กระต่ายใต้เงาจันทร์
ซากเศษของหัวใจ
ฉันค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาทีละนิด แสงออ่นๆค่อยผ่านม่านตาทีละนิดอย่างเลือนราง แล้วค่อยแจ่มชัดขึ้นทีละน้อย
หลับตานอนนิ่งกลับเตียงที่มีสายอะไรต่อมิอะไรระโยงรยางค์เกะเกะทั่วตัวเต็มไปหมด ...ใช่ฉันยังไม่ตาย....ฉันรอดมือมัจจุราชมาได้อย่างหวุดหวิดอีกครั้งหนึ่ง
ค่อยๆพยุงร่างกายและทอดเข็มที่เสียบสายน้ำเกลืออก เดินตรงไปที่หน้าต่าง เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น พร้อมมีเสียงที่แฝงความห่วงใยดังขึ้น
เป็นไงบ้าง...เงียบหายไปเลยน่ะแก....ฉันไม่เข้าใจแกจริงๆทำไมไม่รู้จากโต้ตอบ รู้จักโกรธ รู้จักแค้นมั่งว่ะ เป็นฉันไม่ได้ จะยิงทิ้งมันซะเลย โดนเค้าโกงระรานไม่หยุด แกจ
1036
0
0
หน้าส่วนตัว
