เกาะต้นอ้อย-Sugarcane Island ตอนที่ 7-C สำหรับผู้เลือกข้อ 28-39

สำหรับผู้เลือกข้อ 28. เธอไม่คลานเข้าไปในเรือ
เธออยู่ริมชายหาดแต่ยังกังวลและสงสัยว่าช่วงน้ำขึ้นจะมีคลื่นซัดขึ้นมาถึง
หรือไม่ เธอกินมะพร้าวประทังชีวิต และเหนื่อยเกินกว่าจะเดินสำรวจเกาะนั้น
ต่อไป เธอได้ใช้พลังงานทั้งหมดในการพยายามหาอาหารประทังชีวิต เธอสงสัย
ว่าเธอจะได้รับการช่วยชีวิตหรือไม่ ในที่สุด เธอก็เหนื่อยจนเกินกว่าจะปกป้อง
ตนเอง หลายปีต่อมานักสำรวจพบกระดูกของเธอในทราย
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 29. เธอแนะให้ซุ่มโจมตี
หัวหน้าสนใจความคิดการซุ่มโจมตีของเธอ เพราะไม่เคยทำมาก่อน พอ
ดวงอาทิตย์ขึ้น กลุ่มของเธอจะกระจายออกไปแอบหลังก้อนหินและพุ่มไม้ข้างทาง
ระหว่างสองหมู่บ้านนั้น ถ้าศัตรูเข้ามา เผ่าของเธอจะจู่โจมจากที่ซ่อนอยู่แทงศัตรู
ก่อนที่พวกเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฝ่ายของเธอจะชนะสงครามนำความสงบ
มาให้หมู่บ้านของพวกเขา
เธอเป็นฮีโร่ ชาวหมู่บ้านให้เพชรทองแก่เธอ และช่วยเธอหาทางไปหมู่บ้าน
เป็นมิตร ที่เธอสามารถรอเรือสักลำที่จะพาเธอกลับบ้าน
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 30. เธอแนะให้จู่โจมศัตรูก่อน
หัวหน้าไม่ชอบที่เธอพูด เขาโกรธ ชาวเกาะจึงมัดเธอไว้กับเสาแล้วพูดว่า
พวกเขาจะเผาเธอเมื่อกลับมาจากสงคราม เมื่อพวกเขาจากไป เธออยู่ตามลำพัง
รอตลอดวัน เธอขยับตัวไม่ได้ หมดหวัง
ขณะตะวันจะลับขอบฟ้ามีเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจ คนแปลกหน้ากลุ่ม
ใหม่เข้ามาในหมู่บ้านคือเผ่าที่เป็นศัตรู พวกเขาชนะสงคราม เขารีบแก้มัดให้เธอ
หัวหน้าพูดว่า "นักโทษของพวกเขาคือมิตรของพวกเรา"
สองสามวันต่อมาพวกเขาช่วยเธอหาทางไปหมู่บ้านที่เป็นมิตรที่เธอ
จะรอเรือพาเธอกลับบ้าน
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 31.เธอคุยกับคนพวกนั้นแล้วบอกเขาเรื่องสมบัติ
คนพวกนั้นจับมือเธออย่างตื่นเต้น " สมบัติอยู่ที่ไหน ? " พวกเขาถาม
เธอรู้สึกว่าเธอไม่มีทางเลือกต้องพาพวกเขาไปที่นั่น พวกเขาผลักเธอออกไป
อีกข้างหนึ่งแล้วคว้าหีบสมบัติหยิบเอาอย่างละโมบ เธอไปซ่อนอยู่ในพุ่มไม้
ทันใดนั้นขบวนของชาวเกาะก็ปรากฏขึ้น พวกเขาจับชายพวกนั้นพาไปพร้อม
กับส่งเสียงคำรามโห่ร้อง
เธอถูกทิ้งไว้ตามลำพัง แต่เห็นแผนที่วางอยู่บนพื้น เธอใช้แผนที่นั้น
หาทางไปหมู่บ้านชาวประมงเล็ก ๆ ที่เธอจะได้อาหารและที่หลับนอน
วันต่อมาเธอถูกนำลงเรือไปที่เกาะหนึ่งซึ่งมีเรือจากอเมริกามาจอด ในที่สุดเธอ
ก็ได้กลับบ้านในขณะที่ในกระเป๋ายังเต็มไปด้วยเพชรพลอยมีค่า
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 32. เธอคุยกับคนพวกนั้นแต่ไม่บอกเขาเรื่องสมบัติ
คนพวกนั้นประหลาดใจมากที่เห็นเธอ และยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเมื่อได้
ฟังเรื่องการผจญภัยแปลก ๆ ของเธอ พวกเขาถามเธอว่า เธอรู้เรื่องที่ซ่อนสมบัติ
หรือไม่ เธอบอกว่าเธอไม่รู้
หัวหน้าพูดว่า "มันไม่มีประโยชน์ เราถูกโกง ไม่มีสมบัติที่ถูกฝัง เอาละเธอไป
กับเรา แล้วเธอจะพบทางกลับบ้าน"
เธอตามเขาไปไกลกว่าหนึ่งไมล์ เหนื่อยจนเกือบไปต่อไม่ได้ แต่ในที่สุดก็มาถึง
อ่าว จึงเรียงแถวไปลงเรือยนต์ลำใหญ่ที่จอดอยู่ สองวันให้หลังเธอก็มาถึงเกาะหนึ่ง
เรือเข้าจอดเทียบท่า ชายพวกนั้นบอกทางไปสนามบินให้เธอ ขณะที่เธอกล่าวลา
เพชรเม็ดหนึ่งร่วงจากกระเป๋า พวกเขาจึงค้นเอาเพชรพลอยทั้งหมดไปจากเธอ
สาปแช่งเธอ เธอจึงวิ่งหนีไป และแม้ว่าต่อจากนั้นเธอได้กลับถึงบ้านแต่เธอก็เสียใจ
ที่ไม่สามารถนำของมีค่าจากเกาะชูการ์เคนกลับมาได้
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 33. เธอซ่อนตัวอยู่เงียบ ๆ
เธอคงซ่อนตัวอยู่ ผ่านไปครู่หนึ่ง คนพวกนั้นก็จากไป เธอยังอยู่ที่นั่น สงสัยว่าเธอ
จะกล้าไปเอาเพชรอีกหรือไม่ ทันใดนั้นก็มีชาวเกาะจำนวนหนึ่งโผล่พรวดออกมาจาก
หมู่ไม้ พวกเขาพาเธอกลับไปที่แคมป์ หัวหน้าออกมาพูดกับเธอ
" เธอเป็นคนซื่อสัตย์ เราคอยดูเธอ เห็นว่าเธอไม่ได้เอาสมบัติไป"
"แต่ฉันเอาไป " เธอพูด
" นั่นเธอเป็นคนซื่อสัตย์จริง ๆ ที่ยอมรับ เธอเก็บสมบัตินั่นไว้ก็ได้ " เขาพูดยิ้ม ๆ
"มันไม่มีความหมายกับเรา เพชรพลอยของเราคือดาวในท้องฟ้าและคลื่นระยิบระยับ
ในทะเล"
วันต่อมาชาวเกาะนำเธอไปที่หมู่บ้านที่เธอจะคอยเรือพาเธอกลับบ้านได้
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 34. เธอเลือกข้อเสนอแรก
ชาวเกาะพาเธอไปตามทางลงอ่าว พวกเขาพาเธอลงเรือไปที่อีกเกาะหนึ่งที่อยู่
ไม่ไกลนัก ที่เธอจะลงเรือกลับไปอเมริกาได้ พวกเขาอวยพรให้เธอกล่าวอำลา
แล้วกลับไปยังหมู่บ้านที่มีทรัพย์สมบัติของพวกเขา
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 35. เธอเลือกข้อเสนอที่สอง
เธอเอาเพชรเม็ดใหญ่ที่หัวหน้าให้ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วมุ่งเข้าไปในป่า
ดูเหมือนไร้ความหวัง ผ่านไปครู่ใหญ่เธอก็กลับไปหาหัวหน้าคนนั้น บอกเขาว่า
เธอหาทางออกไม่เจอ
"เราจะบอกเธอ " หัวหน้าพูด "แต่เธอต้องพิสูจน์ตัวเอง"
พวกเขาใช้ผ้าปิดตาเธอแล้วพาเธอเดินขึ้น-ลงภูเขาหลายครั้ง จนในที่สุดเธอรู้สึกว่า
มีทรายอยู่ใต้ฝ่าเท้า เธออยู่ใกล้มหาสมุทร พวกเขารอจนกระทั่งเธอหลับ เมื่อตื่นขึ้น
พบว่าตัวเธอนอนอยู่บนเนินทราย ด้านหลังเป็นหาดทรายลาดนุ่ม ด้านหน้าเป็น
ทุ่งหญ้าสูงไปจนถึงภูเขาหิน เธอหิวและกระหาย แต่ไม่มีสัญญาณของสิ่งมีชีวิต
อยู่ที่นั่น เธอมองออกไปที่มหาสมุทร ไม่มีอะไร มีแต่น้ำสีฟ้าไม่มีสิ้นสุด เธอ
โดดเดี่ยว เธอรู้แล้วว่าเธออยู่ที่กระแสน้ำพัดเธอมาขึ้นฝั่งครั้งแรกบนเกาะ
ชูการ์เคน
(ย้อนกลับไปเลือกตัวเลือกของตอนที่ 1. ข้อ 1. หรือ ข้อ 2...... )

สำหรับผู้เลือกข้อ 36. เธอขี่หลังเต่าต่อไปในทะเล
เธอขี่หลังเต่าห่างออกไปจากชายฝั่งทันใดนั้นเต่าก็ดำดิ่งลงในน้ำ ทิ้งเธอไว้
กับเกลียวคลื่นที่โถมไปมา เธอไม่เห็นเต่าตัวนั้นอีกเลย เห็นแต่ฉลามมหึมาว่าย
ตรงมาที่เธอ แล้วมันก็กินเธอเป็นอาหารมื้อเย็น
อวสาน

สำหรับผู้เลือกข้อ 37. เธอกระโดดลงจากหลังเต่าตัวนั้น
เธอกลิ้งลงจากหลังเต่าตัวนั้น แล้วยืนดูมันว่ายออกไปในทะเล เธอเดินขึ้น
บนหาดเข้าไปในพุ่มไม้ เธอกระหายและหิวมาก
(ย้อนกลับไปอ่านตอนที่ 4. สำหรับผู้เลือกข้อ 2.
เธอเดินต่อไปเพื่อมองหาน้ำจืด......... )

สำหรับผู้ที่เลือกข้อ 38. เธอยังอยู่บนหลังเต่า
(ย้อนขึ้นไปอ่านต่อสำหรับผู้เลือกข้อ 36. เธอขี่หลังเต่าออกไปจากชายฝั่ง.....)

สำหรับผู้เลือกข้อ 39. เธอกระโดดลงจากหลังเต่า
เธอกระโดดลงน้ำและว่ายอย่างเร็วที่สุดเข้าหาฝั่งที่อยู่ใกล้ที่สุด ขึ้นหาด
แล้วเดินไปตามทางในป่า ซึ่งอาจเป็นทางเดินของคนหรือสัตว์ ผ่านไปครู่หนึ่ง
เธอก็มาถึงสระน้ำใสแจ๋ว เธอเห็นปลาที่คิดว่าอาจจับเป็นอาหารได้ มีเสียง
ดังมาจากข้างหลังเธอจึงเหลียวไปมองเห็นสัตว์ตัวใหญ่กระโจนเข้าหาเธอ มัน
คล้ายเสือแต่ไม่มีลาย และสายเกินกว่าที่เธอจะหนีทัน
อวสาน

จ บ แ ล้ ว จ ริ ง ๆ ไ ม่ มี ต่ อ