ฟ้ามืดทั้งที่เป็นเวลาห้าโมงเย็นเท่านั้น
ลมพัดแรงจนได้ยินเสียงใบไม้ร่วงกราว
เศษผงทราย+ใบไม้หมุนลอยวน
ตอนเป็นเด็ก ฉันเคยจำลองภาพแบบนี้ว่าเป็นพายุน้อย ๆ
หนำซ้ำ ฉันเคยวิ่งไปยืนอยู่ท่ามกลางลมวนนี้ด้วย
ผมเผ้าชี้โด่เด่ไปหมด ยืนหลับตาปี๋อยู่ตรงนั้น
ลอยสิ ลอย.. ฉันอยากลอยหมุนวนได้เหมือนเศษใบไม้
เจ้าลมพายุน้อย ช่วยพัดฉันให้ลอยสูงจากพื้นที
บ้าจัง ! ไม่รู้คิดไปได้อย่างไร เด็กบ๊องส์
มัวแต่คิดถึงอดีต ยิ้มกับความซื่อบื้อของตนเอง
จนสายฝนปรอย .. ใช่ !..ฉันยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
ฉันเห็นผู้ชายกับเด็กหญิง คงเป็นพ่อ-ลูกกัน
พ่อคงกลัวว่าลูกสาวจะเปียกฝน จึงอุ้มลูกและวิ่งเข้าอาคาร
ผู้คนในลานกีฬาต่างก็ทยอย
1
0
0
หน้าส่วนตัว
