุ่งเรืองในองค์กรสูงขึ้น สูงขึ้น เมื่อเป็นเช่นนี้จะให้มนุษย์ไร้หน้ากากอย่างฉันเชื่ออยู่ได้อีกหรือว่า "ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว" ละครน้ำเน่าที่ดูกันอยู่ทุกวัน ตอนอวสานของเรื่องคนชั่วคนพาลยังกลับใจ ก็ได้แต่รอว่าอีกไม่นานต่อจากนี้ คงจะมีปาฏิหารย์ที่จะทำให้หน้ากากของมนุษย์ผู้นี้ถูกถอดออกปรากฏตัวตนที่แท้จริงอย่างชัดเจนต่อสังคมซะที...