ตอนที่ 25
เพียงสองปีกว่า ที่เขาไม่ได้เหยียบย่างมาบ้านรันชรี แต่เขาก็ไม่คาดคิดว่าทุกสิ่งจะเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้ จากปากซอยเข้าไปถึงบ้านรันชรี บ้านแต่ละหลังไม่มีคนอยู่อาศัยอยู่เลย ทุกหลังติดประกาศขายกันหมด กระทั่งรถมาหยุดนิ่งที่หน้าบ้าน บ้านร้างหลังนั้น เขาจำได้แม่นยำ มันคือบ้านของรันชรี
บ้านที่เคยถูกแต่งแต้มไปด้วยสีสันของดอกไม้บ้านที่มีแต่ความสุขและสนุกสนาน บ้านที่ถูกอัดแน่นไปด้วยความทรงจำที่ดี บัดนี้มันแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
“บ้านร้าง” ชายหนุ่มเอ่ยแผ่วเบา
แต่ทั้งโชคและชโลธรก็ต้องสะดุดตากับรถของกิตติจอดอยู่ในบริเวณบ้าน ฝุ่นเกาะหนาเตอะ ไม่ต้องคาดเดาก็รู้ว่าคงจอดอยู่ที่นี่นานแล้ว
“แหม่ม...คุณ...บอกผมได้ไหม ว่าทำไมเป็นแบบนี้” ชายหนุ่มกล่าวอย่างยากเย็น
“อย่าเพิ่งถามอะไรเลย ฉันว่าเราเข้าไปข้างในกันเถอะ คุณกิตติต้องอยู่ในบ้านแน่นอน”
หญิงสาวเดินนำหน้าชายหนุ่มเข้าไปในเขตบ้าน แล้วพาเขามุดเข้าไปในตัวบ้าน ซึ่งเป็นช่องทางเดียวกับที่เธอเคยเข้ามาครั้งที่มาสำรวจบ้านร้างกับรายการวิทยุ โชคใช้สายตากวาดไปโดยรอบ เขาสลดใจเหลือเกิน แล้วรันชรีอยู่ที่ไหน เพื่อนของเขาอยู่ที่ใด เหตุใดบ้านจึงกลายสภาพเป็นเช่นนี้
น้ำตาของชายหนุ่มมันกำลังหลั่งใหลอยู่ในใจ
มีเสียงฝีเท้าอยู่ที่ชั้นบน
“หรือจะเป็นรัน”ชายหนุ่มหันหน้าไปบอกกับหญิงสาวข้างกาย
“คุณโชค ขนาดนี้คุณยังไม่เชื่ออีกหรือว่าเพื่อนคุณตายไปแล้ว คุณรันเพื่อนของคุณเธอตายไปแล้ว ไม่อย่างนั้นบ้านหลังนี้คงไม่ถูกปล่อยทิ้งให้ร้างอย่างนี้หรอก”
แต่แล้วเสียงอันคุ้นเคยของรันชรีก็ดังมาจากชั้นบน
“ฉันรอแกอยู่ที่นี่โชค รอให้แกมาหาฉัน และแล้วแกก็มา วันนี้เพื่อนที่ฉันรักและคนที่ฉันรักมาหาฉันแล้ว และฉันจะไม่มีวันยอมให้ใครทิ้งฉันไปอีก ทุกคนต้องอยู่กับฉัน”
ชายหนุ่มขนลุกไปทั้งตัว เสียงฝีเท้าชั้นบนหนักขึ้นๆ แล้วเพื่อนรักก็เดินลงมาจากชั้นบน
“รัน แกจริงๆ ด้วย แกยังไม่ตายใช่ไหม แล้วทำไมบ้านแกกลายเป็นแบบนี้”
แม้ว่าชโลธรจะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับรันชรีให้ฟัง แต่กระนั้นเขาเองก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่ารันชรีตายไปแล้วจริงๆ ยิ่งเมื่อได้พบกับเพื่อนอีกครั้ง เธอเพียงแค่ผอมลงไปเท่านั้น
“ฉันไม่มีวันตายหรอกโชค เราจะไม่มีวันตายจากกัน พวกแกต้องอยู่กับฉันที่นี่ ได้ยินไหม ต้องอยู่กับฉัน”
“คุณรัน พอเถอะค่ะ เราอยู่คนละโลกกันแล้ว คุณเลิกจองเวรพวกเขาเถอะคะ พวกเขาจะได้รับผลกรรมที่พวกเขาทำไว้แน่นอนค่ะ” แหม่มกล่าว
“หยุด!!!” รันหันมามองแหม่มด้วยสายตาสีเลือด เมื่อแหม่มสบตา ทันใดนั้นเธอก็หมดสติลง
“รัน...นี่แก...เป็น....อะไร” ชายหนุ่มกล่าวถามด้วยซุ่มเสียงสั่นเครือเขายังไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนจะตายไปแล้วจริงๆ
บัดนี้โชคกำลังพยุงร่างของชโลธรอยู่ เสียงกรีดร้องโหยหวนแว่วมาทีละน้อย และค่อยๆ ดังขึ้นๆ และหยุดไป กลายเป็นเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นและภาพรันชรีก็ปรากฏให้เห็น หญิงสาวนั่งอยู่บนเตียงนอน เธอกำลังร้องไห้ ในมือถือรูปใบหนึ่งไว้ ส่วนบนเตียงมีรูปอีกสองสามใบวางอยู่ โชคมองดูเพื่อนร้องไห้ ก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่ผ่านมาทางเสียงสะอื้นและหยดน้ำตานั้น เขาอยากจะลุกขึ้นไปโอบกอดเธอเหลือเกิน เพราะครั้งหนึ่งที่เธอต้องสูญเสียมารดาไป มีเขาเพียงคนเดียวที่คอยปลอบประโลม และโอบกอดเธอในวันที่เธอเสียน้ำตา ซึ่งลักษณะการร้องไห้มันไม่ได้ต่างจากวันนั้นเลย แต่เขาไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้เลย นอกจากการกรอกสายตาไปมาเท่านั้น
เขามองดูเพื่อนเทยาจากกระปุกใส่ในฝ่ามือ มันพูนจนล้น เขาอยากจะลุกขึ้นไปปัดมือนั้นเหลือเกิน เธอกำลังจะกินยาพวกนั้นเข้าไปแล้ว
“อย่านะรัน อย่า อย่ากินนะ”
แต่ก็ไม่เป็นผล มันเป็นเพียงคำพูดที่ไร้เสียงเท่านั้น โชคมองภาพรันชรีกินยานับร้อยๆ เม็ดๆ แต่ทว่าคนที่เริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนในร่างกายกลับเป็นเขา เขารู้สึกอยากจะอาเจียน สะลืมสะลือ แต่ทว่าภาพเบื้องหน้าก็ยังปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน
มีดปลายแหลมถูกกรีดลงบนข้อมือของหญิงสาว พร้อมกับความเจ็บปวดที่บัดนี้มันถูกโยนมาที่ชายหนุ่ม เขารู้สึกเจ็บแสบ และมีของเหลวอุ่นๆ ไหลออกมา ใช่ มันคือเลือดของเขานั่นเอง ที่ค่อยๆ ไหลออกมาจากแขนทั้งสองข้าง ตามรอยแผลที่รันชรีได้กรีดลงที่ข้อมือของตนเอง โชคเจ็บอย่างเหลือคำอธิบาย
“รัน...ฉันขอโทษ ฉันน่าจะให้โอกาสแกมากกว่านี้”
“มันสายไปแล้วเพื่อน แกคือคนที่ฉันรักมากที่สุด และแกก็คือคนที่ทำให้ฉันต้องทำแบบนี้ แกต้องรับรู้ทุกอย่างที่ฉันได้รับ แกไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของฉันว่ามันอ้างว้างและโดดเดี่ยวเพียงไหน ฉันทิ้งชีวิตทั้งชีวิตเพื่อไปอยู่กับแก แต่แล้วแกเสียอีกที่เป็นคนขับไล่ฉัน ความผิดของฉันมันมากนักใช่ไหม จนแกลืมเลือนทุกอย่างได้ แกไม่ยอมรับฟังฉัน ถึงวันนี้แกต้องมาอยู่ที่นี่กับฉัน ในบ้านของฉัน ฉันจะไม่ให้ใครจากฉันไปอีกแล้ว”
“เพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด กับคนที่ฉันรักมากอีกหนึ่งคน เท่านี้ก็พอฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
“ไม่นะรัน เราอยู่คนละโลกกันแล้ว เราอยู่ด้วยกันไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ ฉันนี่แหละจะทำให้แกต้องอยู่กับฉันตลอดไป”
รันชรีก้าวมาหาเขาอย่างเชื่องช้า สองมืออันชุ่มไปด้วยเลือดของเขาบัดนี้ถูกมือเล็กๆ ของรันชรีฉุดขึ้นมา มันน่าแปลกที่เขาขยับกายได้อย่างง่ายดาย แต่ไม่สามารถควบคุมตนเองได้แม้แต่น้อย เขาได้แต่มองหญิงสาวอีกผู้หนึ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นที่ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นหนาเตอะนั้น
เขาก้าวขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน รันชรียังคงจูงมือเขาต่อไปที่ห้องนอน เมื่อเข้าไปภายในห้องเขาต้องตกใจอีกครั้งหนึ่งที่พบกิตตินอนอยู่บนเตียงนอน ด้วยร่างกายที่ซูบผอม หนวดเคราปกคลุมใบหน้า เขายังไม่ตาย ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่แผ่วเบาของกิตติ ดวงตาคู่นั้นกลอกกลิ้งไปมา ราวกับจะบอกอะไรบางอย่างกับเขา
มันก็ไม่ต่างอะไรจากเขา ที่แม้จะขยับร่างกายได้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะควบคุมตนเองได้ รันชรีพาเขามานั่งที่โซฟาเล็กๆ ในห้องนั้น มันเป็นโซฟาที่เขาชอบนั่งเป็นประจำ เมื่อเข้ามานั่งพูดคุยกับเพื่อนเมื่อครั้งที่เคยมาเยือนบ้านหลังนี้
“เพื่อนรัก”
“คนรัก”
“ฉันไม่ต้องการอะไรแล้ว เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ ตลอดไป”
เหมือนถูกสาปให้เป็นหินหรือท่อนไม้ บัดนี้ร่างกายของเขามันช่างหนักเหลือเกิน ยากยิ่งนักที่จะขยับเขยื้อนได้อีกครา คงมีเพียงแต่รันชรีเท่านั้น ที่เดินวนเวียนอยู่รอบๆ ห้อง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแผดก้องอีกครั้งหนึ่ง ร่างกายของชายทั้งสอง เริ่มมีของเหลวสีแดงสดซึมออกมา จนเปียกชุ่มไปทั้งตัว มันช่างทรมานเหลือเกิน เจ็บปวดเหลือเกินกับบาดแผลเหล่านั้น
รันชรีมองภาพของคนทั้งสองด้วยความพึงพอใจ
“เจ็บไหมคะที่รัก” ใบหน้าซีดเซียวของรันชรีโน้มหาชายคนรักเกือบจะแนบชิด ดวงตาของกิตติเบิกโพลงด้วยความตกใจ แต่กระนั้นเขาก็ไม่สามารถจะทำเช่นไรได้
“เป็นยังไงบ้างเพื่อนรัก” รันชรีละจากชายคนรัก แล้วเงยหน้าที่บัดนี้ก็อาบไปด้วยเลือดหันมาทางโชค สายตาแข็งกร้าวนั้นมองมาที่เขา เลือดสีแดงสดค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสอง มันช่างเป็นใบหน้าที่สุดแสนจะสะพรึงกลัวเหลือเกิน
“ปล่อยฉันไปเถอะรัน” คำพูดจากใจของชายหนุ่ม
“แกกลัวฉันเหรอ ฉันไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ฉันต่างหากที่ต้องกลัวพวกแก พวกคนใจร้าย รังแกคนที่ไม่มีทางสู้ อย่าคิดว่าจะไปจากฉัน แกต้องอยู่กับฉันตลอดไป”
โชคได้แต่กลอกสายตาไปมา บัดนี้แสงจากด้านนอกเป็นสีทองมันเล็ดเข้ามาทางช่องหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท คงจะเย็นมากแล้ว ชโลธรที่นอนนิ่งอยู่ชั้นล่างป่านนี้จะฟื้นหรือยัง แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป รันชรีจะทำร้ายชโลธรหรือไม่ ความรู้สึกห่วงที่ชายหนุ่มมีต่อหญิงสาวที่ตนรัก
สมภพ แจ่มจันทร์ 26 พ.ค. 2559 15:47 น. - ID 44181 
3979
0
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ